چاپ

آریا بانو - خراسان / گفت وگو با یکی از اعضای تیم نوجوانان گلف که برای اولین بار در تاریخ ورزش ایران به مسابقات جهانی اعزام شد
از بازی، قوانین و نحوه مسابقات ورزش گلف چه می‌دانید؟ اصلا تا حالا یک زمین گلف در شهرتان دیده‌اید؟ چرا این ورزش این‌قدر ناشناخته است؟ حدود دو هفته پیش تیم ملی نوجوانان زیر 18سال گلف برای اولین‌بار در تاریخ ورزش کشورمان به مسابقات جهانی اعزام شد. اعضای این تیم، دو گلفر خوزستانی به‌نام های «سورنا صادقی» و «مهدی شینی» چهاردهم دی‌ماه به مسابقات جهانی بنگلادش رفتند. گرچه از این مسابقات دست خالی برگشتند اما به‎نوعی تاریخ‎سازی کردند چون نوجوانان ایرانی تا حالا به این سطح از مسابقات نرسیده‌بودند. جوانه، سراغ یکی از بچه‎های این تیم رفته‎است.
گلف در خون ماست
از مهدی می‎پرسم چطور سر از گلف درآورده‎ است؟ می‎گوید: «گلف یک‌جورهایی در خون خانواده ماست. این ورزش، مثل یک ارث از پدربزرگم به پدرم و حالا به من رسیده‌است. ما اهل خوزستان هستیم و می‌دانید که ریشه این ورزش به انگلستان بر می‌گردد. حدود 80-90 سال پیش که انگلیسی‌ها به منظور کشف و استخراج نفت به مناطق جنوبی کشور ما می‌آمدند، این ورزش را هم وارد ایران کردند. البته تا بعد از ملی شدن صنعت نفت، هیچ‌کدام از ایرانی‌ها این بازی را انجام نمی‌دادند اما مردمی که در کنار انگلیسی‌ها زندگی می‌کردند، این ورزش را یادگرفتند و حالا هم بیشتر قهرمان‌های گلف ایرانی از خوزستان و مناطق جنوبی کشور هستند».
گلف؛ ورزش یا بازی؟
می‌خواهم درباره ورزش گلف و نحوه بازی آن بیشتر بدانم. مهدی می‌گوید: «حتما در فیلم‌ها دیده‌اید که چند نفر در یک فضای آزاد با چوبی در دست‌، دنبال توپ می‌روند. گلف، پرتاب یک توپ از نقطه آغاز بازی به درون یک سوراخ است که به‌وسیله یک یا چند ضربه پیاپی و طبق قوانین مشخصی انجام می‌شود. ورزش ما به این شکل نیست که دو نفر رو به روی همدیگر بایستند و با هم رقابت کنند بلکه بازیکنان در کنار هم هستند و هر فرد فقط برای اثبات توانایی خودش تلاش می‌کند. یعنی برنده بازی با توانایی‌های شخصی و مهارت‌هایش مشخص می‌شود نه با غلبه بر دیگران. ما حتی در مسابقات رسمی‌مان چیزی به نام داور نداریم و قضاوت هم برعهده خود ورزشکاران است. چون در گلف بیشتر از این‌که برنده و بازنده شدن اهمیت داشته‎باشد، در آن احساس اعتماد و اطمینان و رعایت حق دیگران مهم است». می گویم پس گلف بیشتر از این‌که ورزش باشد، یک بازی دوستانه است. مهدی با من مخالف است: «گلف درعین حال که خیلی ساده به‌نظر می‌رسد یکی از سخت‌ترین ورزش‌های دنیاست. بیشتر ورزش‌ها فقط به آمادگی جسمانی نیاز دارند اما یک گلفر قهرمان علاوه بر آمادگی جسمانی باید تمرکز، آرامش و قدرت ذهنی بالایی داشته‌باشد. مسابقات گلف معمولا چهار تا پنج ساعت طول می‌کشد و کسی قهرمان می‌شود که در طول این مدت با تعداد ضربات کمتر، توپ را به حفره اصلی بازی برساند؛ پس باید آمادگی ذهنی و تمرکز بالایی داشته‌باشد».
امان از مخارج بالا
وقتی دوست خوزستانی‌مان این‌قدر از گلف تعریف می‌کند، می‌پرسم پس چرا این ورزش این‌قدر ناشناخته مانده‌است؟
جواب می‎دهد: «این بازی ریشه خارجی دارد و به‌جز مردم جنوب کشورمان شاید خیلی‌ها اصلا چیزی درباره گلف ندانند. ما تا حالا قهرمانی هم در این رشته نداشته ایم. حتی بازیکنان زیادی هم نداریم که در مسابقات برون‌مرزی شرکت کرده‌باشند. بنابراین خبری درباره ورزشکاران این رشته تا حالا منتشر نشده‌است و خیلی‎ها با گلف غریبه هستند اما این تنها دلیل نیست. گلف، ورزش گران‌قیمتی است. یک ورزشکار به 14چوب، توپ، کفش و کیف مخصوص نیاز دارد. هرکدام از چوب‌های گلف حرفه‌ای بین 10 تا 15میلیون تومان قیمت دارد. هر بازیکن به‌طور سالانه حدود 40 تا 50 میلیون برای این بازی خرج می‌کند. با این همه هزینه، حتی یک زمین درست و حرفه‌ای نداریم و بعد از این همه سال، هنوز در زمین خاکی بازی می‌کنیم. البته ما گلفرها ناامید نیستیم چون با همین شرایط تا حالا نتایج خوبی به دست آورده‌ایم. مثلا می‎دانید که امسال برای اولین‎بار (تیم نوجوانان‎) به مسابقات جهانی اعزام شدیم. با این‌که تجربه بازی بین‌المللی نداشتیم، در بین 60 تیم، ششم شدیم. وقتی با این تجربه و امکانات کم به این مرحله رسیده ایم، یعنی می‎توانیم در آینده پیشرفت
کنیم».
نویسنده : مصطفی میرجانیان| خبرنگار