آریا بانو - خراسان / گفت‌و‌گو با راننده خوش‌ذوقی که خودرویش را به یک گلخانه سیار تبدیل کرده است
تصورش را بکنید که کنار خیابان ایستاده‌اید و دستتان را برای گرفتن تاکسی بلند کرده‌اید یا منتظر رسیدن تاکسی‌های اینترنتی هستید. در چنین مواقعی، توقع دیدن هر چیزی را در یک تاکسی دارید جز خودرویی که درها، سقف، داشبورد و ... آن با چمن مصنوعی، تزیین شده و سوار شدن در آن حس ورود به جنگل را برای‌تان به ارمغان می آورد. سفر با «مهدی حجازی»، راننده خوش‌ذوق مشهدی که یک گلخانه سیار دارد و شنیدن خاطراتش و البته خواندن دستخط مسافرانش، تجربه‌ای فراموش نشدنی را برای مسافرانش رقم می‌زند.
به دنبال راهی متفاوت برای شاد کردن مردم بودم
حجازی در پاسخ به سوالی، از چگونگی رسیدن این ایده به ذهنش و دلایلش برای پیاده کردن این طرح عجیب در خودرویش، چنین پاسخ می‌دهد: «از زمانی که کار با خودرو را شروع کردم و از نزدیک با گرفتاری‌ها و ناراحتی‌های مردم آشنا شدم، به دنبال راهی متفاوت برای خوشحال کردن مردم می‌گشتم، راهی که اصطلاحا به نام مردم و به کام خودم نباشد! اگر اسپرت کردن یا تودوزی چرم برای خودرویم انجام می‌دادم، کسی را جز خودم خوشحال و غافلگیر نمی‌کرد. برای همین ابتدا روی داشبورد خودرو تنگ ماهی مصنوعی قرار دادم، بعد رفته رفته به فکر قرار دادن چمن روی داشبورد افتادم اما چون برای نصب آن باید از چسب آهن استفاده می‌کردم، به خودرو آسیب می‌رسید و من تصمیم داشتم به خودرویم آسیبی نرسد ولی روزی به این نتیجه رسیدم که هرکاری بهایی دارد و بهای هدفم که شاد کردن مردم است، آسیبی است که به خودرویم می‌رسد و با جان و دل آن را پذیرفتم.»
خوبی کردن باعث خوب شدن حالم می‌شود
حجازی درباره این‌که چرا خوشحالی مردم برایش تا این حد اهمیت دارد هم توضیحات جالبی می‌دهد: «اعتقاد دارم هر فردی به هرجایی رسیده از مهربانی اش بوده است. دریافتم اگر حس خوبی را به کسی منتقل کنم در واقع در حق خودم لطف کرده‌ام و از این بابت حال خودم هم خوب می‌شود و این دستاوردی است که به این راحتی‌ها به دست نمی‌آید.»
درتاکسی سبزم «دفتر خاطرات مسافران» دارم
یکی از جالب‌ترین بخش‌های تاکسی سبز آقای حجازی، دفتر یادداشتی است که مسافران در آن حس و حال‌شان را از زمان حضور در این خودرو می‌نویسند. راننده تاکسی سبز خاطراتی شنیدنی در این خصوص دارد و به عنوان نمونه می‌گوید: «اگر درست یادم باشد، 10 روز بعد از تزیین خودرو به این فکر افتادم که از مسافران بخواهم جمله‌ای را به یادگار بنویسند تا با مدرک به همه بگویم که می‌توانند حتی برای چند دقیقه دیگران را خوشحال کنند. پس حتی اگر ما از کسی لبخندی هم دریغ کنیم، مسئولیم. اتفاق مهم اما این‌جا بود که یکی از مسافرانم در دفتر خودرو برایم نوشت تا پیش از سوار شدن به خودرو در فکر خودکشی بوده اما حالش این‌قدر بابت لحظاتی هرچند اندک برای حضور در تاکسی من در یک سفر درون شهری عوض شده که از تصمیمش منصرف شده است. این قدر بعد از خواندن این خاطره خوشحال شدم که حد ندارد.»
مشقی که همه باید بنویسند
حجازی درباره این‌که تاکنون مورد تمسخر واقع شده یا خیر هم نکته‌ای جالب نقل می‌کند: «بله، چند باری بوده اما از آن جایی که باید روحیه‌ام را خوب نگه دارم معمولا پاسخ نمی‌دهم. یک بار در ترافیک مردی همراه خانواده‌اش سوار یک خودروی بسیار قدیمی و مدل پایین بود و با حالتی بد گفت: «چندتا گوسفند بیار تو خودروت چرا کنن!» و من هم ترک عادت کردم و پاسخ دادم که شما هم از این جمله روزی یک صفحه بنویس:« اگر سرم در زندگی خودم بود، الان خودروی بهتری سوار میشدم!» چون در آن لحظه واقعا اعصابم خرد شد! مشکل این‌جاست که ما گاهی به نظرات و سلایق هم احترام نمی‌گذاریم. در موردی دیگر، خانمی به محض سوار شدن به من گفت: «از کدوم روستا اومدی با این خودرو؟» و من هم واقعا آدرس روستای پدری‌ام را دادم و گفتم از آن روستا آمدم و او، خجالت کشید و عذرخواهی کرد.»
تا امروز نزدیک 4 میلیون هزینه کردم
سوال اول را در انتها مطرح می کنم! او درباره هزینه ابتدایی و ماهانه این طرحش خاطر نشان می‌کند: «در ابتدا و قبل از این‌که از چسب آهن استفاده کنم، 500 هزار تومان گل و وسایل خریدم اما خیلی خوب نشد و بعد از آن دو میلیون و 300هزار تومان گل، چمن و وسایل دیگر خریداری کردم. هزینه ماهانه خودرو هم خرید گل‌های طبیعی است که خشک و خراب می شوند و گل‌های مصنوعی هم کثیف می‌شوند و البته چسب برای چسباندن قسمت هایی که آفتاب خورده و چسب آن شل شده، حدود 200 هزارتومان است و به این هزینه اضافه کنید خسارتی که به خودرو وارد شده. اما با جان و دل همه این‌ها را می‌پذیرم و می‌پردازم زیرا به هدف خود ایمان دارم و به تمام افرادی که هدفی دارند و از اجرای آن خجالت می‌کشند، می‌گویم اگر نگاه مردم را از زندگی‌تان حذف نکنید، شما یک بازنده هستید.»
صالح سیستانی | خبرنگار