آریا بانو - جام جم / آن چشم های رنگی و آن ابروها و حالت بینی و محاسن، ترکیب خاص و منحصربه فردی داشت که بیشتر به کار نقش های منفی می آمد، اما آنهایی که کریم اکبری مبارکه را از نزدیک می شناختند و با او دوست و همکار بودند، تنها از مهربانی و نیک سرشتی و انسانیتش می گویند و همین هم حسرت بسنده کردن ما تماشاگران دورتر ایستاده را به ظاهر این بازیگر بیشتر می کند. این که چرا باتوجه به ابعاد انسانی و اخلاقی مورد اشاره و توانایی هایی که خود اکبری مبارکه سال های دور در تئاتر آنها را به اثبات رسانده، آنچنان که باید از او در نقش های مختلف استفاده نشد یا ما مخاطبان هم در گرایش همیشگی به زرق و برق ستارگان و قصه ها، کمتر سراغی از توان بازیگری او گرفتیم و روی مهربانی و انسانیتش زوم کردیم. در این زمینه بیش از این که بر ما خرده گرفته شود، باید از مقصران کارگردان و تهیه کننده خرده گرفت که دوست و همکار خود را بیش از اینها به ما نشناساندند. با همه این کم لطفی، حسرت های ما و تعهد خود اکبری مبارکه به اصول و ارزش ها، این بازیگر که پنجشنبه گذشته بر اثر ابتلا به کرونا و در 67 سالگی از دنیا رفت، به جز آثار تئاتری، یادگارهای ماندگاری در بازیگری سینما و تلویزیون از خود به جا گذاشت؛ از نقش سرکرده در «مرگ یزدگرد» و شعبان سبحانی در «مسافران» (هر دو اثر بهرام بیضایی) تا نقش های ابن ملجم در سریال «امام علی» و احمر بن شمیط در سریال «مختارنامه» (هر دو به کارگردانی داوود میرباقری).

نیک سرشتی در نقش شقی ترین اشقیا
نامش را هرچه بگذاریم، تقدیر یا چالش بازیگری، کریم اکبری مبارکه در سریال امام علی، دورترین نقش ممکن به خودش را بازی کرد؛ شقی ترین اشقیا ؛ ابن ملجم مرادی که در سحرگاه نوزدهم رمضان سال 40 هجری قمری، ضربه شمشیرش را در مسجد کوفه بر حضرت علی(ع) فرود آورد و باعث شهادت امام اول شیعیان شد و خود را بدنام همیشه تاریخ کرد. به جز دردناکی فرو رفتن در قالب شخصیتی بسیار دور و بعید که ابدا ربطی به نیک سرشتی و پاکی بازیگرش نداشت، چالش بازیگری را بیفزایید. یکی از مصداق های بازیگری خوب یعنی همین که بازیگر، نقشی بسیار دور از خود را تجربه کند و به آن جان ببخشد و آن را به بهترین و باورپذیرترین شکل ممکن ارائه دهد. کریم اکبری مبارکه با سال ها تجربه بازیگری و بازی در نقش های مختلف این کار را به خوبی در نقش ابن ملجم انجام داد و در قالب کاراکتری سخت و پیچیده فرو رفت و با هنرمندی تمام، سیاه ترین لحظاتی را که یک انسان می تواند تجربه کند، درک و دریافت و اجرا کرد و باعث تحسین و تنفر همزمان مخاطبان شد. تایید از باب این که آنها ارزش و تلاش هنرمندانه یک بازیگر کاردست را قدر می دانستند که از پس نقشی چنین دشوار برآمده و تنفر که باز البته ریشه در تایید و تحسین اولیه داشت، از منظر شقی بودن شخصیت ابن ملجم و تنفر تاریخی محبان حضرت علی (ع) نسبت به او.
