چاپ

آریا بانو - ایرنا / واقعیت، خیال، توهم، رویا، کابوس و... اساسا واژه‌هایی است که در مواجهه با فیلم سینمایی جزیره شاتر روبرو می‌شویم که هر کدام دنیایی از تحلیل روانکاوانه را با خود به همراه دارد و تئوری‌های گسترده‌ای پیرامون آنها نقش بسته است اما آنچه که مشهود و واضح است لایه‌های پیچیده، عظیم و دنیای ناشناخته ذهن انسان است که می‌تواند هر کدام از این تئوری‌های پیچیده را اثبات یا رد کند.
جزیره شاتر ، پکیجی هوشمندانه از تعلیق، توهم، رویا و واقعیت است و با شخصیت پردازی کم نقص کاراکترهای فیلم به ویژه کاراکتر محوری یا تد، مخاطب خود را به ورای یک روایت ساده و قابل پیش بینی می‌برد.
اینکه واقعیت داستان فیلم چیست چالشی است که اساسا نباید به دنبال اثبات آن گشت چرا که فیلمساز با زیرکی کامل، در یک چهارم پایانی فیلم تمام تئوری های ذهنی مخاطب خود را به هم ریخته و از تد کاراکتری به اسم اندرو می سازد که اتفاقا پازل‌هایش را هم بهتر از قبل کنار هم نشانده است. شاید بتوان گفت جزیره شاتر، جزیره سرگردانی انسان معاصر است، جزیزه ای رمز آلود از دنیای پرتناقض انسان امروز که هر چه بیشتر به پیشرفت نزدیک می شود، اخلاقیات و خصایل انسانی در آن لگدکوب می شود.
مهم نیست که مخاطب در این فیلم کاراکتر تد را بپذیرد یا کاراکتر اندرو و دقیقا فیلمساز با پایان فیلم نشان می‌دهد که هیچکدام از این دو کاراکتر برایش نمرده است و بازی همچنان در بعد از پایان فیلم نیز ادامه خواهد داشت. اساسا آنچه که شاید دغدغه اصلی فیلمساز از ساخت جزیزه شاتر است انسان و دنیای ناشناخته ذهن اوست که واقعیت بیرونی آن را نیز شکل می دهد.
دنیایی پر از تناقض، پر از خشونت و پر از بی رحمی که اتفاقا خود را در ظاهری موجه و قابل قبول پنهان کرده است اما همین که پوسته ظاهری آن کنار می‌رود، عمق کثیف و چهره نازیبای آن هویدا می شود. چهره ای پر از جنگ، پر از خونریزی، پر از قتل، پر از دروغ و پر از بی انسانی و اتفاقا کاراکتر دکتر کاولی در حقیقت چهره‌ی بَزَک کرده همین نظام غیر انسانی است که قرار است همه چیز را خوب و موجه جلوه دهد و دنیایی آرمانی را برای درمان بیماران نشان دهد در حالی که در پس این نقاب هیولایی شکل گرفته که مغز انسان‌ها را از خاطره و عشق تهی می‌کند.
سخن پیرامون فیلم جزیره شاتر بسیار زیاد می‌توان زد چرا که نمی‌توان مرز مشخصی بین واقعیت و خیال در این فیلم ترسیم کرد و بنابراین هر وجه از دنیای کاراکترهای این فیلم را باور کنیم می توانیم بنیاد تئوری‌های خود را نیز بر پایه آن استوار سازیم و این دقیقا همان چیزی است که فیلمساز انتخاب آن را به عهده مخاطب خود گذاشته است.