آریا بانو -
فیلم نیوز / خسرو نقیبی: درباره هفت نقش‌آفرینی غافل‌گیرکننده از خلال مشاهدات چندماه اخیرم که در مناسبات رسانه‌ای سینمای
ایران چندان به آن‌ها پرداخته نشده و نخواهد شد.
در یک مسیر آرام و پیوسته، بی‌هیاهو و در پرهیز کامل از بازی‌های شبکه‌های اجتماعی و حضور پررنگ در رسانه‌ها، هدی زین‌العابدین راهی را می‌رود که هرچه جلوترش، تمایز مسیر با هم‌نسلانش است. در شرایطی که سینمای
ایران گزینه‌های هم‌سنگ در سن و سال او کم ندارد و گاه حتا در میزان شباهت‌ها و حواشی می‌توان این چهره‌ها را با هم اشتباه گرفت، زین‌العابدین انگار از یک جایی تصمیم گرفت با انتخاب‌هایی گزیده و با افزودن رنگ‌هایی به نقش‌ها که گاه ممکن است متعلق به فیلم‌نامه هم نباشد و از خود
بازیگر بیاید، حساب‌ش را از دیگران جدا کند.
از به‌هم‌ریختن زیبایی چهره‌اش بگیرید (به‌طور مشخص «رقص روی شیشه» با گریمی که کم‌تر بازیگری زیر بارش می‌رود) تا حضور در نقش‌های مکمل مهم به‌جای نقش اول‌های دوزاری (مثلن نقش‌هاش در «عرق سرد» یا «سمفونی نهم»؛ فارغ از کیفیت غیرقابل قیاس خود دو
فیلم با هم). درباره‌ی بازیگری حرف می‌زنیم که می‌توانست پس از موفقیت‌ش در تلویزیون و چهره‌شدن، روی موج حاشیه‌ی رسانه‌ای بماند و ستاره‌ی تلویزیون شود؛ یا با ادامه‌ی یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات کارنامه‌اش یعنی حضور در سری «شوخی کردم»، یک
بازیگر آیتم‌های طنز. در مقابل، امروز، آخرین کار تلویزیونی‌اش حضور در مجموعه‌ای از کیانوش عیاری‌ست، در
سینما برای «عرق سرد» نامزد سیمرغ فجر شده و در شبکه‌ی خانگی پس از «رقص روی شیشه»، «کرگدن» را انتخاب کرده که بیرون از دایره‌ی آثار پر ستاره‌ی این رسانه، روی داستان و نقش‌ها و بازی بازیگران تکیه داشت.
گیسو، نقشی که هدی زین‌العابدین در «کرگدن» ایفا کرد، توانایی او را در ساخت جنسی از شخصیت به رخ می‌کشد که کم‌تر نمونه‌ی این‌جایی و در این سن از آن سراغ داریم؛ مقتدر و جسور در پوسته، شکننده و ظریف در درون. این همان دو سوی توانایی زین‌العابدین در کارهای پیش‌تر بود که این‌جا، در یک نقش، با هم تلاقی پیدا کرده تا او بتواند ثابت کند با یک «نقش درست نوشته‌شده»، چه اندازه توانایی حضور پررنگ‌تر را در بطن جریان اصلی سینمای
ایران دارد. پتانسیل ستاره‌شدن را، در آثار سینماگران جدی، و نه آن‌گونه که در ابتدای دهه و در بدو ورود امکان‌ش را داشت، در سینمای عامه‌پسند. یک بار دیگر به سکانس‌های بازی‌اش در «کرگدن» و پیش از آن در «رقص روی شیشه» و «عرق سرد» نگاه کنید تا بدانید از چه پتانسیلی حرف می‌زنم.