فعلاً دنبال «پرسپولیس زلزله» نباشید
ورزشي
بزرگنمايي:
آریا بانو - جام نیوز / 90 دقیقه دوم هم گذشت و از خط حمله پرسپولیس آبی گرم نشد.
90 دقیقه دوم هم گذشت و از خط حمله پرسپولیس آبی گرم نشد. حالا قرمزها در نکات آماری جدا از ثبت پنجمین برد یکگله متوالی مقابل صنعتنفت، به هر چیز دیگری که میبالند شامل آیتمهای تدافعی است و حکایت از استحکام خط دفاعیشان دارد. بهعنوان مثال دومین کلینشیت فصلشان را هم ثبت کردند ضمن اینکه در 9 بازی اخیرشان در لیگ قهرمانان و لیگ برتر فقط دو گل خوردهاند که هر دوتا روی ضربات پنالتی بوده و ظاهراً فعلاً تیمی پیدا نشده که در جریان بازی بتواند دروازه حامد لک را باز کند.
پرسپولیس به دفاعش میبالد و اصلاً با تکیه بر همین استحکام و قدرت خط دفاعی یا در عبارت کلیتر انسجام در سازماندهی دفاعی تیمی است که طی چهار فصل گذشته به این همه موفقیت دست یافته و بهعنوان قدرت برتر فوتبال باشگاهی ایران خودش را بازشناسانده است.
پرسپولیس دفاع تیمی فوقالعادهای دارد، کم گل میخورد و حتی با تغییرات مکرر در خط دفاع (آنچه در دوحه دیدیم) همچنان این ویژگی مثبتش را حفظ میکند یا با وجود از دست دادن بهترین مدافعش (شجاع خلیلزاده) از دو بازی نخست لیگ در این فاز نمره قبولی میگیرد. اینها خیلی هم خوب است و شاید برای قهرمانی اصل اولیه و لازم قلمداد شود، اما پرسپولیس با آن روح تهاجمیاش و آنچه از دهه 50 و 60 در ذهن دوستدارانش ثبت کرده همه علاقهمندانش را بدعادت بار آورده و همه دوست دارند پرسپولیس را سراپا حمله، مشتاق به گلزنی و همواره تهاجمی ببینند.
فارغ از شعارهای آپدیتشده امروزی در ورزشگاهها، قدیمترها دوستداران پرسپولیس با شعار «حمله حمله حمله، پرسپولیس کوبنده» تیمشان را به جلو هل میدادند و هر وقت بازی میافتاد به این شکل از تیمشان میخواستند قالب تهاجمی بگیرد و به فکر گلزنی باشد. اخیراً ویدئوی کوتاهی دیدم از بازی پرسپولیس-بانک ملی مربوط به دهه 60. دقیقه 88 بازی است و پرسپولیس چهار گل از حریفش پیش است اما بازیکنان طوری برای گل پنجم تلاش میکنند و در آخر به هدفشان میرسند که انگار مأموریت دارند تا آخرین لحظه مسابقه و سوت پایان بازی برای تحقق خواسته هواداران و روح بخشیدن به ماهیت تهاجمی تیمشان تلاش کنند.
آن روزها پرسپولیس اینطوری بود که اگر در همان 15 دقیقه ابتدایی حریفش را در زمین خودش محبوس می کرد و به گل میرسید، عقب نمیرفت و اصلاً با واژهها و عباراتی مثل «مدیریت بازی» یا «کنترل حریف» ناآشنا بود. شاید بگویید سطح حریفان پرسپولیس در آن مقطع در فوتبال تهران پایین بود اما پرسپولیس و توان بدنی بازیکنانش هم در قواره فوتبال همان دهه قرار داشتند و آن تیم هجومی از امروز به 30، 40 سال قبل پرت نشده بود.
در عین حال فاکتور برخورداری از تماشاگر و هل دادن تیم به بازی رو به جلو هم چیزی بود که امروز و در دوران کرونا پرسپولیس از آن محروم شده، اما حتی با داشتن تماشاگر هم واژههایی مثل مدیریت یا کنترل بازی هم در فوتبال امروز کاربرد زیادی پیدا کرده و حتی در خصوص تیم پرمهره و ظاهراً تهاجمی پرسپولیس هم استفاده میشود.