هیچ وقت فراموش نمی کنم که چند سال پیش و در فضای باز مجموعه تئاترشهر و در ایام محرم، تعزیه ای برپا بود. من که کمی دورتر ایستاده بودم، ناگهان کریم اکبری مبارکه را با آشفتگی دلپذیری دیدم که بدون این که جلب توجه کند، راه نصفه و نیمه ای باز کرد و چشم دوخت به جدال اولیا و اشقیا. از لحظه ای که اکبری مبارکه را دیدم، چشم از او برنداشتم و وقتی چشم های مهربان و رنگی اش از حب اهل بیت(ع) و حقانیت و انسانیت خیس شد و زارزار در خلوتی میان جمع می گریست، وضعیتی عجیب را تجربه کردم و متاثر شدم و گریه بازیگر ابن ملجم برای سرنوشت فرزندان علی (ع) را به چشم دیدم. آنجا متوجه شدم که او چه لحظات تلخ و دشواری را هنگام بازی در نقش ابن ملجم می گذراند. حس غریبی که همه شمرها و یزیدها و اشقیای عاشق حسین و اهل بیت(ع) طی سال ها نقش آفرینی در تعزیه آن را تجربه می کنند.

فرمانده رشید سپاه مختار
داوود میرباقری که در سریال امام علی از هنر کریم اکبری مبارکه بهره برده و نقش دشواری را به او سپرده بود، چند سال بعدتر و در سریال مشهور و ماندگار مختارنامه هم نقش مهم و متفاوت دیگری به او سپرد؛ احمر بن شمیط، فرمانده سپاه مختار ثقفی در نبرد حرورا و اکبری مبارکه فرصتی یافت تا وجه دیگری از توانایی هایش را به مخاطبان نشان دهد. صحنه های نبرد و شمشیرزنی او در این سریال، خوب و باورپذیر درآمده، این درحالی است که خود اکبری مبارکه در مصاحبه ای تصویری گفته بود که ابتدا میرباقری از بازی او در این صحنه ها راضی نبود، اما بعد از توضیحات کارگردان، اکبری مبارکه به خوبی لحظات نبرد را بازی می کند و نقش آفرینی اش ماندگار می شود.

آن چشم های سبز گیرا
کاظم هژیرآزاد / بازیگر
باید از جوانی کریم اکبری مبارکه گفت، آن زمان که از دبیرستانی در جنوب شهر به خانه می آمد و دلی از عزا درمی آورد و سریع خود را به تیم فوتبال می رساند و بعد که هوا تاریک می شد و دیگر توپ لاستیکی دیده نمی شد و بچه های تیم هم از رمق افتاده بودند، کنار پله جلوی در یکی از خانه ها جمع می شدند و بازار شوخی و لاف و گزاف و شیرین کاری هایشان به راه بود.کریم اما دوستدار بازیگری سینما بود. از این که توانسته بود این هفته دو تا فیلم ببیند پزش را در تعریف داستان فیلم می داد. اکبری با صدای زنگدار با ریتمش تا نیمه های شب همه قصه فیلم را با ریزه کاری برایشان تعریف می کرد. تازه اگر مادر و برادر بزرگ تر یکی از بچه ها برای شام صداشان نمی کرد، محفل ادامه داشت.
آن زمان او دیگر می خواست آرتیست شود. اما راه آرتیست تئاتر یا سینماشدن از جنوب شهر نمی گذشت. محل کار آرتیست ها بیشتر در شمال و مرکز شهر بود که تا جایی که آنها زندگی می کردند فرسنگ ها فاصله داشت و رسیدن به جمع آنها هم هموار نبود. مدیر مدرسه به رسم راهنمایی به او گفته بود دیپلم بگیر بعد برو دنبال این جور کارها. اما او در حین تحصیل در همان دبیرستانی که درس می خواند به کمک دانش آموزان با تجربه تر سال بالا، نمایش های رسمی و غیر رسمی ترتیب می داد. آنچه از بازیگران فیلم هایی که دیده و یاد گرفته بود به کار می برد و مورد تشویق هم قرار می گرفت. همین فعالیت ها باعث آشنایی اش با بازیگری و تئاتر شد. در این میان با مرکز رفاه خانواده جنوب شرق تهران آشنا شد و همراه یکی دو تا از دوستانش وارد آن شد و بعد هم با عبدا... اکبری که زودتر از او این مکان را می شناخت و کار کرده بود آشنا شد و در چند کار او بازی کرد و ضمنا در همین اثنی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران قبول شد. اما ضمن درس خواندن، مرکز رفاه را نیز ترک نکرد و به طور تجربی کار در آن را ادامه داد.
