آریا بانو - ورزش 3 / سرنوشت امیرقلعه نویی و استقلال در یک بعدازظهر بارانی سرد در غربی‌ترین نقطه تهران در دهه شصت رقم خورد.
امیر قلعه‌نویی اولین روز از 58 سالگی خود را به تمرین تیم و تماشای یک مسابقه لیگ دسته اول در شهر سیرجان پشت سر گذاشت. او بعد از دو هفته پیروزی بخش با تیمش، در انتظار یک بازی حساس خانگی مقابل فولاد پر سر و صدا و خطرناک است. از معدود مدعیان لیگ که قلعه‌نویی هدایت آن را به عهده نگرفته است. 
این مربی با تجربه لیگ فوتبال ایران، تا به حال در تیم های استقلال اهواز، مس کرمان، استقلال، تراکتور، ذوب‌آهن و تراکتور در لیگ برتر سرمربیگری کرده و با وجود مذاکرات جدی تیم هایی مثل استیل آذین، سایپا، پیکان و حتی پرسپولیس (در دوره محمد رویانیان) هدایت آنها را نپذیرفته است.
اما قلعه نویی که هر سه قهرمانی استقلال در لیگ برتر متعلق به دوران حضور او به عنوان سرمربی است، در شرایطی رنگ آبی را به عنوان رنگ قالب دوران فوتبالی خود انتخاب کرد، که ممکن بود دست سرنوشت او را به تیم رقیب پرسپولیس ببرد. 
داستان استقلالی شدن امیرقلعه نویی به زمانی برمی‌گردد، که او پس از درخشش در مسابقات باشگاهی تهران، در آخرین بازی مقابل پرسپولیس که با دو گل کریم باوی و درخشش فوق العاده قلعه نویی به سود سفیدپوشان شاهین خاتمه یافت، به قطر رفت تا به زندگی فقیرانه جنوب شهری خود تغییر جدی بدهد.
او در تیم السد نیز دوران کاملا موفقی داشت و با فتح دو جام، به محض بازگشت به ایران دو باشگاه استقلال و پرسپولیس به سراغ‌ش آمدند.
قلعه نویی که قبلا در راه آهن و شاهین بازی کرده و به تیم ملی هم دعوت شده بود، در صورت پیوستن به هر یک از این دو تیم می‌توانست یک مهره کارساز و کارگشا باشد. پرسپولیس در آن زمان شاهرخ بیانی را دوباره به استقلال داده بود و با توجه به درخشش محسن آشوری، به یک بازیگردان و مغز متفکر نیاز داشت و به همین دلیل علی پروین خیلی سریع در تماس تلفنی با قلعه‌نویی، او را به محل کار خود در نمایشگاه مشهور سورتمه آن زمان کشاند و قول و قرار اولیه را با وی گذاشت. در عین حال استقلالی‎‌‍ هم با منصور پورحیدری و بازیکنانی نظیر عبدالعلی چنگیز، مذاکراتی جدی را با قلعه‌نویی انجام داده بودند و او در معرض تصمیم گیری قرار داشت.

علی پروین که از تبحر منصور پورحیدری در جذب ستارگان آن روزهای فوتبال ایران با خبر بود، قبل از قطع کردن تماس با قلعه‌نویی باز هم تاکید می‌کند که او روز جمعه تحت هیچ شرایطی به ورزشگاه آزادی نیاید؛ اما کمی قبل از ظهر جمعه عبدالعلی چنگیز در خانه امیرقلعه‌نویی را می‌زند و او را به ورزشگاه آزادی می‌برد؛ جایی که منصور پورحیدری انتظار این هافبک اسم و رسم دار لژیونر ایران را می‌کشد. در آن روزها استقلال تازه دچار تغییرات فنی شده و تعداد زیادی از ستارگان فوتبال ایران جذب این تیم می‌شدند، تا استخوان بندی تیم قهرمان آسیا در سال 1991 شکل بگیرد.
پس از حضور قلعه‌نویی در رختکن استقلال، منصور پورحیدری سریعا یک پیراهن تیم را به او می‌دهد تا امیر آن‌را بپوشد و با تیم گرم کند؛ قلعه‌نویی در ابتدا می‌گوید، به تازگی عمل کرده و نمی‌تواند این کار را انجام دهد، اما پورحیدری هم خبر داشت که باید او را به زمین بفرستد، والا ممکن است پرسپولیسی‌ها در رودربایستی او را به تیم خود ببرند. بنابراین با اصرار قلعه نویی در میان 11 نفر اصلی به زمین می فرستد؛ مسابقه ای که امیر همیشه از آن به عنوان یکی از سخت ترین مسابقات عمر خود یاد می کند، چرا که پس از 120 دقیقه نبرد در برف و باران خون زیادی از وی می رود.
با این حال شاید این خون هم برای او و هم استقلال ارزشش را داشت، چرا که دوره تازه ای از زندگی او در باشگاه آبی ورق خورد و او با حضور در جمع آبی‌ها به کاپیتان، مربی و یکی از مشاهیر باشگاه تبدیل شد؛ مربی‌‌ای که در سن 57 سالگی هنوز در فوتبال ایران پابرجاست و با جوان‌ترها سر و کله می‌زند.
جالب است بدانید چهار کاپیتان تیم‌‎های امیرقلعه‌نویی؛ علیرضا منصوریان، مهدی رحمتی، جواد نکونام و محمود فکری در لیگ برتر سرمربی اند و سه بازیکن سابق دیگر (سرمربی فعلی) یعنی رحمان رضایی، ابراهیم صادقی، رسول خطیبی سابقه شاگردی وی در تیمهای دیگر را داشته اند.