آریا بانو -
راه‌هایی برای از بین بردن تنبلی
١٢٢
٠
آرمان امروز / چطور می‌توانیم تنبلی و سستی را درمان کنیم و بی‌حالی و بی‌حوصلگی را از خود دور کنیم؟ راه‌هایی برای از بین بردن تنبلی وجود دارد که عبارتند از:
با عزم و اراده باید با سستی و بی‌حالی برخورد کرد. اگربدانیم که تنبلی عامل برانگیزاننده خشم خداوند است، راحت‌تر با آن مبارزه می‌کنیم.
گاهی افراد برای فرار از مسئولیت، بهانه‌تراشی می‌کنند. با عذر و بهانه‌تراشی؛ فرد رفتار خود را منطقی جلوه می‌دهد، در نتیجه با این رفتار سستی را در خود تقویت می‌کند. برای درمان فرد باید از توجیه اجتناب کند و خود را گول نزند. برای پرهیز از توجیه‌گرایی، به چند مورد باید توجه کرد: فرد برای موجه جلوه دادن تاخیر در انجام کار، دلایل گوناگون را دستاویز برای دفاع از خود قرار ندهد. برای فرار از وظیفه، از دیگران هم توجیه را نپذیرد، تا اهمال در خود او و دیگران تقویت نشود. از آن کسی که مسئولیت کاری را داشته، تنها نتیجه کار سوال شود چرا که
مدیریت زمان از وظایف اوست و به ما ربطی ندارد. به اهمال‌کار گوشزد شود که ما در برابر برنامه‌ریزی نادرست او، هیچ مسئولیتی نداریم و حتی نمی‌توانیم توجیهات او را بشنویم.
اهمال‌کاران به دلیل نداشتن برنامه مشخص در زندگی روزمره و نیز به جهت نداشتن اراده قوی، همیشه به عاملی برای به حرکت درآمدن نیاز دارند. یکی از موثرترین عوامل محرک،
دوست بااراده و منظم است. افراد از تمام روحیات، خلقیات، اعمال و رفتار
دوست خود اثر می‌پذیرند. نشست و برخاست با
دوست منضبط به‌ویژه اگر مستمر باشد، خود به خود مسیر حرکت انسان را تغییر می‌دهد و گاه تا حدی بدون زحمت انسان را منظم و بااراده می‌کند.
خوب است که هر وقت کاری را به عقب انداختیم، آن را در تقویم یا دفتری یادداشت کنیم و جلوی
چشم باشد. در این روش هم تنبیه وجود دارد هم تشویق. در واقع کاهش دفعات سستی؛ تشویق است و زیاد شدن دفعات آن تنبیه به شمار می‌رود. این روش همان محاسبه در کارهاست.
راه دیگر درمان تنبلی این است که فرد با خود پیمان ببندد که تنبلی نکند و تلاش کند که آن را انجام دهد. در اینگونه موارد باید به پیمانی که بسته وفادار باشد و بکوشد تا با رعایت آن بر این خصلت ناپسند فائق آید.
وقتی کسی نمی‌تواند کارش را به درستی یا به موقع انجام دهد، دچار کمرویی و شرم می‌شود. برای مبارزه با آن تلاش کنید و بر اعصاب خود مسلط باشید. نگذارید که اتفاقات و حوادث، لحظه‌ای شما را تحت تاثیر قرار دهد. برخورد با دیگران، پیش سلام بودن، احوال پرسی کردن، همدردی، حضور در جمع مردم، شرکت در غم و شادی آنها و... می‌تواند راهکار خوبی برای مبارزه با کمرویی باشد. پس از قدری نشست و برخاست با کسانی که تنها رضایت خدا را ملاک کارها می‌دانند، مطمئن باشید شما هم اینگونه می‌شوید و کمتر به قضاوت برخی افراد اهمیت می‌دهید.
گاهی علت اینکه دچار تنبلی می‌شوید این است که می‌ترسید وارد کاری شوید؛ چرا که از قضاوت این و آن دل خوشی ندارید. باید در این زمینه به این موضوع توجه کنید درصورتی که خود را آنگونه هستید در
اجتماع نشان دهید می‌توانید با مشکلات بهتر روبه‌رو شوید.
خود را نبازید و کار را ادامه دهید. ممکن است در نخستین برخورد موفق نشوید ولی مهارت‌هایی را کسب خواهید کرد. اگر وارد کار نشوید همیشه در نقطه صفر باقی خواهید ماند. هرگز نگویید می‌ترسم در گفتارم اشتباهی باشد و آبرویم برود بلکه بگویید می‌گویم و می‌خواهم اشتباهاتم را اصلاح کنم یا می‌خواهم حرفم را بزنم، به خود جرات شرکت در جمع را بدهید و خود را از آنها بدانید و با آنها باشید.
گاهی اوقات بر اثر شکست‌های گذشته شخص به سستی مبتلا می‌شود. چون پیش از این خود را از انجام کار ناتوان دیده است و رغبتی برای شروع مجدد کار در خود نمی‌بیند. آنچه از دست رفت، گذشت و آنچه در آینده در پیش داری، به زودی فرا می‌رسد.
اضطراب مزمن
همه انسان‌ها به طور طبیعی در برخی مواقع دچار اضطراب می‌شوند که این مساله عادی است اما اضطراب مزمن می‌تواند حتی زندگی فرد را به طور کامل تحت تاثیر قرار دهد.
هنگامی که به طور کامل درمانده شده اید به خود یادآوری کنید که اضطراب شرایطی زودگذر است. هنگامی که دچار استرس مزمن باشید همانند این است که در هر مشکلی غرق شده و به ندرت شناور باقی می‌مانید. به خود یادآوری کنید که عوامل استرس‌زا دائمی نیستند و این کار می‌تواند آرامش ذهن و انرژی مورد نیاز برای غلبه بر مشکل و یافتن راه حل‌های عملی را فراهم کند.
اضطراب به معنای احساس درماندگی به واسطه یک عامل استرس‌زا حتی زمانی اتفاق می‌افتد که هیچ خطر فوری شما را تهدید نمی‌کند.اضطراب را می‌توان همانند یک زنگ هشدار آتش دانست در شرایطی که هیچ آتش‌سوزی وجود ندارد.با درک این مساله که نیازی نیست وحشت‌زده و مضطرب شوید می‌توانید خود را آرام کنید.
به حرکتی رو به رشد فکر کنید. هر مانعی در مسیر شما می‌تواند یک فرصت باشد.تلاش کنید مشکلات خود را به عنوان فرصت‌هایی برای یادگیری و رشد هر چه بیشتر در نظر بگیرید به جای آنکه بر نتایج بالقوه منفی متمرکز شوید.