چاپ

آریا بانو - خراسان / جنگ جهانی‌دوم باعث شتاب کشف فناوری‌های تسلیحاتی جدید شد. دوطرف جنگ برای غلبه بر یکدیگر، به اختراع سلاح‌های مختلف رو آوردند. سرمایه‌گذاری‌های سنگین در بخش نظامی باعث شد که بسیاری از متخصصان علوم مختلف، به تفکر برای ساختن اسلحه روی خوش نشان بدهند. آن‌قدر که در سال 1942، لیتل آدامز، یک دندان‌پزشک اهل ایالت پنسیلوانیای آمریکا طرحی عجیب درباره استفاده از خفاش‌های بزرگ برزیلی برای حمل موادمنفجره ارائه کرد؛ طرحی که اتفاقاً موردتوجه قرار گرفت و در وزارت دفاع آمریکا با کُد «project X-ray» فرایند عملی‌شدن آن آغاز و حدود یک‌سال بعد اجرایی شد. در این پروژه، موادمنفجره را به بدن خفاش‌ها متصل می‌کردند. رهاکردن روزانه محفظه‌های پُر از خفاش روی هدف، باعث می‌شد خفاش‌ها برای یافتن مکان استراحت روزانه، به زیر شیروانی ساختمان‌ها و مکان‌های تاریک پناه ببرند و دقایقی بعد، با انفجار بمب هدف نظامی محقق می‌شد. استفاده از خفاش‌های بمب‌افکن در جنگ علیه آلمانی‌ها جواب نداد؛ اما آن‌ها در مقابل ژاپنی‌ها کارایی داشتند؛ ساختمان‌های ژاپنی عموماً از چوب ساخته شده‌بود. در سال 1943، لوئیس فیشر مخترع بمب ناپالم، بمبی را برای حمل 100 هزار خفاش طراحی کرد که هر کدام از آن‌ها، می‌توانست یک بمب 28 گرمی را حمل کند. یک‌سال بعد، در 1944، از این بمب در اوزاکا استفاده شد. با این حال، عملکرد این سلاح، زمان‌بر بود و امکان داشت دقیق عمل نکند. به همین دلیل، پس از مدتی، متفقین استفاده از خفاش‌های بمب‌افکن را کنار گذاشتند.