چاپ

آریا بانو - سلامانه: مادری 47 ساله‌ام. دختر 20 ساله‌ام که خیلی رفیق‌باز است چند وقتی است اصرار دارد شب‌ها، دوستانش به خانه ما بیایند تا با هم درس بخوانند اما من مخالفت کرده‌ام. هفته دیگر باید با شوهرم به سفری برویم و او در خانه تنها می‌ماند.در حال دعوت دوست‌هایش به خانه‌مان است! چه کنم؟
پاسخ از زهره حسینی، مشاور و دانش‌آموخته دانشگاه علامه طباطبایی
در خصوص ارتباط کلامی و درخواست از دیگران، آن چه مهم تر به نظر می آید، نحوه بیان خواسته ما از دیگران است که باید به آن دقت بیشتری کرد. در واقع گاه یک درخواست معمولی موجب رنجش و ناراحتی دیگران می شود که البته نیت و قصد ما آن نبوده بلکه نوع ارائه مطلب، با مهارت و هنرمندانه نبوده است که مشکل با یادگیری ارتباط موثر برطرف می شود. در این گونه موارد توصیه می شود برای بیان خواسته از ضمیر «من» استفاده و عبارت «احساس می کنم» در ادامه مطرح شود تا از قضاوت و انتقاد درباره مخاطب پرهیز شود. گفتن جمله «من دوست ندارم دوستانت شب‌ها به خانه‌مان بیایند» از جمله «تو حق نداری دوستت را برای خواب نگه داری»، مقاومت کمتری ایجاد می کند و احتمال رنجیده شدن با شنیدن آن کمتر است.
او را مورد اعتماد نشان دهید
در سنین جوانی، افراد خود را شایسته اعتماد و اعتبار بیشتری از جانب دیگران می دانند و برخورد حاکی از بی اعتمادی، تنها موجب پرخاشگری و ناراحتی آن ها خواهد شد. به نظر می رسد فرزند شما نیاز مند دریافت اعتماد بیشتری از جانب شما بوده که دریافت نکرده است.
قانون‌ خانواده‌تان را بررسی کنید
قوانین هر خانواده ای ویژه و منحصر به همان خانواده است که البته باید دارای چند ویژگی باشد: سخت گیرانه و غیر منعطف نباشد؛ یعنی نه آن قدر سخت باشد که مانع آزادی و تأمین نیاز های فرزندان شود و نه آن قدر غیر منعطف باشد که قابلیت هیچ گونه تغییر و دستکاری را نداشته باشد. کارآمد و مفید باشد یعنی اثری پیشگیرانه در جلوگیری از خطرات و رویداد های منفی یا اثری مفید و کارا در حفظ تعاملات اعضای خانواده داشته باشد. این قوانین باید صریح و روشن و مانع ابهام و سردرگمی فرزندان در اجرا و انجام آن باشد؛ بنابراین با توجه به مطالب ذکر شده و این نکته که پدر و مادر هر دو باید در ایجاد و اجرای قانون سهیم باشند، در صورتی که همه موارد رعایت شده است، باید فرزند شما به قانون والدین احترام بگذارد و آن را رعایت کند.