چاپ

آریا بانو - لست سکند / یخچال‌های طبیعی درواقع توده‌های بزرگ یخ هستند که عموماً در نواحی قطبی شمالی و جنوبی وجود دارند؛ اما یخچال‌هایی نیز در جاهایی غیر از نواحی قطبی وجود دارند که در لست سکند قصد داریم یکی از بزرگترین آنها را به شما معرفی کنیم. میدان یخچالی پاتاگونیای جنوبی در مرز شیلی و آرژانتین یکی از بزرگترین یخچال های غیر قطبی کره زمین است. نگرانی بزرگ درباره این یخچال این است که با سرعت نگران کننده‌ای در حال آب شدن است.
حتی اگر به این منطقه سفر کنید باور کردن چنین حجمی از کوه یخ برایتان تعجب‌آور خواهد بود. قطعات بزرگی از یخ‌های تیز و برنده که در سمت افق امتداد دارند و همگی جزء بلندترین قله‌های کوهستانی هستند، نگاه شما را جلب خواهد کرد. این میدان یخچالی که جزء بزرگ‌ترین یخچال‌های غیر قطبی روی کره زمین است، در امتداد رشته‌کوه آند قرار دارد و طول آن حدود 350 کیلومتر است.
بازدید از یخچالی که حدود 18000 سال قدمت دارد و جزء LGS (آخرین بیشینه یخچالی یا آخرین دوره کره زمین در آخرین عصر یخبندان) است، می‌تواند بسیار هیجان‌انگیز باشد. این یخچال در کناره غربی آمریکای جنوبی قرار گرفته است.
امروزه این میدان یخچالی به همراه همسایه کوچک خود که میدان یخچالی پاتاگونیای شمالی نام دارد، تنها بقایای عصر یخبندان در این قسمت از کره زمین هستند و اهمیت بسیار زیادی دارند. یخچال‌های طبیعی به‌عنوان ذخیره بزرگ آب شیرین محسوب می‌شوند که زیستگاه‌های کوهستانی پاتاگونیا را تغذیه می‌کنند و به پایداری تنوع گیاهی و حیات‌وحش منطقه کمک می‌کنند.
این قسمت از یخبندان که توسط قله‌های پوشیده از برف احاطه‌ شده است در دره‌های کوه‌ها قابل‌ مشاهده است. گردشگرانی که به یخچال‌های طبیعی شیلی و آرژانتین می‌روند، در حقیقت زمان رسیدن به تپه‌های پاتاگونیا، زبانه‌هایی یخی را مشاهده می‌کنند.
وزش باد شدید، بارش‌های شدید و خطر سقوط یخ، عبور از یخچال‌ها را بسیار پیچیده کرده است. اولین گذرگاه در سال 1998 باز شد و قبل از آن فقط از طریق مسافرت هوایی و یا برای کوهنوردان باتجربه قابل‌دسترس بود. مسیر پیاده‌روی‌ای 4 روزه که حدود 64 کیلومتر طول دارد در انتظار گردشگران با دل و جراتی است که به این منطقه مسافرت می‌کنند.
شهر کوچک ال (El Chaltén) پایتخت کوهنوردی آرژانتین محسوب می‌شود. این شهر در کنار کوه فیتز روی (Fitz Roy) واقع‌ شده است. این قله 3400 متری که نماد پاتاگونیا محسوب می‌شود، منطقه یخچالی را از منطقه پامپاس (pampas، علفزارهایی با آب‌وهوای معتدل در آمریکای جنوبی که از رشته‌کوه آند تا اقیانوس اطلس ادامه دارند) جدا می‌کند.
برای عبور از منطقه باید 2 بار از رودخانه عبور کنید و تحمل هوای بد منطقه را داشته باشید. در اردوگاه‌ها امکانات رفاهی وجود ندارد و معمولاً اقامت راحتی را تجربه نمی‌کنید؛ اما پاداش تحمل این سختی‌ها حضور در یکی از منحصربه‌فردترین مناطق آمریکای جنوبی است.
در ماه آوریل (حدود اردیبهشت‌ ماه) درختان بومی منطقه رنگی قرمز و نارنجی به خود می‌گیرند. پس از پیمایش دامنه جنگلی، کوهنوردان باید از لبه یخچال عبور کنند تا به دروازه یخچال برسند.
در رابطه با این یخچال‌ها هنوز موارد زیادی برای آموختن وجود دارد. طبق مطالعه دانشگاه ارواین کالیفرنیا، نشان داده‌ شده است که ضخامت قسمت‌هایی از این یخچال بسیار بیشتر از تخمین اولیه است. آن‌ها با اندازه‌گیری دقیقی توانستند به عمقی معادل 1600 متر دست یابند.
اما با این‌ حال، گرم شدن زمین می‌تواند برای این یخچال دردسرساز باشد. بسیاری از یخچال‌های طبیعی در حال آب شدن هستند و سرعت ذوب آن‌ها بسیار نگران‌کننده است. با ادامه گرم شدن زمین دانشمندان هشدار داده‌اند که احتمالاً این شگفتی‌های زیبا و طبیعی دوام چندانی نخواهند داشت.
نظر شما درباره سفر به یک منطقه سرد مانند یخچال‌های طبیعی چیست؟ علاقه دارید در چنین منطقه‌ای به اکتشاف بپردازید؟