چاپ

آریا بانو - گناه شناسی/ برخی از آثار لقمه حرام بر زندگی انسان عبارت است از:
1. پذیرفته نشدن نماز و دعا:
طبق روایات بسیاری که از اهل بیت علیهم السلام به ما رسیده است، اثر لقمه حرام تا چهل روز در بدن انسان باقی می‌ماند و دعای شخص در این مدت پذیرفته نمی‌شود. خاتم الانبیا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله فرمود: «مَنْ أَکلَ لُقْمَهَ حَرَامٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلَاهٌ أَرْبَعِینَ لَیلَهً وَ لَمْ تُسْتَجَبْ لَهُ دَعْوَهٌ أَرْبَعِینَ صَبَاحا؛5 و «مَنْ أَحَبَّ أَنْ یسْتَجَابَ دُعَاؤُهُ فَلْیطَیبْ مَطْعَمَهُ وَ مَکسَبَهُ؛6 هر که لقمه حرامی بخورد تا چهل شب نمازش قبول نمی‌شود و تا چهل روز دعایش مستجاب نگردد.» و «هر کس دوست دارد که دعایش مستجاب شود، خوراک و کسبش را پاکیزه کند» و در حدیث قدسی آمده است: «فَمِنْک الدُّعَاءُ وَ عَلَی الْإِجَابَهُ فَلَا تَحْجُبْ عَنِّی دَعْوَهً إِلَّا دَعْوَهَ آکلِ الْحَرَامِ؛7 از تو دعا و از من اجابت است. هیچ دعایی از من محجوب نمی‌شود، جز دعای حرام خور.»
2. مانع بهشت:
هر گوشتی که از لقمه حرام بروید، مانع ورود به بهشت می‌شود. امام باقر علیه السلام فرمود: «الذُّنُوبُ کلُّهَا شَدِیدَهٌ وَ أَشَدُّهَا مَا نَبَتَ عَلَیهِ اللَّحْمُ وَ الدَّمُ لِأَنَّهُ إِمَّا مَرْحُومٌ وَ إِمَّا مُعَذَّبٌ وَ الْجَنَّهُ لَا یدْخُلُهَا إِلَّا طَیبٌ؛8 تمام گناهان، سخت است (از نظر نافرمانی خدا و کیفر و عقوبت آنها)؛ ولی سخت‌ترین آنها گناهانی است که با آن، گوشت و خون بروید (مانند خوردن مال حرام)؛ زیرا آن گنهکار یا بخشوده و یا معذب گردد و جز شخص پاک به بهشت وارد نشود (پس چنین گنهکاری باید در برزخ و یا محشر عذاب کشد تا آن گوشت و خونش بریزد و تصفیه گردد و سپس داخل بهشت شود).»
3. لعن فرشتگان:
حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «إِذَا وَقَعَتِ اللُّقْمَهُ مِنْ حَرَامٍ فِی جَوْفِ الْعَبْدِ لَعَنَهُ کلُّ مَلَک فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ الْخَبَرَ بِطُولِه؛9 هر گاه یک لقمه حرام در معده بنده قرار گیرد، تمامی فرشتگان آسمانها و زمین او را لعنت کنند.»
لقمه کامد از طریق مشتبه
خون خور و خاک و بر آن دندان منه
کان تو را در راه دین مفتون کند
نور عرفان از دلت بیرون کند
4. شفاعت نشدن در قیامت:
امیر المؤمنین علیه السلام در وصیت خود به امام حسن علیه السلام فرمود: «وَ لَا یرِدُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله مَنْ أَکلَ مَالًا حَرَاماً لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ؛ 10 کسی که مال حرام بخورد، در قیامت بر رسول خدا صلی الله علیه و آله وارد نمی‌شود؛ به خدا سوگند! به خدا سوگند! به خدا سوگند!» «وَ لَا یشْرَبُ مِنْ حَوْضِهِ وَ لَا ینَالُ شَفَاعَتَهُ؛11 و از حوض کوثر نمی‌نوشد و مشمول شفاعت آن حضرت نمی‌گردد.»
5. مشارکت شیطان:
خداوند متعال در کتاب محکم خود فرموده است: «وَ شارِکهُمْ فِی الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلاد.»12 ابلیس برای فریب دادن از راه‌های مختلف و متناسب با روحیه و شغل افراد وارد می‌شود، مانند تبلیغات رنگارنگ، وعده‌ها، آرزوها، وسوسه‌ها، همراهی، مشارکت و… انسان را محاصره می‌کند و در این میان، عد ه ای همراه او می‌شوند.
