پشت پرده طراحی ترنهای هوایی چه میگذرد؟
جمعه 27 دي 1398 - 23:39:33
|
|
آریا بانو - کجارو / ترنهای هوایی بهعنوان یکی از اصلیترین جاذبههای شهربازیها و پارکهای موضوعی، طرفداران زیادی دارند، اما تا به حال فکر کردهاید که این ترنها چطور طراحی و ساخته میشوند؟ زمانی که سوار بر یک ترن هوایی با سرعت 265 کیلومتر بر ساعت بهسمت پایین میآیید، اصلاً نمیتوانید فکر کنید که چه عواملی باعث خلق این لحظهی وحشتناک شدهاند. در لحظاتی که سوار ترن هوایی هستید و آدرنالین خونتان به اوج خود میرسد، امکان ندارد که تصور کنید چنین تشکیلاتی سالها قبل توسط تیمی از طراحان خلاق با دقت و احتیاط برنامهریزی شده است. در واقع هیجانی که روی ترن هوایی حس میکنید، بهصورت تصادفی اتفاق نمیافتد و طراحان برای تمام چرخشها، اریبها، وارونهها، سقوطها حدود پنج سال زمان صرف کردهاند تا چنین تجربهای را برای علاقهمندان رقم بزنند. پیداکردن داستان و موضوعی که با هدف پارک هماهنگی داشته باشد طراحان قبل از انجام هر کاری، با مالکان پارک همکاری میکنند تا بفهمند هدف آنها از ساخت ترن دقیقاً چیست. آیا واقعاً میخواهند خود را بهعنوان یک پارک مهیج معرفی کنند؟ از ترن هوایی پارک رقیب، بهتر شوند؟ گروه سنی جدیدی را به پارک خود جذب کنند؟ بهعنوان مثال، زمانی که شرکت PGAV یک ترن برای پارک سیوُرلد طراحی کرد، هدف جذب گروه سنی نوجوان بود، چراکه بزرگسالان و بچههای کوچک از مشتریهای این پارک بودند، اما از آنجا که برای نوجوانها سرگرمیای وجود نداشت، از آن استقبال نمیکردند. هاولیک راجع به اولین ترن هوایی پارک سیوُرلد که مختص بزرگسالان بود، گفت: ما سفر به آتلانتیس (جزیرهای خیالی) را ترتیب دادیم. این ترن برای بیان یک خط داستانی غنی با تِم آب طراحی شده بود، اما در عین حال قرار بود بهحدی هیجانانگیز باشد که نوجوانها نیز مشتاق سوارشدن به آن شوند. از همین نقطه بود که طراحان، یک خط داستانی برای کل این سواری تعریف کردند که از محوطهی ایستادن در صف شروع میشد و تا ایستگاه سوارشدن و سواری ترن ادامه مییافت و در بخش خروج و مغازهی هدیه به پایان میرسید. هاولینک دراینباره توضیح میدهد: یکی از بهترین بخشهای سیوُرلد، «مانتا رِی» (سفرهماهی) است. در ابتدا باید میفهمیدیم که چطور داستانی دربارهی اقیانوس و سفرهماهی تعریف کنیم. به همین دلیل، در محل ایستادن مردم در صف، نمایشگاه بزرگی از سفرهماهی قرار دادیم تا آنها نحوهی حرکت، سُرخوردن و تعامل سفرهماهی با یکدیگر را مشاهده کنند. در ادامه میخواستیم درست مثل حرکت سفرهماهی دیو، همان حس پرواز در آب را عینیت بخشیم؛ هرچند که بازدیدکنندگان هنگام سوارشدن این ترن در هوا پرواز میکنند. به این ترتیب، هاولیک و تیمش بهمنظور ایجاد حس پرواز، یک ترن پرواز طراحی کردند که مسافر بهصورت معکوس در زیر ریل قرار میگرفت. در طول این دو دقیقه و 30 ثانیه سواری، مسافران سُرخوردن، شیرجهزدن و چرخیدن را مثل یک سفرهماهی اقیانوس تجربه میکنند. طراحی ترن هوایی به شکلی که همه گروههای سنی از آن استفاده کنند مسافران ترنهای هوایی فقط 20 درصد از بازدیدکنندگان پارکهای موضوعی را تشکیل میدهند. بنابراین، یک ترن هوایی خوب باید بتواند تخیل افرادی که سوار ترن