او متظاهر نبود و از ظاهرش برای خود جیفه ای ندوخته بود. نماز می خواند و به گونه ای خداترس بود. مردی افتاده، سر به زیر، معلم و دوستدار دانش آموزان و یاری رسان آنان با نگاهی فرهنگی بود. علاقه به هنر و فرهنگ داشت و دانش آموزان را به کتابخوانی و رفتن به تئاتر و سینما تشویق می کرد. باوجود این که وسعش می رسید یک بار ندیدم که او مانند بعضی همکارانش کت و شلوار نو و اتوزده بپوشد و کراوات بزند. او معتقد بود اگر قرار است لباس نو بپوشد همه بچه های مدرسه هم باید لباس نو بپوشند. او جزو بی حاشیه ترین بازیگران روزگار ما بود. از هرچه خودنمایی است دوری می کرد و به معنای اخص کلمه ساده و مردمی بود.
شاید در دوران جوانی بود که با اندیشه های دینی الفت یافت و این اندیشه ها از او آدمی محکم در عقاید خود ساخت. راست اندیشی، به خوبی بد و خوب را از هم تشخیص دادن و شناخت جامعه در حال گذار و مطالعه هنر از او مردی ساخت که بعد از انقلاب وارد هیچ گروه، دسته و رانتی نشد و همچنان یک بازنشسته فرهنگی باقی ماند. سینما و تئاتر و تلویزیون، شغل دوم او به حساب می آمد. او معلمی برای کودکان و جوانان را به معلمی در سطحی بالاتر برای اجتماع خود در تلویزیون و تئاتر و سینما برگزید.
عشق به هنر او را به دانشکده هنرهای زیبا کشاند و در تمام دوران دانشجویی اش برای استادان آن دانشکده به عنوان بازیگری توانا در نقش های مختلفی بازی کرد. پس از فارغ التحصیلی از بازیگرانی شد که خواهان زیاد داشت، زیرا دیگر بازیگری شده بود با دانش بازیگری بالا که از استادانش به درستی و خوب آموخته بود.

کتاب هم در این رابطه زیاد خوانده بود
منش او در زندگی و اخلاق هنری، بردباری، آرامش، خضوع و ادب و متانت، صبر و شکیبایی و کم توقعی، رک و راستگویی اش هر کارگردانی را شیفته او می کرد. در کارنامه کاری او طیف رنگارنگی از کارگردانان مطرح را می توان نام برد که کریم اکبری مبارکه برای آنها بازی کرده که هر یک سبک و اخلاق ویژه خود را دارند؛ مثل بهرام بیضایی، قطب الدین صادقی، اکبر زنجانپور، عبدا... اکبری، بهزاد فراهانی، محمود جعفری، محمد کوثر، مجید بهشتی، ابوالقاسم معارفی و مجید جعفری.
از چند خصوصیت ذاتی کریم گفتیم، اما جذابیتی هم در فیزیک خاص او بود که وی را از دیگر بازیگران ممتاز می کرد که همین باعث شد در نقش های بسیار بزرگ و متفاوتی ایفای نقش کند.
