چاپ

آریا بانو - بانک ورزش / حسین ماهینی بین دو نیم‌فصل سال گذشته بعد از یک دوره حضور طولانی در پرسپولیس در فهرست مازاد تیم قرار گرفت و جدا شد. او ابتد به نساجی پیوست و حالا برای فصل جدید بازیکن سایپا خواهد بود. ماهینی که انصافا بعد از ترک پرسپولیس سکوت کرده بود، حالا در یک مصاحبه تازه حرف‌هایی می‌زند که قشنگ از جنس آماتوری مخصوص فوتبال ایران است؛ از این داستان‌ها که مثلا «یک روز به‌طور مفصل در مورد جدایی‌ام حرف می‌زنم.» انگار که این اتفاق، پشت پرده غیرفنی داشته و در حق او اجحاف شده است.
ماهینی دیروز جمله دیگری هم گفته که در فضای مجازی بازتاب وسیعی پیدا کرده است: « در مورد پرسپولیس حرفی ندارم و فقط امیدوارم صعود کنند.» این دلخوری یعنی چه؟ این چه ادبیاتی است که هیچ‌وقت مشابهش را در فوتبال مدرن دنیا نمی‌بینیم؟ چرا بیشتر بازیکنان و مربیان ایرانی برای خودشان حق آب و گل کاذب قائل‌اند و دنبال ماندگاری ابدی هستند؟ ماهینی یک ورزشکار بااخلاق و خوب است؛ با این حال، طی همه سال‌های حضورش در پرسپولیس انتقادات فنی زیادی از او وجود داشته که خیلی‌های‌شان هم به نظر درست و منطقی می‌رسیده. هنوز هم یادآوری چند سانتر دقیق از ماهینی برای هواداران کار دشواری است؛ در این شرایط چرا یک بازیکن 34 ساله باید بابت حضورش در لیست مازاد دلخور باشد؟ چرا از فوتبال حرفه‌ای فقط قراردادهای کلانش را قبول داریم و به بقیه اصول آن احترام نمی‌گذاریم؟
بازیکنی مثل دنی آلوز درحالی سال 2016 به‌خاطر اختلاف با مدیریت باشگاه از بارسلونا جدا شد که عملکردی بی‌نظیر در این تیم داشت. لیونل مسی بیشترین پاس گل عمرش را از آلوز گرفته و این دفاع راست برزیلی حتی بعد از جدایی از بارسا هم به درخشش در یوونتوس و پاری‌سن‌ژرمن ادامه داد؛ اما هرگز دیده نشد که کلامی قهرآمیز در مورد بارسا به زبان بیاورد. چرا از اینها الگوبرداری نمی‌کنیم؟