آریا بانو - مجله ایلیاد / پورتئوس، بندر دریایی رم که در ارتفاعات امپراتوری روم قرار داشت، از مجموعه بنادری تشکیل شده بود که حوضه‌ها و کانال‌ها را به وسیله‌ی رودخانه تیبار، به بندرگاه تجاری شهر متصل می‌کردند. در حال حاضر، یک تیم بین‌المللی متشکل از باستان‌شناسان و زمین‌شناسان از روش‌های خاک‌شناسی کف دریا برای شناسایی فن‌آوری بندرگاه‌های قرن اول میلادی روم باستان، استفاده کرده‌اند.
پورتئوس در اواسط قرن اول میلادی تاسیس شد و برای چیزی در حدود 400 سال، دروازه‌ی رم به مدیترانه بود. این بندرگاه در مرکز یک حوضه‌ی شش‌ضلعی بزرگ قرار دارد که هنوز هم در نزدیکی فرودگاه فیومیکینوی رم قابل مشاهده است. این بندر نقش مهمی را در واردات انواع کالاها از سراسر منطقه و مناطقی فراتر از آن به شهر رم بر عهده داشت.
دکتر «آگاته لیس پرونووست» یکی از محققان باستان‌شناس و متخصص زمین‌شناسی لاتوربه، در این خصوص می‌گوید: «ارزیابی و تعیین تاریخچه‌ی رسوبات این بندرگاه باستانی، یک چالش بزرگ است، زیرا بنادر نه تنها درطول تاریخ تحت تاثیر حوادث آب و هوایی مختلف قرار گرفته‌اند، بلکه فعالیت‌های انسانی نیز اثرات بسیار زیادی بر روی آن‌ها داشته.» به‌منظور غلبه بر مشکلات تعیین دقیق تاریخچه‌ی رسوبات بندرگاه، دکتر لیس پروتووست و همکارانش از طیف وسیعی از تجزیه و تحلیل‌های با کیفیت رسوبات از جمله نمونه‌گیری پیستونی، اسکن اشعه‌ی ایکس و تعیین تاریخچه‌ی رادیو کربن استفاده کردند.
این روش‌ها امکان تعیین زمان دقیق رویدادهای بزرگی، از جمله لایروبی شدن رسوبات را فراهم می‌کرد. بندرهای باستانی می‌توانند رسوبات را سریع‌تر از سایر محیط‌های طبیعی جمع‌آوری کنند که این امر در مورد پورتئوس که در دلتای رودخانه ساخته شده و رسوبات آن در قرن گذشته به چیزی در حدود یک متر رسیده‌اند هم صدق می‌کند.
پروتووست می‌گوید: «اعمال این روش‌ها ما را به تاریخ بسیاری از رویدادهایی که در این بندر تاریخی روی داده، از جمله لایروبی‌های انجام شده برای حفظ آب‌نشست کافی و نحوه‌ی استفاده از دروازه‌ی کانال خواهد رساند و امکان شبیه‌سازی آن‌ها را فراهم خواهد کرد.» یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که رومی‌ها بسیار پیشتر از زمانی که تصور می‌شد، یعنی بسیار قبل‌تر از قرن 2 میلادی، سیستم‌های رودخانه‌ای خود را فعال و
مدیریت کرده‌اند.