آریا بانو - مهر / گوران پاسکالیویچ کارگردان نامدار فیلم‌هایی چون «رویای شب نیمه زمستان» و «چطور هری درخت شد» در 73 سالگی درگذشت.
این کارگردان که ساخت 18
فیلم بلند را در کارنامه‌اش داشت بر اثر
سرطان ریه جان باخت.
با این حال بیماری مانع نشد تا او آخرین فیلمش با عنوان «با وجود مه» را به اتمام برساند. این
فیلم که سال پیش در ایتالیا جلوی
دوربین رفت به موضوع مورد علاقه وی یعنی درام‌های شخصی و بلایای اجتماعی مرتبط است و درباره زوجی است که برای از دست دادن پسرشان غمگین هستند و در عین حال یک
پسر مهاجر یتیم را پناه می‌دهند.
این
فیلم با نمایش در جشنواره بین‌المللی
فیلم والادولید در اسپانیا با تحسین روبه رو شد.
پاسکالیویچ متولد سال 1947 در بلگراد بود و در مدرسه پرآوازه «فامو» در پراگ تحصیل کرده بود. او نخستین فیلم‌های کوتاهش را در همین مدرسه ساخت که موضوع‌هایی چون دلسوزی برای فقرا و درماندگان مضامین اصلی آنها بودند و با مشکلات سانسور رژیم کمونیستی روبه‌رو شدند.
در پس حلمه شوروی به پراگ در 1968 او به صربستان برگشت و با اولین
فیلم بلندش که یک کمدی درام با عنوان «گارد ساحلی در زمستان» بود در سال 1976 درجشنواره
فیلم برلین در بخش رقابتی حضور یافت و موفق شد تا جایزه بهترین کارگردان را از جشنوراه
فیلم پائولا دریافت کند. این
فیلم با همکاری گوردان میهیچ نوشته شده بود که به همکار فیلمنامه‌نویس او برای سالیان طولانی بدل شد.
فیلم‌های وی که به بررسی زندگی مردم عادی در شرایط دراماتیک می‌پردازند در جشنواره‌ها با اقبال روبه رو می‌شدند. «رفتار ویژه» در سال 1980 در کن با تحسین روبه رو شد و «فرشته محافظان» در سال 1987 همین موفقیت را تکرار کرد. «زمان معجزه‌ها» در سال 1989 و تنها فیلمش که در نیویورک فیلمبرداری شد با عنوان «آمریکای کسی دیگر» در سال 1995 نیز تحسین زیادی را برانگیختند.
فیلم «تانگو آرژانتین» نیز در سال 1992 موفق به کسب جایزه مخاطبان جشنواره
فیلم ونیز شد.
فیلم‌های او چه فیلم‌های اولیه‌اش که پر از شوخ طبعی ملایم بودند تا فیلم‌هایی که تاریک و تراژیک بودند، از افراد فرودست جامعه حمایت می‌کردند و افراد خارجی، کودکان، معلولان، کولی‌ها و مهاجران را در مرکز توجه خود داشتند. او همیشه فیلمسازی
سیاسی بودن را انکار می‌کرد اما می‌گفت نمی‌توانید از سیاست راه گریزی پیدا کنید.
با تجزیه یوگسلاوی و ایجاد موج جدید ملی‌گرایی افراطی در صربستان، پاسکالیویچ و همسرش در سال 1992 به پاریس مهارت کردند و او تابعیت دوگانه فرانسه و صربستان را به دست آورد. او سال 1998 به زادگاهش بازگشت تا فیلمبرداری
فیلم خاطره‌انگیز «کاباره بالکان» را به تصویر بکشد. این
فیلم که درباره خشونت‌های خیابان‌های بلگراد ساخته شده بود جایزه فیپرشی را برای بهترین
فیلم از جشنواره ونیز و جوایز
فیلم اروپایی دریافت کرد.
فیلم‌ها بعدی که او که بیشترشان را هم خودش نوشت، هم کارگردانی و هم تهیه کرد از بهترین استانداردها در میان فیلم‌هایش برخوردار هستند. «چطور هری درخت شد» در سال 2001، و «رویای شب نیمه زمستان» در سال 2004 از جمله آنها هستند که شجاعانه از نقش صربستان در جنگ بالکان انتقاد می‌کنند.
«خوش بین‌ها» (2006)، «ماه‌های عسل» (2009)، «وقتی روز می‌شکند» (2012) و مجموعه تلویزیونی «سرزمین خدایان» (2016) از فیلم‌های اخیر وی هستند.
سال 2008 برنامه ویژه‌ای به احترام وی در موزه هنرهای مدرن نیویورک برگزار شد و در همان سال نشان شوالیه فرانسه را دریافت کرد.