آریا بانو -
خراسان / تا حالا شاید این جمله به شکل‌های مختلف به
گوش شما خوردهباشد. مثلا سعدی که می‌گوید: تو اول بگو با کیان زیستی/ من آنگه بگویم که تو کیستی/ همنشین تو از تو به باید/ تا تو را عقل و دین بیفزاید. یا جیم ران: شما میانگین پنج نفری هستید که با آن‌ها به شدت در ارتباط هستید. قانون ساده‌ای است. چیزهای ساده را ساده هم می‌شود نادیده گرفت. ولی چه بهتر که دست‌کم آن‌را در ذهنمان بزرگ کنیم. بشود یک قانون ارتباط برای خودمان. قاب کنیم و بزنیم گوشه افکارمان. گوشه‌ای که مدام جلوی
چشم باشد نه این که نادیده گرفته شود. اگر بخواهیم این قانون را در دنیای امروز که فضای آنلاین بیش از همه ما را درگیر کرده است، دوباره بازگو کنیم، شاید این طور بشود: من و تو میانگینی از اطرافیانیم، اطرافیانی که چه در دنیای آنلاین چه آفلاین وقت بیشتری را با آن‌ها می‌گذرانیم. این روزها برای ساختن یک اپلیکیشن ساده هم روان شناس استخدام می‌کنند!
همه می‌خواهند به نوعی، مردم را بیشتر درگیر خودشان و محصول‌شان کنند. به شیوه‌های مختلف وقت‌مان را صرف اطرافیان می‌کنیم یا بهتر بگویم، به شیوه‌های مختلف اطرافیان‌مان را انتخاب می‌کنیم؛
بازیگر محبوبی که تمام فیلم‌هایش را یکی پس از دیگری می‌بینیم، حرکاتش را یاد می‌گیریم، حواس‌مان هست که در کدام
فیلم چگونه بازی کردهاست، دنیای واقعی او چگونه است، از چه کسانی خوشش می‌آید، صفحات اجتماعی‌اش کداماند، فالوئرهایش چه کسانی‌اند، چه جایزه‌هایی بردهاست، تحت تاثیر چه کسانی است، چه کسانی را دنبال می‌کند، تیپ او چگونه است، به چه زبانی حرف می‌زند؛ با او و افکارش وقت می‌گذرانیم حتی اگر در قید حیات نباشد.
نویسنده‌ای که کتاب‌هایش را می‌خوانیم، در باره اش گوگل می‌کنیم، فکر می‌کنیم دنبال‌کردن خط فکری او جذاب است، هر چه از او هست می‌خوانیم، وبلاگش را دنبال می‌کنیم، می‌گردیم ببینیم تحت تاثیر چه کسانی بوده، اولین کتابش را چگونه نوشته، در برهه‌های زمانی چه تصمیماتی گرفته، کتاب‌هایش به چه زبان‌هایی ترجمه شده، سخنرانی داشته یا نه، چگونه حرف می‌زند، زبان مادری‌اش چگونه بوده است؟ با او و افکارش وقت می‌گذرانیم حتی اگر در قید حیات نباشد. صفحه اینستاگرام شخصی را که مدام استوری می‌گذارد و گزارش‌کار می‌دهد از زندگی‌اش، از نحوه لباس‌پوشیدنش، افکارش، نظرش درباره سرخ‌کن برقی، چیزهایی که روانه معده‌اش می‌کند، چیزهایی که می‌خواند، پست‌هایی که share می‌کند، دوستانش، نظرات دوستانش درباره او، نظرات خودش، برایش وقت می‌گذاریم، هرچند کم، هرچند در حد یک کلیک ساده یا لایک ما با آن بازیگر، آن خواننده، آن نویسنده، کسانی که فالو می‌کنیم و بهطور کلی آن کسی که به هر طریقی بخشی از وقت روزمان را پایش می‌گذاریم، ما میانگینی از آن‌هاییم. آن‌هایی که حتی حضور فیزیکی در زندگی روزمره ما ندارند، به مراتب می‌توانند اثرانگشتی قوی‌تر بر شخصیت‌ما، افکارما و کسی که خواهیمشد، داشتهباشند. چه مفید چه غیرمفید، چه درست چه نادرست.