آریا بانو - غزل شماره 352 حافظ از غزلیات دوپهلو است که از آن برداشت عرفانی و برداشت غیرعرفانی می‌شود. طرفداران برداشت مادی می‌گویند این غزل پس از آنکه سفر تبعیدگونه شاعر به شهر یزد محرز و مسلّم می‌شود، برای شاه شجاع سروده است. از دیدگاه شارحان عرفانی حافظ در این غزل برای مبارزه با خودپرستی، خویش را به صورت گناهکار نشان می‌دهد.
سرویس فرهنگ و هنر
روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم
در
لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم
تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام
در کمینم و انتظار وقت فرصت می‌کنم
واعظ ما بوی حق نشنید بشنو کاین سخن
در حضورش نیز می‌گویم نه غیبت می‌کنم
با صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست
و از رفیقان ره استمداد همت می‌کنم
خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این
لطف‌ها کردی بتا تخفیف زحمت می‌کنم
زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست
یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می‌کنم
دیده بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش
زین دلیری‌ها که من در کنج خلوت می‌کنم
حافظم در مجلسی دردی کشم در محفلی
بنگر این شوخی که چون با خلق صنعت می‌کنم
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
تعبیر فال حافظ شما
مراقب رفتار و اعمال اطرافیانت باش تا تو را از مسیرت منحرف نکنند. در هر کاری که شروع می‌کنی با عقل و اندیشه عمل کن تا به نتیجه مطلوب برسی. دوستان خود را بشناس تا بتوانی به موقع از آنها استمداد بجویی.
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
شاهد فال:
غزل شماره 353 - من ترک
عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم
http://www.banounews.ir/fa/News/106367/غزل-شماره-352-حافظ--روزگاری-شد-که-در-میخانه-خدمت-می‌کنم