بزرگنمايي:

آریا بانو - خبر ورزشی / هشتم آذر آمد و قلب ما را تسخیر کرد. آمد و ثابت کرد که می‌توان با فوتبال، یک جام را جادو کرد. هشتم آذر آمده و دیگر نرفت. آمد و تا ابد داخل تقویم دل ما نشست.
برای نسلی که توصیف جام جهانی‌ آرژانتین را از پدران خود شنیده بود و این مسابقات برایش حکم یک ماه سیراب شدن از فوتبال ناب را داشت، تصور اینکه تیم ملی کشورش هم در این ضیافت با شکوه حاضر شود مثل یک رؤیا بود. دقیقاً مانند پسربچه‌ای فقیر که آرزوی وصال دختر شاه پریان را در سر داشته باشد. نسلی که تیم کشورش در تمام سال‌های جنگ پیکارهای انتخابی جام جهانی‌ را بی‌خیال شد، جام 90 ایتالیا را به خاطر اختلافات داخلی از دست داد و رؤیای حضورش در جام جهانی‌ 94 آمریکا نیز در روزهای نخست انتخابی دوحه پرپر شد. 
جام 98 اما حکایت دیگری داشت. در اوایل پاییز سال 76 ما خودمان را در آستانه عبور از دروازه‌های پاریس می‌دیدیم ولی رؤیاهایمان رفته‌رفته به یک کابوس بدل شد. وقتی در ریاض و دوحه به عربستان و قطر باختیم، مسیر جام جهانی‌ برای ایران به پلی‌آف با ژاپن در مالزی کشید و آنجا هم ره به جایی نبردیم تا آخرین امیدمان برای صعود به جام جهانی‌ در کشتن غول‌های استرالیایی خلاصه شود. 
بازی رفت تمام شد و نوبت به جدال برگشت رسید. هشتم آذر 76، ورزشگاه ملبورن کریکت گراند؛ جایی که می‌خواستند دوباره آرزوهایمان را دفن کنند اما غافل از اینکه فوتبال ایران بذر بود و در میان بهت استرالیایی‌ها، جوانه زد و شکفت. 
هشتم آذر روزی است برای همه تقویم‌ها. از چهره‌های اطو کشیده اداری که فوتبال را یک حرکت عامه‌پسند می‌دانستند و از آن دوری می‌کردند تا اهالی سیاست که تا آن زمان اساساً کاری با دنیای توپ گرد نداشتند. از مردان و زنان سالخورده که دویدن دنبال توپ در نگاهشان حرکتی زاید بود تا ما که چشم به فرعون‌ها و کوچک خودمان در استرالیا دوخته بودیم. 
هشتم آذر که آمد، نه خبری از پراید 100 میلیونی بود و نه اثری از دلار بالای 20 هزار تومان. نه هیاهوی سکه را می‌شنیدیم و نه ویروس نحس کرونا لرزه بر اندام‌مان می‌انداخت. هشتم آذر که آمد، هنوز اصغر فرهادی با جایزه اسکار عکس یادگاری نینداخته بود و آژانس شیشه‌ای هم هنوز اکران نشده بود. هشتم آذر که آمد، ناصر حجازی عزیز و همایون بهزادی دوست‌داشتنی همچنان در کنارمان بودند. بهرام شفیع گزارش می‌کرد، مارادونای بزرگ برای حاشیه‌های شبانه‌اش نقشه می‌کشید و البته عادل فردوسی‌پور در ابتدای مسیر شهرت خود قرار داشت. هشتم آذر آمد و قلب ما را تسخیر کرد. آمد و ثابت کرد که می‌توان با فوتبال، یک جام را جادو کرد. هشتم آذر آمده و دیگر نرفت. آمد و تا ابد داخل تقویم دل ما نشست. 23 سال از آن روز بزرگ می‌گذرد و خیلی‌ها که در شادی صعود به جام جهانی‌ 98 فرانسه در کنارشان بدون ترس از عفریت بدقدمی به نام کرونا هل‌هله می‌کردیم، حالا از آسمان ما را می‌نگرند. 
هشتم آذر؛ روز ملی فوتبال در تقویم همه ما 
هشتم آذر؛ روزی برای شادی یک ملت 
هشتم آذر؛ روزی برای تماشای غرور 
هشتم آذر؛ روزی به وسعت یک تقویم