چاپ

آریا بانو - لست سکند / قرن‌ها است که ساکنان یک جزیره دور افتاده ژاپنی با مصرف یک گیاه بسیار سمی از مشکلات جان سالم به در می‌برند. البته این گیاه در خطر انقراض است. سیکاد (سرخس نخلی) در صورت خام خوری می‌تواند باعث خونریزی داخلی، آسیب کبدی و حتی مرگ شود؛ اما در جزیره دور افتاده آمامی اوشیما در ژاپن که در فاصله 300 کیلومتری جنوب غربی جزیره اصلی ژاپن، کیوشو و اکیناوا واقع شده‌است، وضعیت متفاوت است.
سیکاد در بخشی از جزایر ریوکیو به دلیل شرایط آب و هوایی که دارد رشد می کند. این گیاه اغلب با درختان نخل اشتباه گرفته می‌شود، چون تنه استوانه‌ای و بلند و برگ‌های بادبزنی آن‌ها بسیار شبیه به نخل است. قدمت این گیاه 280 میلیون سال است و به عنوان فسیل زنده شناخته می شود. در واقع، این گیاه در طول دوره ژوراسیک به قدری فراوان بوده است که اغلب آن عصر را عصر سیکادها می‌نامند. دایناسور ها ظاهرا مشکلی برای هضم این گیاه سمی نداشته اند ولی سیکاد بازمانده‌ای سمی برای انسان‌ها است.
در هر حال با وجود سمی بودن، این گیاه برای 67000 نفر از ساکنان آمامی اوشیما به عنوان مایه اصلی و به عنوان منبعی برای زنده ماندن در شرایط سخت استفاده شده است. طی قرن های گذشته، اهالی این جزیره توانسته‌اند راهی برای برداشت و استفاده از این درخت سمی پیدا کنند که فرآیندی چهار هفته ای است.
آن‌ها با بریدن مغز تنه شروع می‌کنند و سپس آن را تبدیل به آرد می کنند و پس از آن از طریق شستشوی بسیار دقیق و خشک کردن، سمومش را خارج می‌کنند. این ترکیب در نهایت ماده‌ای خوراکی به نام ناری (nari) تولید می‌کند که می‌تواند برای ساختن نودل و یا اضافه کردن به برنج مورد استفاده قرار گیرد.
البته در حال حاضر فقط افراد کمی که همگی بالای 70 سال سن دارند، فوت و فن پروسه پردازش سیکاد را بلد هستند. البته بعضی از آن ها نیز بیان می‌کنند که شروع تغذیه از این گیاه برای زمانی بوده است که مردم در فقر و تنگدستی بوده‌اند و سپس ادامه پیدا کرده است.
البته نشانه‌ای در مورد اینکه چگونه مردم آمامی اوشیما متوجه شده‌اند که راه بی خطر استفاده از این گیاه سمی چیست، وجود ندارد! ولی حدس می‌زنند که از طریق یک آزمایش و خطای مرگبار این اتفاق افتاده است. در هر صورت افرادی که امروزه از این دانش مطلع هستند، قصد دارند روش خود را برای استفاده بی خطر از سیکاد در کتابی شرح دهند. در نهایت مردم این جزیره با وجود اینکه دیگر قوت غالبشان سیکاد نیست، ولی علاقه مند هستند که بتوانند این سنت را حفظ کنند و حتی یک رستوران در این جزیره غذای تهیه شده از سیکاد را سرو می کند.