چاپ

آریا بانو - باشگاه خبرنگاران / ،سوره سجده یا الم سجده یا الم تنزیل سی و دومین سوره جزء بیست و یکم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
سوره سجده درباره معاد، خلقت هستی در شش زمان و خلقت انسان از گل سخن می‌گوید و به منکران قیامت هشدار عذاب می‌دهد و ثواب مومنان را پاداش غیر قابل تصور معرفی می‌کند.
بر اساس روایات، هر کس سوره الم تنزیل (سوره سجده) و تبارک الذی بیده الملک (سوره ملک) را بخواند مانند آن است که شب قدر را احیا گرفته است و هر کس سوره سجده را هر شب جمعه بخواند خداوند نامه اعمال او را به دست راست او می‌دهد و گذشته او را می‌بخشد و از دوستان حضرت محمد (ص) و اهل بیتش (ع) قرار می دهد.
اگر کسی این سوره را بنویسید و همراه داشته باشد از تب و سردرد و درد مفاصل در امان می‌ماند.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
الم ﴿١﴾
الف، لام، میم. (1)
تَنزِیلُ الْکِتَابِ لَا رَ‌یْبَ فِیهِ مِن رَّ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٢﴾
نازل شدن این کتاب که هیچ جاى شک در آن نیست از طرف پروردگار جهانهاست (2)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَ‌اهُ ۚ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّکَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِیرٍ مِّن قَبْلِکَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿٣﴾
آیا مى‌گویند: آن را بربافته است»؟ نه چنین است بلکه آن حقّ و از جانب پروردگار توست تا مردمى را که پیش از تو بیم‌دهنده‌اى براى آنان نیامده است هشدار دهى امید که راه یابند(3)
اللَّـهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّهِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۖ مَا لَکُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا شَفِیعٍ ۚ أَفَلَا تَتَذَکَّرُ‌ونَ ﴿٤﴾
خدا کسى است که آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش قدرت استیلا یافت براى شما غیر از او سرپرست و شفاعتگرى نیست؛ آیا باز هم پند نمى‌گیرید؟ (4)
یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْ‌ضِ ثُمَّ یَعْرُ‌جُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُ‌هُ أَلْفَ سَنَهٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ﴿٥﴾
کار جهان را از آسمان گرفته تا زمین اداره مى‌کند؛ آنگاه نتیجه و گزارش آن در روزى که مقدارش آن چنان که شما آدمیان برمى‌شمارید هزار سال است به سوى او بالا مى‌رود(5)
ذَٰلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَهِ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٦﴾
اوست داناى نهان و آشکار که شکوهمند مهربان است(6)
الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ۖ وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِینٍ ﴿٧﴾
همان کسى که هر چیزى را که آفریده است نیکو آفریده و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد(7)
ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَهٍ مِّن مَّاءٍ مَّهِینٍ ﴿٨﴾
سپس تداوم نسل او را از چکیده آبى پست مقرر فرمود(8)
ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِیهِ مِن رُّ‌وحِهِ ۖ وَ جَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَهَ ۚ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُ‌ونَ ﴿٩﴾
آنگاه او را درست‌اندام کرد و از روح خویش در او دمید و براى شما گوش و دیدگان و دل‌ها قرار داد؛ چه اندک سپاس مى‌گزارید(9)
وَ قَالُوا أَإِذَا ضَلَلْنَا فِی الْأَرْ‌ضِ أَإِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ۚ بَلْ هُم بِلِقَاءِ رَ‌بِّهِمْ کَافِرُ‌ونَ ﴿١٠﴾
و گفتند: آیا وقتى در دل زمین گم شدیم آیا باز ما در خلقت جدیدى خواهیم بود؟ نه بلکه آن‌ها به لقاى پروردگارشان و حضور او کافرند(10)
قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُ کِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَىٰ رَ‌بِّکُمْ تُرْ‌جَعُونَ ﴿١١﴾
بگو: فرشته مرگى که بر شما گمارده شده جانتان را مى‌ستاند آنگاه به سوى پروردگارتان بازگردانیده مى‌شوید(11)
وَ لَوْ تَرَ‌ىٰ إِذِ الْمُجْرِ‌مُونَ نَاکِسُو رُ‌ءُو سِهِمْ عِندَ رَ‌بِّهِمْ رَ‌بَّنَا أَبْصَرْ‌نَا وَ سَمِعْنَا فَارْ‌جِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ ﴿١٢﴾
و کاش هنگامى را که مجرمان پیش پروردگارشان سرهاشان را به زیر افکنده‌اند مى‌دیدى که مى‌گویند:پروردگارا دیدیم و شنیدیم؛ ما را بازگردان تا کار شایسته کنیم چرا که ما یقین داریم(12)
وَ لَوْ شِئْنَا لَآتَیْنَا کُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَـٰکِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ ﴿١٣﴾
و اگر مى‌خواستیم حتما به هر کسى از روى جبر هدایتش را مى‌دادیم لیکن سخن من محقق گردیده که: هر آینه جهنم را از همه جنیان و آدمیان خواهم آکند (13)
فَذُوقُوا بِمَا نَسِیتُمْ لِقَاءَ یَوْمِکُمْ هَـٰذَا إِنَّا نَسِینَاکُمْ ۖ وَ ذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿١٤﴾
پس به سزاى آنکه دیدار این روزتان را از یاد بردید عذاب را بچشید؛ ما نیز فراموشتان کردیم و به سزاى آنچه انجام مى‌دادید عذاب جاودان را بچشید(14)