 یکی قد نسبتا بلند و اندام باریک و صورت استخوانی و پر پژواک و گویا و مناسب برای چهره پردازی و نیز مهم تر از همه چشمانی درشت و منحصر به فرد، به رنگ سبز که کمتر در صورت هایی با پوست سیه چرده دیده می شود ولی او واجد چنین چشمان جذابی بود که در اولین نگاه همه چشم ها را جذب آن جذبه خدادادی می کرد. کارگردان هوشمندی چون داوود میرباقری در تقدیم نقش ابن ملجم به کریم شیفته این چشمان گویا و تاثیرگذار شده بود و نتیجه اش شد یک نقش ماندگار از او. ایفای همین نقش آشنا برای مردم، کریم اکبری را به بازیگری معروف و محبوب بدل کرد.
در دو دهه اخیر کریم اکبری مبارکه در شرایط موجود اجتماع امروز هنری ما ضرورت ایجاد صنف تئاتر را با گوشت و پوست خود درک کرده بود. این بود که در چند دوره به محض دعوت از او برای حضور و فعالیت در مدیریت انجمن بازیگران خانه تئاتر دعوت به عمل آمد نه نگفت و با خضوع و متانتی مثال زدنی در کسوت بازرس انجمن فعالانه حضور به هم می رساند و در مواقعی هیات مدیره را از نظرات صائب خود بهره مند می ساخت.
گفت و گو با بهزاد فراهانی کارگردان، نویسنده و بازیگر
مومن بی ادعا
بهزاد فراهانی، رئیس انجمن بازیگران و عضو هیات مدیره مرکزی خانه تئاتر و کریم اکبری مبارکه، بازرس اصلی انجمن بازیگران خانه تئاتر در این سال ها با هم همکار بودند و به جز این همکاری صنفی، آثار مشترک نمایشی هم داشتند، اما سابقه آشنایی و دوستی آنها به سال های دور و گروه تئاتر و پرچهره «کوچ» برمی گردد. این رفاقت به قدری ریشه داشت که حالا با رفتن کریم اکبری مبارکه، بهزاد فراهانی حال خوشی ندارد و در بخشی از دلنوشته ای که برای دوست دیرینش قلمی گذاشته، نوشته: «رفته! ولی در قلب هر کس که او را می شناخت نرفته! از بچه های گروه کوچ اگر بپرسیم بی هیچ حرفی می گویند نه رفته و نه می رود و شب از پی شب در خلوت و در روشنایی با ماست.»
در کارنامه کریم اکبری مبارکه نوشته شده او در دو کار به کارگردانی شما بازی کرده، نمایش کوچ و عروس هر دو در سال 1356. این اطلاعات درست است؟
یکی از این نمایش ها سال 55 بود و دیگری در سال 56 و درست نیست که دو کار با من کرده باشد، خیلی بیشتر است. اعضای گروه کوچ قبل از این که من به آنها بپیوندم دورهم بودند و در بیسیم نجف آباد کار می کردند. اینها بهترین بچه هایی بودند که در سینما و تئاتر دورهم بودند، بچه های فعال و عاشقی بودند. کریم از اعضای اصلی این گروه بود . من وقتی اوایل دهه 50 به اینها پیوستم، برایم زیبا بود که زحمت کشیدن این گروه تئاتری بچه های پایین شهر را می دیدم که عاشقانه دور هم هستند. درمیان آنها، کریم بسیار ساکت و نحیف بود و بیشتر گوش و هوش بود و کمتر حرف می زد و کمتر ادعایی داشت. البته این به این معنا نیست که دیگران ادعایی داشتند، نه. همه یکسان و یک شکل اما با استعدادهای متفاوت بودند. ما از همان زمان که کار و مطالعات مختلف را شروع کردیم، کریم از سختکوش ترین بچه ها بود. باید هفته ای یک رمان خوانده، تحلیل و کالبدشکافی می شد و بعد در جلسات دیگر نمایشنامه خوانده می شد. کریم یکی از بنیادهای این کار بود. در میان پیس هایی (نمایشنامه هایی) که دست می گرفتیم و کار می کردیم، کریم هم نقش داشت و بازی می کرد. او در نمایش هایی چون غربت، شوخی در گود، عروس و بعد از انقلاب هم در نمایش پتک کار کرد. به هر حال همیشه با ما ارتباط داشت و در سریالی که با نام «حماسه آرد» ساختم، ایشان به عنوان مشاور من کار و یک نقش اصلی هم بازی می کرد. ما هیچ وقت ارتباط مان گسسته نشد. بچه های کوچ همیشه این جوری بودند، می رفتند یک کار خارج از گروه می کردند و بعد برمی گشتند به گروه می پیوستند، یعنی اتحاد این بچه ها، یک اتحاد تاریخی است.
