چاپ

آریا بانو - خراسان / یک چشمش توی بشقاب شماست و چشم دیگرش هم روی بقیه غذاها می‎چرخد. منظوری ندارد ها! فقط می‎خواهد با دقت ببیند از کدام غذاها توی بشقابت نیست تا از همان تعارف کند. نوع نگاهش طوری است که حس می‎کنی هر حرکت تو را زیر نظر دارد و انگار قرار است از مدل غذا خوردن تو از او امتحان بگیرند. بعد از کلی بررسی به این نتیجه می‎رسد که کوکوی فلان را توی بشقابت نداری و شروع می‎کند به تعارف. مرحله بعدی هم این است که اگر خودت با زبان خوش برنداری خودش برایت بگذارد. مگر شوخی است؟ باید از همه چیز بخوری و نظر مثبت ات را هم درباره‎اش اعلام کنی. اگر یک درصد فکر می‎کنید این طوری پذیرایی کردن احترام و علاقه شما را به مهمان نشان می‎دهد و او توی دلش می‎گوید «وای که چه مهربونن و آخ که چقدر داره خوش می‎گذره» در اشتباهید. ظاهر قضیه این شکلی است که کسی به فکر همه مهمان‎هایش است و همه را زیرنظر دارد تا از غذاهای مختلف بخورند و غریبی نکنند ولی اصل ماجرا این است که هرکسی به بعضی مواد غذایی حساسیت دارد یا ممکن است بیمار باشد و اصلا بعضی خوراکی‎ها برایش ممنوع شده‌باشد. وقتی به او بیش از حد اصرار کنیم مجبور می‌شود سلامتی‌اش را به خطر بیندازد یا این‌که به دلیل تعارف چیزی را بخورد که حالش را به‌هم می‎زند. زیر چشمی پاییدن بشقاب غذای کسی، ممکن است از مهربانی میزبان باشد اما حسی که به مهمان می‎دهد شبیه این است که به او بگویند «حواست باشه‎ها حتی دو دونه خیارشوری رو که برداشتی دیدم ولی کم برداشتی، بیشتر بردار!» کم‎غذایی کسی نباید این طوری معنا شود که لابد غذای خانه ما را دوست نداشته بلکه هزارتا معنای دیگر دارد که بیشتر اوقات اصلا به ما مربوط نیست.