آریا بانو - جام جم / یک زمانی در کتاب های اجتماعی دوره دبستان می نوشتند:
خانواده اولین و کوچک ترین سازمان اجتماعی است. جایی که بچه ها اولین آموزه های چگونه زیستن در جوامع بزرگ تر را یاد می گیرند جوامعی مانند مدرسه، کوچه ، خیابان ، بازار ، فروشگاه و... اما راستش را بخواهید اینها فقط تئوری هایی بود که در کتاب های درسی نوشته می شد و معلم ها خودشان بلد نبودند یا از
خانواده منسجم و کارآمدی نیامده بودند که بتوانند ساختار
خانواده موفق را به بچه ها بیاموزند همان طور که سیستم آموزشی هیچ وقت نتوانست این تئوری که مدرسه مکمل خانه است و ادامه روند
خانواده را به شکل عملی اجرایی کند. به همه ما می گفتند و می گویند مدرسه، خانه دوم ماست اما سیستم خشک و رسمی و ناکارآمد مدرسه هیچ وقت نتوانسته خانه دوم ما باشد یا حتی خانه اول که اگر خانه و
خانواده مشکلی داشتند، مدرسه به بچه ها پناه دهد و راه و رسم زندگی را به آنها بیاموزد.با همه این اماواگرها که به نوعی در سراسر دنیا وجود دارد، اکنون دیگر همه جامعه شناسان، روان شناسان و رفتارشناسان و مردم شناسان، معتقدان به مذاهب مختلف و حتی بی دین و ایمان ها و لامذهب ها هم به این تئوری که خانواده، مهم ترین رکن جامعه است که پایه شخصیت آدم ها را بنا می گذارد، متفق القول هستند و حالا همه دنیا بر این باورند که اگر قرار است دنیا جای بهتری برای زیستن باشد، باید
خانواده ها جای خوب زندگی کردن باشند تا بچه ها ببینند و یاد بگیرند و آن را با خود به جامعه بیاورند. برای همین است که اول ژانویه و اول سال نوی میلادی به نام روز جهانی
خانواده نامگذاری شده تا در همین اول سالی یادآوری باشد که اگر قرار است زندگی خوبی را تجربه کنید همه تمرکز خود را روی
خانواده خوب و موفق و همدل و
دوست داشتنی بگذارید. با شعله قهرمانی، مجری قدیمی تلویزیون که این روزها برنامه خانه مهر شبکه جام جم را اجرا می کند هم صحبت شدم تا از تجربیاتش برای داشتن یک
خانواده موفق برایمان بگوید.
از یکدیگر حمایت می کنیم
قهرمانی درباره
خانواده خودش می گوید: دو پسردارم به نام های شایان و سیاوش که اولی 28 ساله است و مهندسی
ورزش می خواند و دومی 25 ساله و معماری می خواند. ما یک
خانواده متوسطیم که کنار هم خوشحالیم و هرکدام تلاش می کنیم عضو موثری در
خانواده باشیم و از همه مهم تر این که از یکدیگر حمایت می کنیم. این حمایت بین ما چهار نفر در جریان است و در کنار حمایت تا جایی که می توانیم یا یکدیگر مهربان هستیم. من به عنوان یک
مادر شاغل فقط با حمایت همسرم توانستم هم کارکنم هم به کارهای خانه رسیدگی کنم و هم پسرانم را بزرگ کنم بدون این که آنها از این که مادرشان شاغل است، احساس کمبود کنند.
اولویت با فرزندان است
زنان شاغل معمولا توانمندی دارند که شرایط را ارزیابی کرده و با
مدیریت زمان هم به کارهای خانه برسند و هم به کارهای مربوط به شغلشان. وقتی
مادر شدم اولویت برایم فرزندانم بودند، بنابراین برنامه ریزی ها جوری انجام می شد که بچه ها در راس امور قرار بگیرند. بازهم تاکید می کنم همراهی همسرم آن قدر خوب و زیاد بود که هم من و هم بچه ها در کمال آرامش زندگی کرده و می کنیم. ما به همزبانی و همراهی رسیدیم، باورمان این بود که برای داشتن
خانواده موفق و کارآمد باید باهم هماهنگ باشیم. نمی شود من ساز خودم را بزنم و برای خودم برنامه ریزی کنم و همسرم نیز همین گونه و بعد توقع داشته باشیم زندگی خانوادگی روی ریل درست به مسیرش ادامه بدهد. من و همسرم باهم به این توافق رسیدیم که شرایط هرقدر هم سخت بود، نباید اجازه بدهیم به اصطلاح آب توی دل بچه ها تکان بخورد. وظیفه هر
پدر و مادری است تا زمانی که بچه ها به شرایط پایداری نرسیده اند از آنها حمایت کرده و درگیر ماجراها و اتفاقاتی که بزرگ تر از سنشان است، نکنند. این نوع
مدیریت خانواده به
پدر و
مادر دانا و توانا نیاز دارد.