از ویژگی های شخصیتی اکبری مبارکه هم بگویید.
کریم از لحاظ شخصیتی ارزش هایی را با خود داشت که اینها بسیار خاص بود. یکی این که هیچ کس در گروه سی چهل نفره ما به اندازه کریم صاف، صادق و زلال نبود حتی خود من. این قدر زلال بود که همیشه فکر می کردم موازن ترین انسان اخلاقی در گروه هست. هیچ کج نبود، هیچ وقت مذمت نمی کرد، بد کسی را نه می خواست و نه می گفت و نه دنبال می کرد. کریم مسلمان بزرگی بود که به اصول شریف اسلام پایبند بود و هیچ وقت از این اصول فروگذار نمی کرد، اما هرگز هیچ فشاری از او مترتب نبود که دیگران هم به تفکر، اندیشه و عقیده او توجه داشته باشند. او کار خود را می کرد و اگر می خواست در گروه نماز بخواند، می رفت و در پنهان ترین جا این کار را می کرد که هیچ کس نه ببیند و نه بشناسد. زمانی که گروه کوشش می کرد که یاریگر کسی یا یک نیروی انسانی باشد یا در یک کار جمعی شرکت کند، کریم پیشاهنگ بود. موقعی که نمایشنامه، دور میز خوانده می شد کریم هم تحلیل های خوب و هم اطلاعات خوبی داشت. او محقق بزرگی در کار تئاتر ملی بود، سال ها در لاله زار تحقیق و اسناد را جمع آوری می کرد و کم کم از بازیگری به سمت نوشتن و کارگردانی رفت. به بچه ها علاقه مند بود و کودکان و نوجوانان را دوست داشت، چون معلم بود و در پایین ترین نقطه تهران معلمی می کرد. او دلبسته نسل جوان و نوپا بود و خوب هم با آنها کار می کرد. همه کارهای او هم مبتنی بر اخلاق و وفاداری به سنت های اصولی میهن مان بود. من هرگز از کریم هیچ عمل یا عکس العملی ندیدم که کسی را بیازارد یا کسی را برنجاند، اصلا. ما سه چهار هنرمند اخلاق گرا یا اجتماعی گرا داریم که خیلی پاک هستند مثل هوشنگ قوانلو، مثل زنده یاد نقی سیف جمالی (یکی از اعضای گروه تئاتر کوچ) که به نظر من همیشه زنده است. کریم در نوشته ها و درام هایش هم عطر و بوی پایین شهر و زحمتکشان پایین شهر را دارد و در کنار آن اخلاقیات برآمده از اصول اسلام را هم رعایت می کند، بدون این که شما احساس کنید این نگاه، نگاهی برآمده از فلان جمله مولا علی(ع) یا دیگر بزرگان دین است.
در بازیگری چطور؟ انگار آن چشم ها و حالت صورت بیشتر او را به سمت نقش های خاصی سوق می داد.
