چاپ

آریا بانو - تهران - مزاحمت خیابانی از رایج‌ترین شیوه‌های خشونت جنسی علیه زنان است که علاوه بر ایجاد احساس ناامنی در میان این قشر از جامعه، دست‌انداز رشد اجتماعی آنان است؛ موضوعی که زمزمه اجرای طرحی برای ارتقای امنیت زنان در محیط‌های شهری را بر سر زبان‌ها انداخته است.

به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، طرح ارتقای امنیت بانوان در محیط های شهری موضوعی است که اوایل هفته جاری زهرا بهروز آذر مدیر کل امور بانوان شهرداری تهران آن را مطرح و کرد و یادآور شد: زنان پایتخت از آزار کلامی، خلوتی معابر، فرو رفتگی‌های شهری و حتی فضای سبز و شمشادها احساس ناامنی می‌کنند.
وی با اشاره به این مطلب، وعده داد تا پایان سال معابر و نقاط ناامن در مناطق 22 گانه تهران و با کمک زنان ساکن همان مناطق شناسایی و سپس اقداماتی برای رفع مشکلات و تامین امنیت زنان اجرا می‌شود.
به گفته بهروز آذر، رفع این مساله از منظر اصلاح کالبد شهر و اقدامات فرهنگی انجام خواهد شد زیرا اصلاح معابر یا اصلاح فضای سبز اقدامی عاجل و در اختیار شهرداری است اما آزارهایی مثل متلک نیازمند کار فرهنگی است.
مدیرکل امور بانوان شهرداری تهران همچنین یادآور شد که در بسیاری از اوقات، افرادی که با کلام خود موجب آزار روحی زنان می‌شوند، آموزش ندیده‌اند و از تاثیرات آن رفتار بی‌اطلاع هستند و این کار را صرف یک تفریح و وقت‌گذرانی انجام می‌دهند.
مزاحمت هایی که به دلیل ضعف اجرایی قانون در برابر افراد خطاکار و نگرش نادرست به زنان مورد تعرض واقع شده، به طور معمول با سکوت دردمندانه زنان همراه می شود؛ زنانی که لب به سکوت گزیده و باعث اشاعه این فرهنگ اشتباه از زنی به زن دیگر می شوند.
«سمیه فریدونی» جامعه شناس در گفت وگو با خبرنگار حوزه زنان و خانواده ایرنا درباره انگیزه و هدف مردانی که با قصد ایجاد مزاحمت های خیابانی قدم به این مسیر می گذارند، می گوید: هدف این افراد، احساس قدرت، نشان دادن برتری جنسی و تحقیر جنس مخالف است که در قالب مانور دادن با خودرو در مقابل مدارس دخترانه یا زنان عابر پیاده، تنه زدن و آزارهای جسمی خودنمایی می کند.
وی با تاکید بر اینکه حذف آزارهای خیابانی با همبستگی آموزش، قانون و فرهنگ میسر خواهد شد، آزارهای خیابانی را اینگونه تعبیر می کند: مراد از آزار خیابانی اتفاق های ناخوشایندی است که علیه زنان در فضای عمومی صورت می گیرد که در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی وی هم تاثیر فراوانی دارد؛ مردان آزارگر نیاموخته اند که تعرض به حریم شخصی زنان، به منزله تخریب روحیه او و نابودی نسل های بعد از آن است.
این جامعه شناس خاطرنشان می کند: در این میان، نگاه به زن آزار دیده هم نگاهی ناراحت کننده است زیرا بنا بر عرف نانوشته و نادرست، آزاردهنده و خطاکار، گناهکار به شمار نمی رود و انگشت اتهام به سمت آزاردیده نشانه می رود.
نقش پررنگ خلاء قانون و نقص سیستم آموزشی در اشاعه آزارهای خیابانی
فریدونی یکی از دلایل رخ دادن این اتفاق های ناهنجار خیابانی را نقص در سیستم آموزشی می داند و عنوان می کند: در سیستم آموزشی آرامش و صلح را به دانش آموزان یاد نمی دهند در نتیجه نمی توان انتظار داشت که برونداد اجتماعی این سیستم، محصولی باشد که به دنبال آرامش باشد. ضمن اینکه واقعیت این است که این سیستم آموزشی، از دانش آموز توقع اطاعت کننده صِرف دارد و با تغییر وضعیت و عدم اطاعت دانش آموز، پرخاشگری را به او اهدا می کند که آزارها و نزاع های خیابانی شاهدی بر این مدعا است.
از نگاه این جامعه شناس، نقص قوانین هم از دیگر دلایل آزارهای خیابانی است.
وی توضیح می دهد: اما به صراحت می توان گفت که اگر نقص فرهنگی نداشتیم شاید می توانستیم نقص قانون را بپوشانیم. نقص فرهنگی که نه تنها نشات گرفته از نظام مردسالاری است بلکه زنان هم علیه زنان دیگر اشاعه دهنده این آزارها هستند فقط کافی است به دیالوگی که میان زنان علیه زنان رد و بدل می شود توجه کرد تا به نقص فرهنگی رسید.
این جامعه شناس تاکید می کند: علاوه بر بحث قانون که اصلاح آن در حوزه آزارها و خشونت ها الزامی است، آموزش و فرهنگ سازی زیرساختی است که می تواند قانون را برای ما نهادینه کند همانند آن چه در بستن کمربند خودرو تاثیر گذار بود.
علاوه بر بحث قانون که اصلاح آن در حوزه آزارها و خشونت ها الزامی است، آموزش و فرهنگ سازی زیر ساختی است که می تواند قانون را برای ما نهادینه کند همانند آن چه در بستن کمربند خودرو تاثیر گذار بود. با مدنظر قرار دادن سخنان این کارشناس و سایر روانشناسان حوزه شهری، سکوت قربانیان آزارهای خیابانی و همچنین اطمینان فرد خاطی از نبود برخورد قانونی دست به دست هم داده اند تا این فرزند فرهنگ ناخلف، همچنان به تخریب شخصیت روحی و روانی زنان و دختران جامعه بپردازد.
غافل از این که زنان آسیب دیده از آزارهای کلامی و غیرکلامی چنان سرخورده و منفعل می شوند که گاه برای رویارویی با پیامدهای این تعرض، حضور اجتماعی خود را در جامعه محدود می کنند.
بر همین اساس، علاوه بر تسریع در اجرای طرح ارتقای امنیت زنان در سطح شهر، هر کدام از اعضای جامعه، ولو به اندازه تذکر زبانی یا با نگاهی که حاکی از تاسف باشد، باید به این رفتارها واکنش نشان دهند تا هنجارهای جامعه در نظر مزاحمان خیابانی تغییر یافته به نظر نرسد. در حقیقت رویارویی با این ناهنجاری در جامعه نیازمند نوعی نظارت همگانی و اجتماعی است.
البتـه در این میان، نقش زنان نیز بی تاثیر نیست، چون سکوت اختیار کردن و انفعال زنان مورد تعرض های کلامی و جسمی از طرف مردان مزاحم، باعث تقویت این رفتار در آنان و ادامه این رفتار در برابر نسل بعدی زنان و دختران خواهد شد.
برچسب‌ها
نزاع خیابانی حقوق شهروندی بانوان
پروندهٔ خبری
قانونی برای تامین امنیت زنان