چاپ

آریا بانو - مهر / مینا مهرنوش داور مسابقه «میدون» درباره بازخوردهای این مسابقه معتقد است که این برنامه امید را در بسیاری زنده کرده است.
مینا مهرنوش داور مسابقه «میدون» به ارائه جزییاتی درباره تولید یک برنامه با محوریت کسب و کار پرداخت و گفت: در چنین برنامه‌هایی باید بیشتر به بازار کسب و کار توجه داشت زیرا مردم و حتی شرکت‌کنندگانی که به مسابقه میدون می‌آیند بیشتر به تولید توجه دارند. خود ما هم در میدون سعی می‌کنیم بیشتر این بازار و نحوه فروش و تبلیغات را برای شرکت کنندگان توضیح دهیم.
وی درباره تاثیر برنامه‌های اقتصادی در تلویزیون برای رشد و پیشرفت مردم در حوزه کسب و کار عنوان کرد: از آنجایی که نگاه افراد به حوزه بازار در کسب و کار چندان حرفه‌ای نیست طرح این نکات در برنامه‌های تخصصی می‌تواند بسیار مفید واقع شود و مخاطبی که به صورت تجربی و عملی چندان وارد بازار کار نشده است می‌تواند از این آموزش‌های تخصصی و تجربه‌های حرفه‌ای بهره بگیرد.
داور مسابقه میدون با اشاره به بازخوردهایی که از این برنامه در میان مخاطبان داشته است، بیان کرد: مهمترین بازخوردی که من از مخاطبان این برنامه و حتی شرکت کنندگانی که داخل استودیو می‌آیند، دریافت کردم این بود که میدون توانست امید را در افراد زنده کند. امید به اینکه می‌توانند وارد کسب و کارهای جدید و حرفه‌ای شوند و بسیاری بیان می‌کردند که نکات تازه‌ای از این برنامه دریافت کردند.
وی با اشاره به ورود خود به دنیای حرفه‌ای تجارت و کسب و کار عنوان کرد: من بلافاصله که درسم تمام شد شرکتی در حوزه سنگ‌های تزیینی راه اندازی کردم و دوباره همزمان به صورت عملی شروع به یادگیری کردم.
این کارآفرین در واکنش به داوری‌های سخت‌گیرانه خود نسبت به شرکت کنندگان اظهار کرد: بسیاری نسبت به نکاتی که در داوری‌ها مطرح می‌شود بازخوردهای خوبی می‌دهند و می‌گویند توانسته اند نکات لازم و تخصصی را دریافت کنند. فرآیند ما در داوری طرح‌ها و پلن‌های شرکت کنندگان به این ترتیب است که بیزینس پلن آنها را بررسی کرده و درباره آن بحث می‌کنیم و سپس در برنامه و طی فرآیند حضور شرکت کنندگان نکات مورد نظر را به آنها بیان می‌کنیم.
وی با اشاره به مقایسه‌ای میان تولیدکنندگان ایرانی و خارجی تصریح کرد: در کشورهای پیشرفته خارجی بیشتر روی بازاریابی و فروش سرمایه گذاری می‌شود در حالی که در ایران اینگونه نیست و افراد ذهنیت درستی نسبت به فروش محصول خود ندارند. در شرکت‌های پیشرفته به طور مثال فرد می‌تواند توضیح دهد که یک کسب و کار دو میلیون دلاری دارد و ابعاد رقمی کسب و کارش را می‌شناسد. در حالی که در شرکت‌های ایرانی اینگونه نیست.