وقتی کریم را از دور نگاه می کردی، چهره ای خشن می دیدی با چشم های آبی و صورتی که در هم تنیده شده بود. چون ریش می گذاشت چهره ای نیمه خشن داشت و همان ابن ملجمی که می شناختیم را می دیدیم اما وقتی نقش مثبت، گرم و مهربان به او می دادند مثل نقش غفار در سریال «پشت بام تهران»، وجوه دیگرش آشکار می شد. ما در این کار روبه روی هم بازی می کردیم؛ آنجا آدم متوجه می شود که کریم در این واریاسیون و چندگونگی نقش ها چقدر تبحر دارد. او نقش یک پدر را بازی می کرد که واقعا دل آدم را به آشوب می کشاند و قلب آدم را می فشرد. وقتی از نزدیک می رفتی و این چهره را می دیدی و به میدان عاطفه می کشاندی، آن وقت بروز یک شخصیت زیبا و قشنگ را در او می دیدی. منحنی توانایی های کریم خیلی گسترده بود. او سال ها دستیار اول مجتبی یاسینی برای سریال ها و فیلم های متفاوت بود که خودم هم در دو سه کار حضور داشتم. کارهای خوبی با هم کار کردیم، تا همین اواخر هم به خاطر همسایه بودن مان و این که ایشان بازرس اصلی هیات مدیره انجمن بازیگران بود، در هفته حداقل دوبار نشست داشتیم.
در سریال امام علی(ع) شما نقش معاویه را داشتید و اکبری مبارکه هم نقش ابن ملجم را. احیانا سکانس مشترک نداشتید؟
نه، چون معاویه در حجاز بود و ابن ملجم در کوفه و از هم خیلی دور بودند، برای همین بازی رخ در رخ نداشتیم.
چرا با این که کریم اکبری مبارکه با شما و چهره های دیگری چون بیضایی کار کرده بود و تجربیات و تحصیلات مرتبط هم داشت، اما آن طور که باید در بازیگری قدر ندید و امکان حضور در نقش های گسترده تر را به خصوص در عرصه تصویر پیدا نکرد؟
چون گزیده کار بود و بسیار به نگاه خود اعتقاد داشت و احیانا اگر در کاری کجروی های مدرنی را می دید که با اصول و دیدگاه او مغایر بود، خیلی راحت از کار می گذشت، چون عاشق پول که نبود هیچ، بسیاری از اوقات پول را به راحتی زیر پا می گذاشت. او اصلا آدم مادی نبود و بسیار دست ودلباز و باگذشت بود. با هرکسی هم کار نمی کرد و حتما باید اثر برایش دل انگیز می بود و آن را دوست می داشت. 

برای یک معلم عزیز
مهدی قلعه / کارگردان و بازیگر
در این روزهای سخت کرونایی خبرهای ناگواری می شنویم و شوکه می شویم؛ شوکه از آسمانی شدن کسانی که تا دیروز کنارمان بودند و با ما سخن می گفتند. آنها چه مظلومانه و غریبانه ما را ترک می کنند.
بعضی رفتن ها را نمی شود پذیرفت مثل آقا کریم اکبری مبارکه، انسانی شریف، هنرمندی متعهد و با اخلاق. هر چه فکر کردم او را چه خطاب کنم جز آقا چیزی به زبانم نیامد: کریم آقا! اگر زندگی فرصت زنده بودن تو را زودتر به اتمام نمی رساند چیزی از آسمان و زمین کم نمی شد. آقا کریم! ماندن تو باری بر دوش زمین اضافه نمی کرد، شادی ات از شادی کسی نمی کاست و غمت اندوه جهان را فزونی نبود.
آقا کریم! چند سال بیشتر ماندنت برای تاریخ بسان لحظه ای چشم به هم زدن بود. لازم نبود حتی بسان کوهی، قرن ها پابرجا بمانی، تنها اگر مانند درختان همسالت یا بناهای همسنت، خسته و باوقار سال های بیشتری را می گذراندی، از روزگار چیزی کم نمی شد اما به ما چه چیزها که نمی افزود. آقا کریم! معلم عزیزم دلتنگت هستم و همیشه یاد و خاطراتت را گرامی می دارم.

