آریا بانو - سینمادیلی / بهنام شریفی در یادداشتی درباره مسیر تازه امین حیایی در انتخاب نقش و بازیگری نوشت:
امین حیایی
بازیگر پرکاری است. آمار صفحه ویکی‌پدیای او نشان می‌دهد که در دهه 90 به طور میانگین هر سال در دو
فیلم بازی کرده است. طبیعی است که تعدادی از این فیلم‌ها، چنگی به دل نمی‌زنند. شاید اگر هر
بازیگر دیگری جای حیایی بود، جایگاه سابق‌اش را از دست داده بود. اما حیایی کماکان چهره‌ای کنجکاوی‌برانگیز است که توانسته توجه مردم و منتقدان را یک‌جا حفظ کند. این موفقیت، جدا از توانایی‌های انکارناپذیر او به‌عنوان یک
بازیگر توانا – که متأسفانه در خیلی از موارد دست‌کم گرفته شده – به تعدادی از انتخاب‌هایش هم برمی‌گردد.
حیایی در دهه 80 یکی از «جوان اول»های سینمای
ایران بود. شاید اوج خواسته‌های بعضی از هم‌نسلان او همین بود. اما حیایی به این حد قانع نبود. حضور در فیلم‌هایی چون «شب» و «بیداری رؤیاها» نشان‌دهنده تلاش او برای نمایش وجوه متفاوتی از توانایی‌های بازیگری‌اش بود. این روند در دهه 90 قدرت بیشتری گرفت. حیایی با بازی در
فیلم «خانوم» نشان داد که، اگر نقش چالش‌برانگیزی به او پیشنهاد شود، کیفیت نقش برایش مهم‌تر از مدت زمان حضورش روی
پرده است. درخشش خیره‌کننده او در «شعله‌ور» را می‌توان یکی از قله‌های بازیگری در دهه 90 دانست. در «دارکوب» نقشی منفعل‌تر و درونگراتر از تصویر همیشگی‌اش ایفا و باز هم موفق عمل کرد و در «درخونگاه» توانست احساسات متعددی را از طریق بازی‌اش به تصویر بکشد.
در کنار این بازی‌های ماندگار، چند
فیلم موفق تجاری هم در سال‌های اخیر داشته و توانسته جایگاه‌اش را به عنوان یکی از ستارگان سینمای تجاری هم حفظ کند. حضور به عنوان داور برنامه «عصر جدید» هم باعث شده بتواند ارتباط خود را با انبوه مخاطبان حفظ کند. جایگاه فعلی حیایی و به حاشیه رفتن تجربیات ناکام او در سال‌های اخیر، یک نکته مهم را نشان می‌دهد: برای موفق ماندن قرار نیست تمام انتخاب‌های یک نفر به موفقیت برسد. چند اثر شاخص و چند کار کم‌وبیش موفق، می‌تواند کفایت کند.