إِنَّمَا یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا الَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُ‌وا بِهَا خَرُّ‌وا سُجَّدًا وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَ‌بِّهِمْ وَ هُمْ لَا یَسْتَکْبِرُ‌ونَ ۩ ﴿١٥﴾
تنها کسانى به آیات ما مى‌گروند که چون آن آیات را به ایشان یادآورى کنند سجده‌کنان به روى درمى‌افتند و به ستایش پروردگارشان تسبیح مى‌گویند و آنان بزرگى نمى‌فروشند(15)
تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَ‌بَّهُمْ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَ مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿١٦﴾
پهلوهایشان از خوابگاه‌ها جدا مى‌گردد و پروردگارشان را از روى بیم و طمع مى‌خوانند و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق مى‌کنند(16)
فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِیَ لَهُم مِّن قُرَّ‌هِ أَعْیُنٍ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٧﴾
هیچ کس نمى‌داند چه چیز از آنچه روشنى‌بخش دیدگان است به پاداش آنچه انجام مى‌دادند براى آنان پنهان کرده‌ام(17)
أَفَمَن کَانَ مُؤْمِنًا کَمَن کَانَ فَاسِقًا ۚ لَّا یَسْتَوُونَ ﴿١٨﴾
آیا کسى که مومن است، چون کسى است که نافرمان است؟ یکسان نیستند(18)
أَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَىٰ نُزُلًا بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٩﴾
اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند به پاداش آنچه انجام مى‌دادند در باغهایى که در آن جایگزین مى‌شوند پذیرایى مى‌گردند (19)
وَ أَمَّا الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ ۖ کُلَّمَا أَرَ‌ادُوا أَن یَخْرُ‌جُوا مِنْهَا أُعِیدُوا فِیهَا وَ قِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿٢٠﴾
و اما کسانى که نافرمانى کرده‌اند پس جایگاهشان آتش است هر بار که بخواهند از آن بیرون بیایند در آن بازگردانیده مى‌شوند و به آنان گفته مى‌شود: عذاب آن آتشى را که دروغش مى‌پنداشتید بچشید (20)
وَ لَنُذِیقَنَّهُم مِّنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَىٰ دُونَ الْعَذَابِ الْأَکْبَرِ لَعَلَّهُمْ یَرْ‌جِعُونَ ﴿٢١﴾
و قطعا غیر از آن عذاب بزرگتر از عذاب این دنیا نیز به آنان مى‌چشانیم امید که آن‌ها به خدا بازگردند(21)
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَ‌بِّهِ ثُمَّ أَعْرَ‌ضَ عَنْهَا ۚ إِنَّا مِنَ الْمُجْرِ‌مِینَ مُنتَقِمُونَ ﴿٢٢﴾
و کیست بیدادگرتر از آن کس که به آیات پروردگارش پند داده شود و آنگاه از آن روى بگرداند؟ قطعا ما از مجرمان انتقام‌کشنده‌ایم(22)
وَ لَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَلَا تَکُن فِی مِرْ‌یَهٍ مِّن لِّقَائِهِ ۖ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿٢٣﴾
و به راستى ما به موسى کتاب دادیم پس در لقاى او با خدا تردید مکن و آن کتاب را براى فرزندان اسرائیل مایه هدایت قرار دادیم(23)
وَ جَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّهً یَهْدُونَ بِأَمْرِ‌نَا لَمَّا صَبَرُ‌وا ۖ وَ کَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ ﴿٢٤﴾
و چون شکیبایى کردند و به آیات ما یقین داشتند برخى از آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما مردم را هدایت مى‌کردند (24)
إِنَّ رَ‌بَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَهِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿٢٥﴾
در حقیقت پروردگار تو خود روز قیامت در آنچه با یکدیگر در باره آن اختلاف مى‌کردند میانشان داورى خواهد کرد(25)
أَوَلَمْ یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْقُرُ‌ونِ یَمْشُونَ فِی مَسَاکِنِهِمْ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ ۖ أَفَلَا یَسْمَعُونَ ﴿٢٦﴾
آیا براى آنان روشن نگردیده که چه بسیار نسل‌ها را پیش از آن‌ها نابود گردانیدیم که اینان در سراهایشان راه مى‌روند؟ قطعا در این امر عبرتهاست، مگر نمى‌شنوند؟ (26)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْ‌ضِ الْجُرُ‌زِ فَنُخْرِ‌جُ بِهِ زَرْ‌عًا تَأْکُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ ۖ أَفَلَا یُبْصِرُ‌ونَ ﴿٢٧﴾
آیا ننگریسته‌اند که ما باران را به سوى زمین بایر مى‌رانیم و به وسیله آن کشته‌اى را برمى‌آوریم که دامهایشان و خودشان از آن مى‌خورند؟ مگر نمى‌بینند؟ (27)
وَ یَقُولُونَ مَتَىٰ هَـٰذَا الْفَتْحُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٨﴾
و مى‌پرسند: اگر راست مى‌گویید این پیروزى شما چه وقت است؟(28)
قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لَا یَنفَعُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا إِیمَانُهُمْ وَلَا هُمْ یُنظَرُ‌ونَ ﴿٢٩﴾
بگو: روز پیروزى ایمان کسانى که کافر شده‌اند سود نمى‌بخشد و آنان مهلت نمى‌یابند(29)
فَأَعْرِ‌ضْ عَنْهُمْ وَ انتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُ‌ونَ ﴿٣٠﴾
پس از ایشان روى برتاب و منتظر باش که آن‌ها نیز در انتظارند(30)