آریا بانو - روزنامه شهروند / امروز می‌خواهیم به بحث زمان در فیزیک کلاسیک و غیرکلاسیک بپردازیم. در فیزیک
سنتی گفته شده که پارامتر زمان همیشه مثبت است، یعنی زمان رو به جلو می‌رود و دکمه برگشت به عقب ندارد (همان مفهوم مخور غم گذشته، گذشته‌ها گذشته). اما نابغه‌ای مثل اینشتین آن را جور دیگری تعریف کرد. طبق نظر انیشتین در سرعت‌های نزدیک به سرعت نور، اتساع زمان داریم. (چیه به ما نمیاد لغات خفن استفاده کنیم؟) به معنی خودمانی، زمان چنان کِش می‌آید که یک دست به آب رفتن می‌تواند سیزده‌سال طول بکشد. درواقع نسبت به حال، دیرتر پیر می‌شوید و دیرتر می‌میرید. از مزایای دیگر این بُعد جهان این است که می‌توانید سوار ماشین زمان بشوید و به آینده و گذشته سفر کنید. مثلا می‌توانید با سفر به گذشته مانع
ازدواج مادر مادربزرگ‌تان با همسرش شوید و اصلا خودتان برایش همسری مناسب انتخاب‌کنید که نوادگانش در زمان حال، همگی ژن خوب باشند و با این وصلت فرخنده، حالِ خودتان را تضمین کنید. یا اصلا به جای پیدا کردن شوهر، مانع ازدواجش شوید. آن‌وقت وجود شما در زمان حال بی‌معنی خواهد بود و اگر شما در حال نباشید، پس چه کسی سوار بر ماشین زمان شده که در گذشته سیر کند؟ اینجاست که می‌فهمیم پارادوکس زمان از دری‌وری‌ترین نظریات فیزیک انیشتینی است که احتمالِ آن می‌رود شبی پس از خوردن شامی سنگین به ذهنش رسیده باشد. کار دیگری که می‌شود کرد این است که با ماشین زمان و سیر در گذشته به پارسال برگردید تا می‌توانید دلار بخرید. البته سفر به گذشته صرفا در زمینه‌های اقتصادی معجزه‌گر نیست. مثلا به جای هزینه کلاس‌های کنکور و یک‌سال ریاضت‌کشیدن در اتاق‌تان به همان دیپلم قانع باشید و با پول همان کلاس‌ها یک راست از دبیرستان به کلینیک
زیبایی بروید و پروژه تغییر و تحول چهره‌تان را از صفر تا صد به یک
پزشک کاربلد بسپارید و در زمان حال به یکی از پلنگان فضای مجازی با حقوق فرامکفی تبدیل‌شوید. اینها فقط چند نمونه جزئی از شگفتی‌های فلش‌بک، در زندگی معمولی، آن هم به کمک فیزیک غیرکلاسیک است. حالا شما بگویید اگر یک روز اسنپ‌تان، ماشین زمان از آب دربیاید و به جای به مقصد رساندن، شما را در گذشته پیاده کند، چه کارهای به‌دردبخوری انجام می‌دهید یا نمی‌دهید؟
میترا بخشی‌زاده