چاپ

آریا بانو - به جای رفتن نزد مشاور فلافل بخوریم؟!
٢٨٣
٠
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/5751624
-->
خراسان / به بهانه دوربین‌مخفی برنامه «سلام، صبح بخیر» که در آن یک مشاور، پول دادن به مشاورها برای درمان را غیرضروری می داند.
برنامه صبحگاهی ‌«سلام، صبح‌بخیر» که از شبکه 3 پخش می‌شود، یک بخش دوربین مخفی دارد که در آن بازیگری در نقش مسافرکش سوالات جالبی را از مردم می کند. در برنامه صبح سه شنبه راننده با گلایه به مسافرانش می‌گوید که «دلم گرفته است! چه‌کار کنم؟ برم پیش مشاور؟» یکی از مسافران جواب می‌دهد: «نه چرا بری پیش مشاور؟ خودت بهترین مشاوری». مسافر دیگری هم که خودش را مشاور و تحصیل کرده این حوزه معرفی می‌کند، می‌گوید: «من خودم مشاور هستم و بهت میگم که مشاورها با استفاده از درددل‌های ما پول درمی‌آورند. به‌جای این‌که به مشاور پول بدهی، رایگان برو پیش کسی که دوستش داری، باهاش حرف بزن یا با همون پول برو رستوران، مثلا فلافل بخور و به خودت جایزه بده تا حالت خوب بشه». در ادامه چند نکته درباره این ادعا و طرز تفکر باید گفته شود.
توصیه این روان شناس غیرحرفه‌ای است
اگر طبق گفته یکی از مسافرها (که ادعا کرده خودش هم مشاور است)، روان شناس و مشاوری به افراد توصیه کند که خودشان به‌ تنهایی تمام مشکلات‌ روانی‌شان را حل کنند، غیرحرفه‌ای عمل کرده زیرا برای یک روان شناس بااخلاق، بهبود اصولی مراجعانش اولویت دارد و هرگز راضی نیست مردم از راه خوددرمانی‌های آسیب‌زننده به بیراهه بروند. آیا این فرد اصلا درباره علت ایجاد این مشکل از راننده تاکسی، چیزی پرسیده؟ آیا پرسیده که چند وقت است با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کند؟ طبیعتا نه! نکته مهم این است که یک روان شناس از شنیدن مشکلات مراجعانش خوشحال نمی‌شود بلکه از بهبودی آن‌ها حس رضایت پیدا می‌کند. حالا اگر مشاوری چنین ادعایی کرده، اشتباه بوده و در ادامه به ناکارآمد بودن این طرز فکر اشاره خواهم کرد.
وقتی همه ما روان شناس خودمان هستیم!
حتماً این جمله را شنیده و گفته‌اید که «من خودم دکتر خودم هستم!» حالا جمله «من خودم روان شناس خودم هستم!» نیز قرار است از توانمندی افراد در حوزه روان شناسی هم رونمایی کند. اگر این حرف به معنی «خودمراقبتی» و «پیشگیری اولیه» باشد، اتفاق خوبی است اما بعید می‌دانم؛ زیرا ممکن است صاحبان چنین باوری، با مشکلات و تعارض‌های حل‌نشده زیادی دست‌وپنجه نرم کنند. با این ‌حال اما حاضر نیستند بعد از بروز مشکل به متخصص حرفه‌ای مراجعه کنند. بنابراین نه خبری از پیشگیری بوده و نه حالا توانسته‌اند، مسئله‌شان را حل کنند. باور «همه توانی» (به معنای قدرت مطلق بودن و توانمندی در همه حوزه‌ها)، به‌قدری ناکارآمد و ناسالم است که نمی‌گذارد شخص، از متخصص‌ها کمک بگیرد. لازم است این فکر اشتباه را به چالش بکشیم و بپرسیم چرا این‌قدر تأکید داریم که در همه زمینه‌ها(به‌ویژه در حیطه روان شناسی) ماهر هستیم؟
شما تخلیه نمی‌شوید، پر می‌شوید!
طبق یک باور اشتباه دیگر، برخی‌ها فکر می‌کنند «مشاور فقط پول می‌گیره گوش بده که طرف خالی بشه». «تخلیه هیجانی»، بخش کوچکی از فرایند است اما تمام درمان نیست. کافی است مراسم‌ سوگواری را تصور کنید. افراد چقدر گریه و شیون می‌کنند؟ آیا بعد از تخلیه هیجان‌هایشان، صددرصد حال خوبی دارند؟ پس این راه‌حل که با دوستان‌مان حرف بزنیم، پیش آن‌ها گریه و خودمان را خالی کنیم، به ‌تنهایی نمی‌تواند مؤثر باشد.
روان شناس‌ها فقط گوش می‌کنند؟
شاید بپرسید آیا روان شناس فقط گوش می‌کند؟ خیر، «گوش کردن فعالانه»، فقط یکی از تکنیک‌های درمانی است. ده‌ها تکنیک دیگر وجود دارد که مردم با آن آشنا نیستند. روان شناس حرفه‌ای، تسهیل گری است که به مراجعانش کمک می‌کند تا آن‌ها بتوانند به خودشان کمک کنند. پس او یک شنونده منفعل نیست بلکه با ایجاد یک فضای امن روانی، شرایطی را فراهم می‌کند تا افراد بتوانند هیجان، افکار و رفتارهای کارآمدتر و سالم‌تری داشته باشند.
نویسنده : نگار فیض‌آبادی| کارشناس‌ارشد روان شناسی‌بالینی