یحیی و کادرش اهل مدیریت بازی نیستند. آنها دوست دارند پرسپولیس تیمی همواره تهاجمی باشد که بالا بازی میکند و با تحت فشار گذاشتن حریف در دقایقی طولانی به خواستهاش میرسد. آنها «پرسپولیس زلزله» را در همان دهه 60 و 70 دیده و لمس کردهاند. ایدهآل آنها همان بازی سراسر هجومی است بدون اینکه لحظهای بخواهند به مدیریت مسابقه، عقبنشینی و کنترل حریف فکر کنند، اما گاهی شرایط اقتضا میکند به این مدل بازی کفایت کرده و با تفکر اقتصادی به جمعآوری امتیازات با حداقل گل و کمترین موقعیت کفایت قناعت کنند. یحیی دوست دارد تیمش «آتشپاره» باشد اما فعلاً در دو بازی اول لیگ از آنچه مدنظر دارد دور به نظر میرسد. اگر منصف باشیم البته شرایط محیطی و اتفاقات هم علیهاش بودهاند. یکبار زمین سفت و ناهموار با سوتهای ناجور داور فوتبال تیمش را خراب کردند و بار دوم باران تند و چمن سنگین و توپی که روی زمین خیلی کند میغلتید کاری کردند تا فوتبال ایدهآل کادر فنی پرسپولیس را نبینیم.
دلایل کادر فنی پرسپولیس اما برای اینکه ثابت کنند اتفاقات و شرایط مسابقه علیهشان بوده شاید بهلحاظ منطقی قابل قبول باشد، اما برای هواداران کمصبرشان پذیرفتنی نیست. آنها همان پرسپولیس زلزله را میخواهند که برای حمله خست به خرج نمیدهد و حتی بعد از رسیدن به گل و قطعی کردن پیروزی اهل سازش با حریف و کوتاه آمدن نیست. آنها پرسپولیس کوبنده را طلب میکنند و حتی اگر پذیرفته باشند پایه قهرمانی با همین بردهای اقتصادی بنا میشود هنوز به آن خو نگرفتهاند و بازی چشمنواز، تهاجمی و کاملاً برتر را میپسندند که با نتیجه قاطعی همراه شده و تا لحظه پایان مسابقه استرس از دست رفتن امتیاز نداشته باشد.
مسأله داوری، باران تند، زمین سفت، چمن بلند و نکاتی از این دست جزئی از اتفاقات و شرایط بازی است که البته در تعیین نتیجه تعیینکننده خواهد بود اما یک حرف کلیشهای و ساده وجود دارد که «تیم قدرتمند با توان بالای فنیاش به تمام این مسائل مگر در حالاتی استثنائی غلبه میکند و بعید است اشتباهات داوری یا مشکلاتی مثل زمین سدی مقابلش باشد.»
نکته اصلی البته همینجاست؛ پرسپولیس هنوز به آن نقطه نرسیده که مقابل اشتباهات داوری و چمن بلند کوتاه بیاید و بهراحتی از این مشکلات عبور کند. تیم یحیی سخت موقعیت میسازد و سخت گل میزند چراکه در فاز حمله هنوز به آن پیک مدنظرش نرسیده و از آن دور به نظر میرسد، ضمن اینکه فاقد مهاجم یا مهاجمانی تمامکننده است.
وحید امیری بهعنوان هافبک کناری اصلاً مهاجمی نیست که از او توقع گلزنی داشته باشیم، مهرداد عبدی هنوز تا پخته شدن فاصله دارد، رمضانی به درد سیستم بازی پرسپولیس نمیخورد، آریا برزگر هنوز در حدی نیست که بتوان به او اعتماد کرد و مهدیخانی تازه آمده و شرایط بازی ندارد ضمن اینکه او در اوج آمادگی هم بعید است چیزی فراتر از عبدی باشد. در این شرایط تغییرات و آزمایشها ادامه دارد. علی شجاعی 15 دقیقه در نوک حمله بازی میکند اما کارگشا نیست و سر جایش برمیگردد و...
پرسپولیس در فاز حمله جان ندارد چراکه هم سخت موقعیت میسازد هم گلزن ندارد. مشکل اول احتمالاً بهتدریج حل خواهد شد و شاید اگر شرایط و اتفاقات مسابقه به کمک یحیی و تیمش بیاید در این بخش اصلاً ایرادی نبینیم یا مشکلات به حداقل برسد، اما بخش دوم خارج از اراده یحیی و کادر او است و مادامی که «فینیشر» قابلی در دسترس نباشد پرسپولیس برای بردهای اقتصادیاش دلیل محکمهپسندی دارد و از عناوینی مثل کوبنده یا زلزله فاصله خواهد گرفت.
-
چهارشنبه ۵ آذر ۱۳۹۹ - ۰۲:۵۵:۴۲
-
۱۸ بازديد
-
-
آریا بانو
لینک کوتاه:
https://www.aryabanoo.ir/Fa/News/459852/