چاپ

آریا بانو - راه‌های ورود به خیابان جام‌جم، از محمودیه تا میدان ونک در دست مردم بود و جوانان از آن‌ها پاسداری می‌کردند. خانواده‌های بسیاری نیز بر بالای پشت‌بام‌های خود به تماشا ایستاده بودند.

از ساعت سه بعدازظهر روز یکشنبه 22 بهمن 1357 انبوه بی‌شمار مردم تهران در برابر درب ورودی خیابان جام‌جم گرد آمدند تا سقوط آخرین سنگر دیکتاتوری را با چشم خود تماشا کنند. گزارش روزنامه آیندگان از این ماجرا که در فردای آن روز، دوشنبه 23 بهمن 57، منتشر شد به این شرح بود:
انبوه جمعیت چندین هزار نفری در پشت سر کارکنان رادیو تلویزیون قرار گرفته بودند در حالی که گروهی از آنان به چوب‌دست مجهز بودند. در گوشه و کنار نیز گروه‌های مسلح برای پشتیبانی از کارکنان اعتصابی به چشم می‌خوردند.
راه‌های ورود به خیابان جام‌جم، از محمودیه تا میدان ونک در دست مردم بود و جوانان از آن‌ها پاسداری می‌کردند. خانواده‌های بسیاری نیز بر بالای پشت‌بام‌های خود به تماشا ایستاده بودند.
در التهاب بسیار زیاد موج جمعیت، ارتش به سازمان دادن تانک‌ها و نفربرها مشغول شد و اسلحه‌های خود را به نشانه همبستگی با ملت از فشنگ خالی نمودند. پنج تانک، شش نفربر، پنج اتومبیل جیپ و یک آمبولانس ارتش بیش از سی دقیقه در خیابان جام‌جم توقف نموده و چراغ‌های خود را به علامت پیروزی انقلاب مردم روشن نموده بودند. کارکنان اعتصابی رادیو تلویزیون در دو سوی خیابان جام‌جم دست در دست هم، با پلاکاردهایی گوناگون در ستایش انقلاب، آزادی و پیروزی صف بسته بودند و مردم نگران آخرین و مهم‌ترین سنگر استبداد را می‌نگریستند. با آن‌که سربازان و ارتشیان مستقر در تلویزیون دست‌های بدون اسلحه خود را به طور آشکار در برابر دیدگاه مردم قرار داده بودند، دل‌شوره و تشویش از بیش‌تر چهره‌ها نمایان بود. در این لحظه که ساعت به هفده نزدیک می‌شد، برای اطمینان نظامیان، گروهی از بین جمعیت داوطلبانه بر روی تانک‌ها و در کنار سربازان و یک روحانی نیز بر روی اتومبیل پیش‌قراول قرار گرفتند.
در همین موقع از سوی آیت‌الله طالقانی اعلام شد که کارکنان اعتصابی باید در کنار دیگر افراد ملت به راه انقلاب ادامه دهند. نیم ساعت پس از آن با اعلام آمادگی کامل گروه‌های مسلح، اتومبیل‌های نظامی با چراغ‌های روشن از خیابان جام‌جم سرازیر شدند و در این میان، صدها هزار نفر فریاد می‌کردند: «جای تو – سرباز کنار مرزهاست» و برخی از سربازان با جمعیت فریاد می‌کردند که «انقلاب پیروز شد» و طنین صداها تا مدت‌ها می‌پیچید که «در طلوع آزادی جای شهدا خالی‌ست». در همین موقع گروه‌های مسلح پشتیبان ملت جای سربازان را گرفتند و در میان شلیک‌های هوایی پیروزمندانه آنان، اولین گروه کارکنان اعتصابی رادیو تلویزیون با فریادهای «این صدا و سیمای راستین انقلاب ایران است» به محوطه رادیو تلویزیون داخل شدند.
لحظه‌ای بعد در میان سیل اتومبیل‌هایی که با چراغ‌های روشن سقوط آخرین سنگر دیکتاتوری را جشن گرفته بودند و در انعکاس برق اتومبیل‌ها، سرود سرود بزرگی ایران، سکوت و اختناق پنجاه‌ساله را چنین شکست: «ای ایران، ای مرز پرگهر...» و صدای تانک‌ها از دور شنیده می‌شد.