نمیشوند را برانگیزد. جف هاولیک میگوید: مسافران ترنهای هوایی فقط 20 درصد از بازدیدکنندگان پارکهای موضوعی را تشکیل میدهند از نظر ما خیلی مهم است، افرادی را که سوار ترن نمیشوند، از برنامهریزی خود کنار نگذاریم. در پارک سیوُرلد میتوان بهاندازهی همان صفی که برای ترن کشیده شده است، صفی جداگانه را در محل گودال مشاهده کرد. پس از مرحلهی سقوط و چرخش، مسافران از یک گودال عبور میکنند و اگر خانوادهشان در این محل ایستاده باشند، میتوانند آنها را در ترن ببینند و عکسشان را بگیرند. ویژگی اصلی ترن مانتا رِی مربوط به زمانی است که ظاهراً از روی سطح آب سُر میخورد و باعث پاشیدهشدن آن به اطراف میشود، هرچند مسافران اصلاً آب را نمیبینند چراکه آب در پشت ترن حرکت میکند. این موضوع فقط برای سرگرمی تماشاگران در نظر گرفته شده است. سرعت ترن را با استفاده از ترفند غافلگیری و چشمانتظاری تنظیم میکنند پس از آنکه خط داستان و زیباییشناسی به پایان میرسد، طراحان شروع به بررسی نحوهی حرکت ترن میکنند. هاولیک میگوید: ما بهدنبال بالاترین حد از تجربهی جیغ و هیجان نیستیم، آن هم در جایی که مسافران در کل زمان سواری احساس گیجی و سردرگمی میکنند. در واقع به طراحی ترن بیشتر بهعنوان ساخت یک سمفونی با افت و خیزها و اوجها نگاه میکنیم. برای این منظور، طراحان روی روانشناسی انتظار کار میکنند. از همان زمانی که مسافران در صف ایستادهاند، این انتظار شکل میگیرد و آنها را درگیر داستانی میکند که بهزودی تجربه خواهند کرد. این چشمانتظاری تا ایستگاه سوارشدن به ترن ادامه مییابد، بهخصوص که طوری طراحی شده است تا مسافران بتوانند افراد خوشحال و هیجانزدهای را که مشغول پیادهشدن از ترن هستند، ببینند. چنین طراحیای باعث ایجاد هیجان و انتظار میشود و خیلی ظریف به مسافران نشان میدهد که چطور وارد ترن شده و از آن خارج شوند تا این روند سریعتر انجام شود. در ادامه، اولین بخش از ترن قرار دارد که مسافران را بالا میبرد و قرار است در نظر مسافران طولانیتر به نظر برسد و این حس عجیبوغریب را در آنها به وجود آورد که در مرحلهی بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؛ بنابراین وقتی ترن بهیکباره بهسمت پایین حرکت میکند، حس بسیار قویتری در مسافران ایجاد میشود. از اینجا به بعد قرار است که همان اتفاقات زندگی با فراز و فرودها و آرامش حدفاصل آنها اتفاق بیفتد. با این حال، کل مسیر ترن نمیتواند فقط پیچوتاب و چرخش باشد و ضمن اینکه هدف از آن سفری با پیچهای ملایم در طول پارک هم نیست. هاولیک دراینباره توضیح میدهد: باید تعادل حفظ شود. مسئله ایجاد سمفونیای از توقعات و غافلگیریها است. شما قرار نیست همیشه به مسافران بگویید که چه اتفاقی در انتظارشان است. عدماطلاع از اینکه چه اتفاقی در ادامه خواهد افتاد، بدان معنا است که انتظار آن را ندارید و به همین دلیل سواری شما مهیجتر میشود؛ هرچند که حس دلهره و استرستان نیز افزایش مییابد. طراحان باید سرعت ترن را با دقت تنظیم کنند و پس از لحظات پرهیجان، اندکی به مسافر اجازه دهند تا به آنچه تجربه کرده است، فکر کند و بعد او را به مرحلهی مهیج بعدی ببرند. طراحان برای اطمینان از عملکرد موفق ترن، از بطریهای آب استفاده