چاپ

آریا بانو - خراسان / اُمّ حسان، بانوی زاهدی بود که در خانه اش جز یک پاره حصیر کهنه چیز دیگری یافت
نمی شد. به او گفتند: «اگر از بستگانت درخواست کنی، کمک خواهند کرد.» گفت: «من دنیا را از مالک آن درخواست نمی کنم، چگونه از دیگران که قدرتی ندارند، چیزی بخواهم؟»
پارسایی را دیدم در کنار دریا که زخمی داشت و به هیچ دارو خوب نمی شد. مدت ها در آن حال بود و همچنان شکر خدای تعالی
می گفت. از او پرسیدم: چرا شکر می گویی؟ گفت: شکر آن که به مصیبتی گرفتارم، نه به معصیتی.
گلستان سعدی