چاپ

آریا بانو - خراسان / آشنای دوست‎تان است و توی یکی از گروه‎های فضای مجازی پیدایش کرده‌اید. همیشه تعریفش را از رفیق‌تان شنیده‌اید و حالا اتفاقی توی یک گروه با او هستید. خب احتمالا اگر یک فضای عمومی واقعی بود و او را می‎دیدید، می‎رفتید و برای ادب و احترام سلامی می‎کردید ولی این‎جا در فضای مجازی به نظرتان یک جوری است بروید فقط توی چت بنویسید سلام، من فلانی‎ام. خب که چی؟ این طور وقت‎ها فرق‎های دنیای واقعی و مجازی باعث می‎شود آدم گیج بشود که خب واقعا رفتار درست چیست؟ هر کسی را که حتی با واسطه می‌‏شناسیم و در گروهی پیدایش می‌‏کنیم، باید سر صحبت را با او باز کنیم یا نه؟ اصلا می‏‌شود با کسی که تا به حال نمی‌‏شناختیم اش یکهو وارد چت خصوصی و پسرخاله بشویم یا نه؟ معمولا حس خوبی نیست وقتی توی خیابان دارید راه خودتان را می‎روید یکی که حتی درست نمی‎شناسیدش، شروع کند با شما حرف زدن. در چت و فضای مجازی هم قضیه به همین شکل است. وقتی کسی را نمی‎شناسید و فقط یک آیدی و شماره از او در شبکه‏‌های اجتماعی دارید معنایش این نیست که خیلی راحت می‏‌توانید از هر دری با او صحبت کنید. معمولا این‌طور وقت‌‏ها بهتر است اول خودمان را معرفی کنیم و بگوییم که آن شخص را از کجا و چطور می‎شناسیم، بعد موضوعی را که می‎خواهیم درباره‌‏اش با او صحبت کنیم بگوییم و بپرسیم که آیا مایل است در این‌باره با ما صحبت کند یا نه. از آن‌جا که فضای مجازی همیشه در دسترس است، این تصور را برای همه ما ایجاد کرده که هر وقت و با هر روشی که بخواهیم می‎توانیم خودمان را بیندازیم وسط صحبت با غریبه و آشنا. کاری که شاید هیچ وقت در حضور دیگران انجامش ندهیم. برای شروع یک صحبت یا حتی مطرح کردن یک سوال درسی یا کاری باید این حق را به غریبه‎ای که داریم با او صحبت می‌‏کنیم بدهیم که دلش نخواهد با ما وارد ارتباط مجازی بشود یا صحبت را به زمانی که خودش بخواهد موکول کند.