آریا بانو - سلامانه: هرچند برخی منابع میگویند احتمال آلبینیسم در
مردان بیشتر از
زنان است، اما این اختلال در
زنان هم مانند
مردان شکل میگیرد و شاید مشکلات اجتماعی ناشی از آن برای
زنان بیشتر هم باشد.
زیور عابدی، مدیرعامل انجمن آلبینیسم
ایران که کارشناس ارشد روابط بین الملل است در این رابطه به خبرنگار
سلامت ایرنا میگوید: بخشی از مشکلات این افراد مشترک است، اما قسمتی از مشکلات هم مخصوص
زنان است. هنگام
ازدواج میزان مشکلات
زنان آلبینو بیشتر مطرح میشود. یعنی زنی که مبتلا به این اختلال است و موهای خود را رنگ میکند، باید هنگام
ازدواج به همسر خود بگوید که مبتلا به آلبینیسم است. هنگام بچه دار شدن هم این مسائل مطرح میشود که ممکن است فرزندی که به دنیا میآید، دارای آلبینیسم باشد.
عابدی ادامه میدهد: وقتی خانمها باردار میشوند این نگاه وجود دارد که همه منتظر این هستند تا ببیند ظاهر
نوزاد چگونه است و در نتیجه خانم هنگام
بارداری دچار اضطرابهایی میشود. به هر حال این موضوع در شهرهای مختلف شدت و ضعف دارد. این دوگانگی در
زنان شکل میگیرد که اگر خودم باشم، ممکن است برای
ازدواج انتخاب نشوم و اگر خودم نباشم، چه کاری انجام بدهم.
زالی در ادبیات
جدا از زال که
پدر رستم بود و به رنج 30 ساله فردوسی در شاهنامه به مردم
ایران و جهان معرفی شد، میتوان ردپای زالی را در ادبیات جهان هم خواند. هرمان ملویل نویسنده آمریکایی در سال 1851 میلادی رمان «موبی دیک» را درباره داستان نهنگی نوشت که زال بود. این نهنگ سفید در اقیانوس و نزدیک جزیره موکا در جنوب شیلی زندگی میکرد. رمان «موبی دیک» یکی از هزار کتابی است که باید پیش از مرگ خواند.
آنچه درباره آلبینوها مشخص است اینکه تفاوتی با سایر افراد جامعه ندارند و فقط به علت مشکلاتی مانند کم بینایی نیازمند توجه بیشتری هستند. بیشترین چیزی که باعث رنج آلبینوها میشود، نگاههای تبعیض آمیز ناشی از ناآگاهی است. همان چیزی که میتواند اثر مستقیم رسانه باشد تا میزان آگاهی جامعه را بالاتر برده و برخی سوءرفتارها را با سپید مویان کاهش داده یا از بین ببرد. آلبینوها بیش از هر چیز به
سلامت و امنیت روانی نیاز دارند و حمایت اجتماعی که باید به آنها هدیه شود.