چاپ

آریا بانو - حوزه / ابوالحسن می گوید : روزی جمعی با امام حسن مجتبی علیه السلام به حج می رفتند و زاد و توشه آنها از پیش رفته بود . آنها گرسنه و تشنه شدند . ناگاه از دورخیمه کهنه ای را دیدند . به آن جا رفتند . زنی پیر در آن جا نشسته بود . به او سلام کردند .
زن بادیه نشین پیش دوید و ایشان را اکرام کرد و گوسفندی بسته داشت . فوری آن را دوشید و شیرش را پیش مهمانان آورد و گفت : این شیر رابنوشید و گوسفند را ذبح کنید و طعام سازید . مهمانان چنان کردند و بعد از غذا به پیرزن گفتند : ما از طایفه قریشیم . وقتی بازگردیم ، باید به نزد ما بیایی تا پاداش احسان تو را بدهیم . این را گفتند و حرکت کردند . شب که شد ، شوهر زن از صحرا آمد و گوسفند را ندید .
زن ماجرا را به او گفت . مرد خشمگین شد و گفت : در دنیا یک گوسفند داشتی و آن را به قومی دادی که ایشان را نمی شناختی !
زن گفت : اگر ایشان را می شناختم ، بازرگان بودم ، نه میزبان . میزبان آن است که طعام به کسی دهد که او را نشناسد .
بعد از چند روز ، زن و شوهر از محنت فقر و فاقه به مدینه رفتند . پیرزن به کوچه ای داخل شد . امام حسین علیه السلام کنار در منزل ایستاده بود . آن زن را شناخت و به او فرمود : ای زن ! آیا مرا می شناسی ؟
زن گفت : نه .
حضرت فرمود : من آنم که آن روز مرا به شیر و گوسفند مهمان کردی . امام به او هزار گوسفند و هزار درهم بخشید و او را نزد امام حسن علیه السلام برد . حضرت پرسید : برادرم به تو چقدر کمک کرد ؟
گفت : این قدر گوسفند و درهم .
امام حسن علیه السلام دو برابر آن را به زن داد و او را به نزد عبدالله جعفر فرستاد . او از زن پرسید : ایشان به تو چقدر دادند ؟
گفت : هریک این مقدار گوسفند و درهم .
عبدالله دو هزار گوسفند و دو هزار درهم به او داد و گفت : اگر تو از اول به نزد من می آمدی ، تو را مستغنی می کردم .
آن زن و شوهر به خاطر یک گوسفند که در دنیا داشتند و آن را برای مهمان ذبح کردند ، با چهار هزار گوسفند و چهار هزار درهم بازگشتند . (11)
انسان در مهمانداری و پذیرایی از مهمان نباید خساست به خرج دهد ، بلکه در حد توان خود باید پذیرایی کند ، چون مهمان حبیب خدا است . خدای متعال فردای قیامت به کسی که عزیزش راخدمت کرده است ، آن قدر نعمت می دهد که تمامی مردم حسرت حال او را می خورند . در آن روز است که انسان افسوس می خورد ای کاش تمام اموالم را برای مهمان خرج می کردم و تمام وقتم در پذیرایی از مهمان می گذشت ، تا الآن جز و زیان کاران نباشم .
11 ) جوامع الحکایات ، ص 213 ، با اندکی تصرف