چاپ

آریا بانو - خراسان / بعد از مدت‎ها دور هم جمع شده‌اید، دل توی دلت نیست که با رفقا فوتبال‌دستی بازی کنی. یکی می‎گوید این‌بار ‎ بُردگیم بیشتر می‏‌چسبد و آن یکی هم پیشنهاد والیبال توی زمین بازی نزدیک خانه‌‏شان را می‎دهد . به نظرت مسخره و بی‏‌معنی می‌‏آید که دورهمی و جای گرم و نرم را رها کنید و بروید بیرون. تقریبا بیشتر بچه‏‌ها موافق هستند و فقط تویی که هوس فوتبال‌دستی زده به کله‎ات. در چنین شرایطی که آدم لنگ در هوا مانده و نمی‌‏داند بالاخره باید چه کار کند و هر کسی نظری دارد، باید دید اکثریت با چه چیزی موافق هستند. پافشاری و اصرار و اخم و سرسنگینی معمولا نتیجه نمی‌‏دهد . اتفاقا به جای آن‌‏که بقیه حس کنند ناراحت شدی، فکر می‏‌کنند می‎خواهی نظر خودت را به کرسی بنشانی و آن‎ها برایت مهم نیستند. این ماجرا همیشه و در همه جا برای‎مان تکرار می‎شود؛ وقتی معلم می‎خواهد تاریخ امتحان را مشخص کند و به هر دلیلی ما نمی‎توانیم در آن تاریخ آماده باشیم ولی بیشتر همکلاسی‏‌ها با آن موافق‌اند یا وقتی همه خانواده تصمیم می‏‌گیرند برای سفر به شهری خاص بروند و ما مدت‏‌هاست هوای سفر به جایی دیگر را داریم. این که نظر متفاوتی داریم یا دل‎مان چیزی را می‏‌خواهد که بقیه با آن موافق نیستند هیچ بد نیست حتی باید درباره‎اش صحبت کنیم و دلایل و نظرات‎مان را هم بگوییم ولی جنگ‌‏ها زمانی شروع می‏‌شوند که آدم‏‌ها می‏‌خواهند یک تصمیم نهایی بگیرند. این وقت‎ها نظر همه شنیده شده‌ و حالا زمان عمل رسیده‌است. خب فقط باید بپذیریم که وقتی با یک جمع همراه می‎شویم و نظرها متفاوت است، تصمیم نهایی با نظر جمع است و این دلخوری و غم و احساس شکست ندارد!