میکنند پس از تنظیم سرعت ترن، طراحان تصمیم میگیرند که چطور عناصر مختلف آن را جاگذاری کنند و این ترن از چه طریق با پارک و گذرگاههای آن هماهنگ شود. آنها موضوع را با مالکان پارک و سپس تولیدکنندهی ترن در میان میگذارند تا اصلاحات خود را اعمال کنند. این طرح دو یا سه بار بین طرفین ردوبدل میشود، تا اینکه به نتیجهی نهایی برسد. زمانی که همه روی طرح پیشنهادی به توافق رسیدند، یک مدل سه بعدی طراحی میشود تا مالکان پارک بتوانند در محیطی شبیهسازیشده، ترنسواری کنند. پس از تأیید طرح، تولیدکنندگان شروع به انجام یک سری محاسبات ساختاری میکنند و موضوعاتی نظیر نیروی گرانشی که بر هر مسافر وارد میشود و میزان فولاد موردنیاز برای ستونهای موردنظر را مشخص میکنند. پس از تکمیل محاسبات، تولیدکنندگان بهسراغ ساخت بخشهای ریلی، مونتاژ ستونها و قطعاتی میروند که روزی به یک ترن هوایی تبدیل خواهد شد. همه چیز طی چندین ماه ساخته شده و بعد تمام قطعات بهصورت جداگانه به محل برپایی ترن ارسال میشود. قطعات ترن در مدت چند ماه به هم وصل میشود و قبل از استفاده باید برای دو تا سه ماه تحت آزمایش قرار گیرد. آزمایشکنندهها از بطریهای آب بهعنوان شبیهساز بدن انسان استفاده میکنند تا اثرات گرانش را روی مسافران بالقوه مورد بررسی قرار دهند. این ترن باید برای ساعات معینی آزمایش شود تا بتواند از انجمن مربوطه گواهینامه بگیرد که بهعنوان مثال در آمریکا این موضوع برعهدهی سازمان ایاستیام است. هاولیک میگوید: پس از آزمایشها، نوبت به مرحلهی آمادهسازی ترن میرسد. درست مثل نشستن روی یک صندلی چرم نو که سفت و سخت به نظر میرسد، اما پس از مدتی نرم میشود و میتوان احساس راحتی کرد؛ چرخها، ستونهای حامل و همهی قطعات ترن، جدید هستند و تا زمانی که چند صد بار در این مسیر حرکت نکند، حرکتش روان نخواهد شد. پس از انجام آزمایشها و مرحلهی آمادهسازی، تازه میتوان از آن برای سرگرمی مردم استفاده کرد. کل این مراحل یعنی از زمان شکلگیری ایده تا افتتاحیه، بین سه تا پنج سال طول میکشد و گاهی اوقات تا زمانی که اولین نفرات سوار ترن شوند، هزینهای بالغ بر 30 تا 60 میلیون دلار بر گردن پارکها میافتد. پس دفعهی بعد که خواستید سوار ترن شوید و با قیمت بالای بلیط آن مواجه شدید، علت آن را میدانید. هاولیک میگوید این آمار و ارقام برای ترنهای سفارشی ساختهشده با فناوری موجود است. ترنهایی که به تقلید از ترنهای موجود و با کمی تغییر برای قرارگیری در فضای موردنظر هستند، در مدتزمان کوتاهتری ساخته میشوند. هرچند ساخت ترنهایی که تاکنون نمونهی آنها ساخته نشده است، مشابه پارکهای دیزنی و یونیورسال استودیوز میتواند تا هشت سال نیز طول بکشد. قیمت تمامشدهی همهی ترنها بسیار بالا است. در هر صورت وقتی سوار این ترنها بالا و پایین میروید، ظاهراً هیچیک از این مسائل اهمیتی ندارد. تبدیل یک ایده به واقعیت، فرایندی طولانی است، اما به نظر میرسد که همان چند لحظهی هیجانآور ارزشش را دارد. سری بعد که در یک بعد از ظهر گرم، در صف سوارشدن به ترن ایستادید، بدانید که افراد زیادی ساعتها وقت صرف ساخت و برپایی آن کردهاند.
http://www.banounews.ir/fa/News/254930/پشت-پرده-طراحی-ترنهای-هوایی-چه-میگذرد؟
|