حرف پدرانه ؛
پدر شوهر
قهرمانی می گوید: وقتی
پسر اولم متولد شد،
پدر همسرم یک مصرع از یک شعر را برایم خواند که تا همین امروز آن را آویزه گوشم و چراغ راه
خانواده ام کرده ام ؛ «مادر دانا، توانا پرورد
فرزند خویش». اما این روش تربیتی و اولویت دادن به فرزندان این گونه نبود که آنها را در یک حباب کاذب بزرگ کنیم. ما می دانیم بهترین کاری که می شود برای بچه ها انجام داد این است که به آنها مسوولیت پذیری بیاموزیم. هم مسوولیت پذیری در برابر خودشان هم دیگر اعضای
خانواده و هم جامعه. شایان بعد از گرفتن دیپلم به کار مشغول شد، نه این که ما نتوانیم مخارج او را بدهیم بلکه برای این که عزت نفس خودش بالا برود و تمرین مسوولیت پذیری را شروع کند. دستمزدش آنقدر بود که پول توی جیبی اش را تامین می کرد؛ اما مهم میزان حقوقش نبود، مهم این است که او به واسطه کار برای خودش شخصیتی تعریف کند و به آدابی مقید شود.کسانی که کار می کنند می دانند چه حد و مرزهایی را باید رعایت کنند؛ مثلا چه مکان هایی بروند یا نروند یا با چه کسانی نشست و برخاست داشته باشند. همه اینها به او کمک کرد مسوولیت پذیر باشد. او مدل و الگویی شد برای برادر کوچک ترش و هر دو تا در کنار هم شروع به رشد کردند.
سهم اعضای
خانواده در موفقیت و شادی
الان دیگر همه می دانیم موفقیت یک
خانواده به نوع تفکر و رفتار
مادر خانواده بستگی دارد.پشت سر هر
خانواده موفق یک
مادر دانا و توانا ایستاده است؛ اما این بدان معنا نیست که نقش
پدر در
خانواده تضعیف شود. مادرها به عنوان گردانندگان امورات خانه نقش شان بیشتر به
چشم می آید. البته این پررنگ بودن نقش، نباید
مردان را در قبال
خانواده کم مسوولیت کرده یا آنها را تبدیل به عابربانک یا حساب پس انداز کند که فقط باید پول خرج کنند. این یک شعار گل درشت نیست که
خانواده موفق،
خانواده ای است که زن، مرد و فرزندان هر کدام در جایگاه خود قرار دارند و سهم خود را برای موفقیت و شادی
خانواده می پردازند. زمانی
خانواده بیشترین آسیب را می بیند که بین
پدر و
مادر ناهماهنگی به وجود می آید و بچه ها متوجه آن می شوند و می فهمند
پدر و
مادر با هم تفاهم ندارند و چه پنهان چه آشکار با هم مخالفند یا دچار چالش اند. اختلافاتی که حل نشده باقی می ماند و به مرور تبدیل به بحران می شود.
سم مهلک برای
خانواده تئوری نیست وقتی می گویم اساس و بنای یک
خانواده موفق و کارآمد احترام متقابل اعضای آن به یکدیگر است؛
پدر و
مادر نسبت به هم و نسبت به فرزندان و فرزندان نسبت به والدین و خواهر و برادرشان.به نظرم سمی مهلک تر از این نیست که
پدر و
مادر مقابل بچه ها به هم بی احترامی کنند.این که بین آنها اختلافی وجود داشته باشد، ناگزیر است اما قرار نیست که همه حرف ها جلوی بچه ها گفته شود. بحث ها و در ادامه بی احترامی ها طولانی شود و بحران ها شکل گیرد.زن و شوهر می توانند در خلوت با هم صحبت کرده و مسائل یا سوء تفاهمات و حتی اختلاف ها را حل کنند.به باور من وقتی
پدر و
مادر به یکدیگر احترام بگذارند ، محال است که فرزندان به آنها بی احترامی کنند. در این مورد همه چیز بستگی به نوع رفتار
پدر و
مادر دارد. بچه ها وقتی تنش و
خشونت کلامی یا رفتاری
پدر و
مادر را ببینند، یاد می گیرند و آن را عملی می کنند اما زمانی که برای آنها این فضا فراهم نشود، آنها هم یاد می گیرند به والدین خود احترام بگذارند و در فضای احترام متقابل،
خانواده موفق شکل می گیرد.