بزرگنمايي:

آریا بانو - اکسیر/ جداکردن محل خواب کودک در سن طلایی و به روش مناسب از اهمیت ویژه ای در سلامت روانی کودک برخوردار است. خوابیدن کودک در تختخواب والدین، به جز در برخی موارد خاص، اصلا توصیه نمی شود، زیرا می تواند منجر به وابستگی بیش از حد و بیمارگونه ی کودک به والدین و ایجاد تأثیر منفی در روابط جنسی و زناشوئی والدین شود.
جداکردن محل خواب کودک در سن طلایی و به روش مناسب از اهمیت ویژه ای در سلامت روانی کودک برخوردار است. خوابیدن کودک در تختخواب والدین، به جز در برخی موارد خاص، اصلا توصیه نمی شود، زیرا می تواند منجر به وابستگی بیش از حد و بیمارگونه ی کودک به والدین و ایجاد تأثیر منفی در روابط جنسی و زناشوئی والدین شود. همچنین این مسئله می تواند در پیدایش نقش و تمایلات جنسی کودکان تأثیر عمیقی داشته باشد.
بهترین سن برای جداکردن محل خواب کودک، ٥ ماهکیست یعنی بعد از تبدیل شیر نیمه شب به یک وعده و قبل از شروع اضطراب جداییست. خواب کودک معمولا در چهار ماهگی تنظیم شد ست و کودک تمام شب در تخت خود قادر به خوابیدن است.
چگونگی جداکردن محل خواب کودک
اگر کودکان به هر دلیلی تا بعد از یک سالگی در رختخواب شما مانده، حتما باید برای جداکردن محل خواب کودک اقدام کنید.
از ابتدا اجازه ی ایجاد این عادت را ندهید.
اگر کودک نپذیرفت در اتاق خود بخوابد، برایش توضیح دهید هرکس باید در اتاق خود و در تختخواب خود بخوابد و او نیز توانایی این کار را دارد و بعد قاطعانه او را به اتاقش بازگردانید.
از وضعیت سرمایش و گرمایش و راحتی اتاق کودک مطمئن شوید.
نگذارید در تختخواب و اتاق شما به او خوش بگذرد؛ به گونه ای که ترجیح دهد در اتاق خودش بخواب برود. می توانید خود را به خواب بزنید، به او کم محلی کنید، یا او را به سمت دیوار یا لبه ی تخت برانید.
اگر کودک تصمیم گرفت در اتاق شما، روی زمین بخوابد، ضمن اینکه برایش توضیح می دهید که هرکس باید در اتاق خودش بخوابد، مشکلاتی را هم برایش به وجود آورید؛ مثلا به طور اتفاقی او را لگد کنید.
برای خوابیدن کودک در اتاق خود، از تشویق کلامی و عاطفی استفاده کنید. برای مثال «چه دختر خانمی» یا «پسرم بزرگ شده » و او را مورد نوازش قرار دهید.
بهتر است سی الی شصت دقیقه قبل از ساعت خواب کودکان را از تلویزیون، کامپیوتر یا هر چیزی که مانع به تختخواب رفتن کودک می شود، دور و یک مکان آرام برای او فراهم کنید.
محیط اطراف را ساکت نگه دارید. مطمئن شوید سروصدایی مثل صدای تلویزیون موجب پریدن کودک از خواب نخواهد شد.این کار می تواند به او یاد دهد شب با روز متفاوت است و او باید به هنگام شب استراحت کند.
مدتی را در اتاق او، کنار تخت او و بدون تماس پوستی تا صبح بخوابید. هرگز دست مو یا گوش خود را وقت خواب در اختیار کودک قرار ندهید. اگر کودک عادت به تماس پوستی با شما دارد، به بهانه خواندن کتاب، عروسک یا وسیله دیگری را جایگزین کنید.
کوتاه نیایید. کودک ممکن است دست به هر مانوری بزند تا شما را راضی کند او می‌گوید: «تشنمه»، «دلم برات تنگ شده»، «می‌شه امشب پیشت بخوابم؟»، «من می‌ترسم»، «تو اتاقم صدا میاد»، «من مریضم»، «خوابم نمی‌بره»، «من تو اتاقم تنهام». اگر از تاریکی می ترسد، چراغ خواب و چراغ راهرو را روشن بگذارید. اگر شبی ده بار به اتاقتان میاید، هر ده بار او را به تخت خودش باز گردانید. اگر واقعا می ترسد مدتی کنار تختش بدون تماس پوستی بخوابید.
اتاق کودک را ساده بچینید، گاهی اتاق پر از عروسک و دکور در شب جلوه وحشتناکی به اتاق می بخشد. مراقب سایه های روی دیوار و سقف اتاق کودک باشید.
به کودکان خود آموزش دهید پس از خاموش کردن چراغ، افکار نیز از ذهن شان خارج خواهند شد، این کار باعث می شود کودکان راحت تر به خواب بروند. می توانید از تمرینات تنفسی، موزیک آرام یا روش های ریلکسیشن مثل شل کردن عضلات کمک بگیرید.
از جدول ستاره یا برچسب یا جایزه برای تشویق استقاده کنید. هر روزی که در تخت خودش بیدار شد یک جایزه دریافت کند.