در بعضی از روایات، مصادیق شریک شدن شیطان در اموال و اولاد انسان، بیان شده است؛ از جمله: کسی که باکی ندارد چه می‌گوید و یا درباره او چه گفته می‌شود و دست به هر کاری می زند و علناً گناه یا غیبت می‌کند، مولود مشارکت شیطان است. همچنین: کسب لقمه حرام، حرام خوری، زنا و به وجود آوردن نسلی فاسد، منحرف و… از موارد شریک شدن شیطان هستند.13
6. بی برکت شدن اموال و زندگی:
امام کاظم علیه السلام می‌فرماید: «إِنَّ الْحَرَامَ لَا ینْمِی وَ إِنْ نمی‌لم یبَارَک لَهُ فِیه؛14 مال حرام افزون نمی‌گردد و اگر هم افزون گردد، برکت نمی‌یابد.»
7. بی اثر بودن حرف امام معصوم علیهم السلام:
حضرت سیدالشهداء علیه السلام در روز عاشورا دو بار خطبه خواند؛ ولی سخن ایشان بر کوفیان، اثر نکرد. در آخر، حضرت فرمود که بی اثر بودن نصیحت من بر شما به دلیل، لقمه‌های حرامی است که در شکمهای شما انباشته شده است.
8. اثر در نسل آدمی:
امام صادق علیه السلام فرمود: «کسْبُ الْحَرَامِ یبِینُ فِی الذُّرِّیهِ؛15 مال حرام در فرزندان آشکار می‌شود و روی آنها اثر می‌گذارد.»
9. بی اثر شدن عبادت:
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «الْعِبَادَهُ مَعَ أَکلِ الْحَرَامِ کالْبِنَاءِ عَلَی الرَّمْلِ وَ قِیلَ عَلَی الْمَاءِ؛16 کسی که مال حرام می‌خورد و عبادت می‌کند، مثل کسی است که روی ماسه (و به قولی روی آب)، ساختمان می‌سازد.»
چون شکم را پاک داری از حرام
مرد ایماندار باشی، والسلام
هر که دارد این صفت، باشد شریف
ور ندارد، دارد ایمان ضعیف
هر که باطن از حرامش پاک نیست
روح او را ره سوی افلاک نیست
10. دشمنان علی علیه السلام:
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «لَیسَ بِوَلِی لِی مَنْ أَکلَ مَالَ مُؤْمِنٍ حَرَاماً؛17 کسی که به حرام، مال مؤمنی را بخورد، هرگز دوستدار من نیست.»
پی نوشت:
1) وسائل الشیعه، حر عاملی، ج 17، ص 24.
2) بحار الانوار، مجلسی، ج 92، ص 373.
3) همان، ج 100، ص 16.
4) جامع الاخبار، شعیری، بی‌نا، نجف، چاپ دوم، 1385 ق، ص 139 و وسائل الشیعه، حر عاملی، ج 17، ص 24.
5) بحار الانوار، مجلسی، ج 63، ص 314.
6) عده الداعی و نجات الساعی، ابن فهد حلی، ص 139.
7) همان.
8) کافی، محمد بن یعقوب کلینی، الاسلامیه، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق، ج 2، ص 270.
9) مشکاه الأنوار فی غرر الأخبار، علی بن حسن، طبرسی، المکتب الحیدریه، نجف، چاپ: دوم، 1385 ق / 1965 م / 1344 ش – ص 316
10) مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، میرزاحسین نوری، بی‌نا، قم، چاپ اول، 1408 ق، ج 12، ص 192.
11) همان، ج 17، ص 59.
12) اسراء / 64.
13) کافی، کلینی، ج 5، ص 502؛ بحار الانوار، مجلسی، ج 101، ص 136.
14) کافی، شیخ کلینی، ج 5، ص 125.
15) وسائل الشیعه، حر عاملی، بی‌نا، قم، چاپ اول، 1409 ق، ج 17، ص 82.
16) عده‌الداعی و نجاح الساعی، ابن فهد حلی، ص 154.
17) مشکاه‌الانوار فی غرر الاخبار، مرحوم طبرسی، ص 154.