چاپ

آریا بانو - خراسان / 18سالگی، سنی است که می‌تواند نقطه شروع رسیدن به خواسته‌های بزرگ سالی باشد. حتی استرس کنکور و فشارهای درسی هم چیزی از جذابیت‌های این سن کم نمی‌کند. از همان روزهای اولی که پا به دوران نوجوانی می‎گذاریم، 18ساله شدن برای خیلی‎های‎مان رویای شیرینی است. اگر 18سالگی برای شما هم دروازه ورود به دنیای بزرگ سالی است و درباره‎اش خیال‎پردازی می‎کنید، با «نیکتا آزاد» و «فاطمه موسویان» 15ساله و «تینا ثنایی»16ساله همراه شوید.
مستقل می‎شویم
تینا درباره 18سالگی خیلی هیجان‌زده است و می‌گوید: «به نظرم باید جذاب‌تر از سن الانم باشد؛ آزادی بیشتری دارم، درباره همه مسائل می‌توانم راحت نظرم را بگویم و دیگر هیچ کس به من نمی‎گوید تصمیم گرفتن برایت زود است. الان هر کاری می‌خواهم بکنم، همه می‌گویند صبر کن تا 18سالت شود». حس‎وحال نیکتا، با دوست اش فرق دارد: «18سالگی درصورتی جذاب است که خانواده هم در آن سن به تو حق انتخاب بدهند و بگذارند خودت تصمیم بگیری و راهت را پیدا کنی. راست اش را بخواهید برای من18 سالگی آن‌قدرها هم جذاب نیست. شاید 20سالگی بهتر باشد؛ سنی که بتوانم تنهایی کارهایم را انجام بدهم و خانواده هم زیاد ازم مراقبت نکند». فاطمه در ادامه حرف‌های نیکتا می‌گوید: «کاش همه چیز به 18ساله شدن، بستگی نداشت. هر کاری که می‌خواهیم انجام بدهیم، مربوط به سن می‌شود؛ رانندگی، رای دادن، انتخاب‎های مهم. خانواده هم مثل جامعه، همه مسائل را مشروط به 18 ساله شدن می‎کند».
امان از فوبیای کنکور و دانشگاه
18سالگی، همه‎اش جذابیت و مستقل شدن است؟ نیکتا می‌گوید: «همیشه به این موضوع فکر می‌کنم که اوج حساسیت زندگی‌، در همین سن‎وسال است چون با مسئله مهمی به اسم «دانشگاه» روبه‎رو هستیم. اگر قبول نشوم، چه اتفاقی می‎افتد؟ تا قبل از این سن، فقط باید درس بخوانیم تا در رشته مورد علاقه‎مان قبول شویم. راست اش من از دانشگاه می‎ترسم». فاطمه با نیکتا موافق است و می‌گوید: «فوبیای دانشگاه رفتن دارم. از کنکور نمی‌ترسم اما فضای مبهم دانشگاه من را بدجوری می‌ترساند». تینا با بچه‎ها مخالف است: «من خیلی دانشگاه را دوست دارم. مخصوصا اگر سال اول در همان رشته مورد علاقه‌ام قبول شوم. به نظرم در دانشگاه می‎توانم زمان بیشتری را با دوستانم بگذرانم».
تغییر می‎کنیم؛ تغییر مثبت!
خب این‎همه از ویژگی‎های این سنِ خاص و تفاوت‎هایش با بقیه دوره‎های زندگی گفتیم. خودمان هم در 18سالگی، قرار است تغییر کنیم؟ فاطمه می‌گوید: «دو سال قبل تفکر متفاوتی با امروزم داشتم پس وقتی به شخصیتم در 18سالگی فکر می‌کنم، مطمئنم تغییر خواهدکرد اما این‌که دقیقا چطوری باشم، برایم مبهم و گنگ است». تینا تصویر روشن‎تری از آینده دارد: «من مطمئنم شخصیتم در 18سالگی کاملا با امروزم فرق دارد. الان به خانواده وابسته هستم اما بعد از 18سالگی، از خانواده جدا می‎شوم مخصوصا اگر در شهر دیگری دانشگاه قبول شوم؛ آن‎وقت مجبورم همه کارهایم را خودم به تنهایی انجام دهم، پس قطعاً به آدم مستقلی تبدیل خواهم‌شد».
قانون چه از جانِ ما می‎خواهد؟
اصلا این خاص بودنِ 18سالگی از کجا می ‏آید؟ چرا 15 یا مثلا 20سالگی، سنِ ویژه‎ای نیست؟ تینا معتقد است: «عدد 18 فقط یک معیارِ قراردادی برای ورود به دنیای
بزرگ سالی است. شاید بعضی‎ها زودتر از این سن و بعضی‎های دیگر دیرتر به آمادگی و بلوغ فکری برای مستقل شدن و تصمیم‎های مهم گرفتن، برسند. به نظرم قوانین برای هر کس، با توجه به بلوغ فکری‎اش باید متفاوت باشد». نیکتا با کلیت وجود قوانین موافق است و می‌گوید: «وجود قانونی که برای همه یکسان باشد، خوب است اما این‌که نگذارند خیلی چیزها را امتحان و تجربه کنیم، قبول ندارم». فاطمه با نیکتا کاملا موافق است و ادامه می‌دهد: «قوانین برای مراقبت از ما لازم هستند مثل قوانین فضای مجازی اما نباید باعث بشوند ما به خانواده‌هایمان وابسته بمانیم».
بزرگ می‎شویم
بعد از 18سالگی چه چیزی درانتظارمان است؟ تینا می‌گوید: «راست اش برای من همزمان ترسناک و شیرین است. باید به تنهایی از پس خودت بربیایی. در ابتدا ممکن است کمی سخت باشد اما تا وقتی سختی‌ نباشد، شیرینی معنا نخواهدداشت».
نیکتا درباره ترس ورود به بزرگ سالی
می‌گوید: «تنها چیزی که باعث می‌شود 18سالگی و بعد از آن، کمی ترسناک به نظر برسد مسئولیت‌هاست اما من فکر می‌کنم وقتی تجربه کسب کنیم این ترس‌ها از بین می‌رود». نظر شما چیست؟ اگر دوست دارید مهمان جلساتِ جوانه باشید، با شماره‎های بالای صفحه درارتباط باشید.
عکس : محمدپور
نویسنده : مهسا کسنوی