هیچ گاه از اتاق خواب و تخت خواب کودک برای تنبیه استفاده نکنید. از کودک نخواهید برای تنبیه به اتاقش رفته روی تختش بنشیند و به کار بدش فکر کند.
هرگز تحت هیچ شرایطی حتی بیماری او را به تخت خود بازنگردانید. در صورت لزوم شب را کنار تختش بخوابید.
عادت‌های خواب جالب بسازید. مثلا ممکن است خواندن یک کتاب مورد علاقه در محل خاصی از اتاق خواب برای کودکتان بسیار جالب باشد یا دوش گرفتن، گوش کردن به یک موزیک و خوردن یک خوراکی موردعلاقه و سپس مسواک زدن به همراه آواز خواندن، دعا کردن، حرف زدن درباره اتفاقات روزانه و آداب بوسیدن و به آغوش گرفتن همگی می‌توانند بخشی از عادات خواب کودک شما باشند.
جذابیت و آرامش فراهم کنید. یک عروسک خرسی «مامان» یا «بابا» تهیه کنید و به او بگویید آنها مراقبش هستند. پتو و ملحفه‌های زیبا تهیه کنید. اجازه بدهید کودک خودش پتویش را انتخاب کند.
برای شروع یک هدیه در نظر بگیرید. مثلا برایش یک مسواک جدید بخرید. اگر او توانست یک شب را تنها در اتاقش بخوابد صبح روز بعد یک جایزه کوچک به او بدهید.
یک مهمانی خواب برگزار کنید. به اتاق خواب کودک بروید و در اتاقش قبل از خواب همگی یک خوراکی خوشمزه بخورید یا باهم آواز بخوانید. اجازه بدهید تا کودک در شب با اتاقش آشنا شود.
حتما قبل از خواب کودک را کمی به آغوش بگیرید و با جملات مثبت و تأکیدی آرامش کنید. ترس‌ها را از کودک دور کنید و یادآوری کنید که پدر و مادرش مراقب و محافظ او هستند و شب‌ها به اندازه روزها خوب و آرامش بخش هستند.
مضرات ماندن کودک در رختخواب پدر و مادر و عدم اقدام برای جداکردن محل خواب کودک
ایجاد وابستگی شدید در کودک
احتمال ایجاد اضطراب به خاطر وابستگی شدید
بعد از سن ٣ سالگی، همانند سازی با والد از جنس مخالف و ایجاد اختلالات شخصیت در بزرگسالی
دوستانی که تصور دارند تا سال ها در رختخواب پدر و مادر مانده اند و اسیبی ندیدند حتما با کمک یک روانشناس تمام اسیب ها را شناساسی خواهند کرد.
همان طور که ما در مورد سلامتی قلبمان نظر کارشناسانه نمیدهیم، اسیب روانی هم زخم روی دست نیست که قابل رویت باشد و نیاز به تشخیص متخصص می باشد.
کودکان در چهار سالگی ، بیشتر ممکن است خواب حیواناتی را ببینند که به آن ها آسیب می زنند و در پنج یا شش سالگی ممکن است محتوای کابوس را کشته شدن، زخمی شدن یا اشباح تشکیل دهد.
بهترین کار، بیدار و آرام کردن کودک است. او را در آغوش بگیرید و اطمینان دهید همه چیز امن است و فقط خواب دیده است.
روشن کردن چراغ خوابی کم نور در اتاق موجب شناسایی محیط اطرافش پس از بیدار شدن و در نتیجه کاهش اضطراب کودک می شود.
درباره ی کابوس و خواب های وحشتناکی که کودک دیده است زیاد صحبت نکنید و سعی کنید مسئله را بزرگ جلوه ندهید.
در کودکان بزرگتر، تعریف خواب می تواند در به دست آوردن آرامش، کمک کننده باشد، اما باید به میل خود کودک انجام شود. در صورت عدم تمایل، او را مجبور به چنین کاری نکنید.
از اتفاقات، اضطراب های کودک در طول روز، مدرسه و غیره آگاه شوید و سعی کنید علت کابوس ها را بشناسید و در رفع آنها بکوشید.
مرکز روانشناسی اکسیر تمام خدمات خود از جمله مشاوره خانواده، مشاوره ازدواج، مشاوره طلاق، مشاوره جنسی و … را به افرادی که تحت پوشش بیمه بانک های طرف قرارداد اکسیر هستند رایگان ارائه می دهد. جهت کسب اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.
اگر کابوس ها بیش از اندازه و برای کودک آزاردهنده بود، مسئله را با روان شناس کودک در میان بگذارید.
تا شش سالگی، طبیعی است کودک بخواهد هنگام خواب در اتاقش باز و چراغ اتاقش روشن باشد.
حمله های شبانه در کودکان زیر شش سال نسبتا شایع است. کودک یک الی چهار ساعت پس از به خواب رفتن شروع به جیغ زدن می کند. بهتر است او را به حال خودش رها کنید. اگر کودکتان کمک شما برای آرام کردنش را رد کرد، او را تنها بگذارید. فقط از دور مراقب باشید. کودک را بیدار نکنید و نیز درباره ی اتفاقات شب گذشته چیزی به او نگویید.
اگر درباره ی کودکان بالای شش سال، حملات شبانه به صورت مکرر روی می دهد یا در تشخیص علت مشکلات خواب کودک تان به نتیجه ای نرسیدید با روان شناس کودک مشورت کنید.