آریا بانو - آخرین خبر / سه و نیم-چهارِ بعد از ظهر است. دراز کشیده ام روی کاناپه. مثل تمام سه و نیم چهارِ بعداز ظهرهای قبل از
زایمان که از سر کار میرسیدم خانه و بی معطلی ولو میشدم روی کاناپه و دقایق طولانی در سکوت،
چشم انتظار تکان‌هایش می‌ماندم. کوسن مبل را زیر شکمم میگذاشتم و در حالی که گوشی موبایل را از دلم دور نگه میداشتم، تکه های خنک هندوانه را گاز میزدم.
حالا اما خوابیده توی گهواره ی وسط پذیرایی. با خیال راحت به پشت، دراز میکشم و موبایل را به تنم نزدیک میکنم. خسته تر از آنم که بروم
میوه بیاورم. ناهار را گرم نکرده، خورده ام و این چند دقیقه‌ی برای خودم را خرج کلمات میکنم تا خستگی در کنم.
تا چند دقیقه دیگر بیدار خواهد شد. قبل از هر چیز با چشمان گرد و نمکین‌اش، اطراف را خواهد گشت. مرا که پیدا کند لبخند پهنی میزند و خودش را کش و قوس میدهد. کمی با خودش سرگرم خواهد شد و بعد
شیر میخورد و باهم حرف میزنیم و بازی میکنیم و خسته میشود و دو
ساعت دیگر دوباره میخوابد.
حالا هرقدر فکر میکنم به خاطر نمی‌آورم بعد از سه و نیم چهار بعدازظهرهای پیش از او، چه میکردم؟ چه چیزی تن سنگینم را از روی مبل بلند میکرد؟ سکوت خانه را چطور تاب می آوردم؟ کدام آغوشِ کوچکِ پر انرژی، قلبم را جوان میکرد؟
دارد بیدار میشود. دست و پاهای کوچکش را در گهواره تکان میدهد. انگار که چشمه ای میان پذیرایی می‌جوشد. خنک و شیرین، عین یک قاچ هندوانه وسط تابستان داغِ بعد از کار....
منبع صفحه yekibood_yekinabood98