چاپ

آریا بانو - خراسان / گفت وگو با نوجوان قهرمان تکواندو که مدال طلا و جایزه قهرمانی خود را برای خرید تجهیزات پزشکی به تنها بیمارستان شهرش اهدا کرد
«شنیان مرادیان» دختر 13ساله‌ای ا‎ست که چندوقتی‎ است اسمش سر زبان‎ها افتاده و ستاره شهر کوچکش شده‌. ماجرا به یک هفته پیش برمی‌گردد که خبر رسید این نوجوان تکواندوکار، مدال طلای مسابقات قهرمانی و 10میلیون ریال وجه نقد برای خرید تجهیزات پزشکی موردنیاز بیمارستان شهرش یعنی دیواندره اهدا کرده‌است. ما این خبر را بهانه‌ای کردیم تا با دختر قهرمان و پهلوان استان کردستان گپ بزنیم.
شهر ما فقط یک بیمارستان دارد
«شنیان» از سال 94 به‌صورت حرفه‌ای تکواندو را شروع کرده و از سال 95 تا الان در مسابقات شهرستانی و استانی شرکت کرده‌است. او چندماهی است که در مسابقات لیگ تکواندوی کشوری شرکت می‌کند. قصه قهرمانی و پهلوانی شنیان از یک بدبیاری و یک مسابقه آنلاین شروع می‌شود: «تا قبل از کرونا قرار بود برای مسابقه‌ای به خارج از کشور اعزام بشوم. از مدت‌ها پیش مبلغی را جمع کرده‌بودم که برای سفرم خرج کنم. وقتی فهمیدم که این مسابقات به‌خاطر کرونا لغو شده‎است، تصمیم گرفتم این مبلغ ناچیز را به بیمارستان هدیه بدهم. من در «دیواندره» زندگی می‌کنم. شهری با 30هزار نفر جمعیت که فقط یک بیمارستان دارد. اگر جمعیت روستاهای اطراف را به آن اضافه کنید، حدود 80 هزار نفر فقط به بیمارستان امام خمینی (ره) دیواندره دسترسی دارند که امکانات زیادی هم ندارد. حتی یک دستگاه سونوگرافی و رادیولوژی خوب هم ندارد و پزشکان متخصص اش هر یکی، دو هفته از شهرهای اطراف می‌آیند و می‌روند. مردم اگر مشکلی اورژانسی داشته باشند، باید 100کیلومتر راه را طی کنند تا به سنندج و بیمارستان این شهر برسند. مدتی پیش خبر رسید که مسابقات آنلاین تکواندو برگزار می‌شود. همان‌جا تصمیم گرفتم که در مسابقات شرکت کنم و جایزه‌ام ر ا هم به کادر درمانی بیمارستان هدیه بدهم».
اگر همراه هم باشیم، مشکلات زودتر حل می‎شود
از شنیان می‎پرسم چه‎چیزی باعث شده خودش را دربرابر شهرش مسئول بداند، می‌گوید: «دیواندره یک شهر کوچک است. در شهرهای کوچک بیشتر مردم همدیگر را می‌شناسند و اگر مشکلی وجود داشته‌باشد، خیلی سریع همه می‌فهمند و برای رفع شدنش دست‌به‌کار می‌شوند. من هم وقتی از کانال‌های تلگرامی و روزنامه‌های محلی فهمیدم که بیمارستان دیواندره مشکلات زیادی دارد و با شیوع کرونا روز‎به‎روز به تعداد بیماران اضافه می‌شود، تصمیم گرفتم بخشی از مدال‌هایم را به بیمارستان بدهم». قهرمان کردستان به هزینه بالای خرید تجهیزات بیمارستان اشاره می‌کند و می‌گوید: «مدال‌ها و مبلغی که هدیه دادم ارزش مادی زیادی ندارند. من فقط به این فکر کردم که هدیه‌ام قوت قلبی برای پزشکان و پرستاران باشد. خداراشکر که این کار بازتاب زیادی داشت. وقتی مدال‌هایم را به بیمارستان اهدا کردم و خبرش پخش شد، دوستانم و هیئت‌های ورزشی تماس گرفتند و گفتند ما هم می‌خواهیم کمک کنیم. من کار بزرگی نکردم اما خوشحالم که در این شرایط توانستم حتی برای چندلحظه، پزشکان و پرستاران را خوشحال کنم. بعضی‌ها می‌گویند مگر خرید تجهیزات بیمارستان وظیفه ماست؟ من مردم را خانواده خودم می‌دانم، مخصوصا در این شرایط که همشهری‌هایم شرایط خیلی سختی دارند. اگر به‌جای غر زدن، دست‌به‌دست هم بدهیم، مشکلات‌مان سریع‌تر حل می‌شود. در ضمن آرزو دارم روزی در مسابقه ای در مشهد مدال بیاورم و آن را تقدیم به حرم امام رضا (ع) کنم ».
از راه دور مسابقه می‎دهیم
شنیان، این آخرین مدالش را در مسابقه آنلاین به‎دست آورده‎است. مگر مسابقه ورزشی هم آنلاین می‎شود؟ توضیح می‎دهد: «چندماه است که به‌خاطر کرونا باشگاه تعطیل است ولی ما ورزشکارها بیکار نیستیم. من هرروز تمرینات هوازی انجام می‌دهم و در این مدت در چند مسابقه آنلاین شرکت کرده‎ام. مسابقات آنلاین این شکلی است که ورزشکار با برگزارکنندگان مسابقه، تماس ویدئویی برقرار می‌کند یا با دوربین از خودش فیلم می‌گیرد و برای آن‎ها می‎فرستد. تکواندو به سه رشته تقسیم می‌شود. در «پومسه» و «هانمادانگ»، ورزشکار حرکات نمایشی انجام می‌دهد و داور می‎تواند از راه دور امتیاز بدهد. اما سومین شاخه تکواندو یعنی «کیوروگی»، مبارزه بین دو نفر است و امکان آنلاین برگزارشدنش وجود ندارد. این‎روزها مسابقات رشته‎های نمایشی فقط به‎صورت اینترنتی برگزار می‎شود و من هم در همین زمینه تمرین می‌کنم».
نویسنده : مصطفی میرجانیان| خبرنگار