سمبل انسانیت
مهدی میامی / بازیگر و کارگردان
یک) سال های دور بود و ما تازه از نوجوانی به مرحله جوانی قدم گذاشته بودیم، در جنوب شهر و یک محله شر و شور که تنها جای تهران بود که می توانستید آنجا مواد مخدر پیدا کنید! چنانچه اگر وارد این حرفه نمی شدم و دوستانی مثل کریم اکبری مبارکه، عبدالرضا اکبری، محمود جعفری، رسول نجفیان، علی ساغری چی، امیرمهدی کیا و بعدها بهزاد فراهانی نداشتم، واقعا سرنوشتم این نبود و شاید به اعتیاد ختم می شد. از آن حدود 30 نفری که آن سال ها دور هم جمع می شدیم و تئاتر کار می کردیم، الان حدود 20 نفر مصرانه مشغول کار هستند. یعنی از همان دوران نوجوانی و جوانی، معلوم بود که همه فکر این جمع، تئاتر و کار هنری بود. کریم اکبری مبارکه از جایی وارد گروه تئاتر کوچ شد و گفت هر کاری که باشد من انجام می دهم. او از اول یک روحیه مسیح وار را داشت و سمبل حقیقت، عشق، دوستی، پاکی و انسانیت بود. او از ته دل می گفت شما به من اجازه دهید صحنه تئاتر را جارو کنم یا برای اعضای گروه چای بیاورم. خودش بعدها به من گفت هیچ موقع فکر نمی کردم بازیگر شوم. ما که هیچ کدام در گروه تئاتر کوچ، سرتر از همدیگر نبودیم. او به تدریج نقش های مختلف بازی کرد. من پیوندم با همه اعضای گروه دوستانه بود اما باتوجه به خصایلی که از کریم اکبری مبارکه گفتم، او را طور دیگری دوست داشتم و جور دیگری در دلم بود.
دو) از آن گروه تئاتر کوچ، من و محمود جعفری، اولین کسانی بودیم که وارد دانشگاه شدیم و رشته بازیگری خواندیم. شاید جزو اولین افراد گروه بودیم که به دانشگاه راه پیدا کردیم.
کریم هم بعد از یکی دو سال وارد دانشگاه شد. خودش معتقد بود که من کمکش کردم و کتاب ها در اختیارش گذاشتم. البته این قدر عشق بود که این چیزها برای ما اهمیتی نداشت. یادم نمی رود شبی که برای کریم اکبری مبارکه بزرگداشتی برگزار کرده بودند از من خواهش کرد که بروم و من هم رفتم. وقتی در شروع مراسم از او خواستند حرف بزند، مرا روی صحنه دعوت کرد و فضا را به سمتی برد که انگار شب بزرگداشت من است. این را از جهت خودم نمی گویم، بلکه در تعریف از کریم اکبری مبارکه می گویم که چه انسان صادق، متواضع، والا و بزرگی بود. او واقعا هیچ چیز نمی خواست و هیچ چشمداشتی نسبت به پول و شهرت و چیزهایی نداشت که ما بنده آنها هستیم. او یک انسان کامل بود.
سه) یکی از چیزهایی که ما از کودکی یاد گرفته بودیم، احترام به پیشکسوت بود که کریم اکبری مبارکه آن را خیلی خوب و زیاد داشت. یکی دیگر از چیزهای خوبی که ما یاد گرفته بودیم، تعهد کاری بود که باز هم کریم بسیار زیاد داشت. متاسفانه در شرایط حاضر، این دو ویژگی از دلایل عدم موفقیت است و اگر کریم اکبری مبارکه را باوجود استعداد، تحصیلات مرتبط و تجارب خوب، در همه این سال ها آن طور که باید در کارهای زیادی نمی دیدیم، دلیلش پایبندی کریم به این ویژگی ها بود. یک روز وقتی ما نمایش «ارباب پونتیلا و نوکرش ماتی» را به کارگردانی محمود جعفری در تالار مولوی کار می کردیم، کریم اکبری مبارکه با حالتی ناراحت آمد. آن موقع هم من و هم کریم دانشجو بودیم. وقتی دلیل ناراحتی اش را پرسیدم، گفت آقای بهرام بیضایی برای فیلم «مرگ یزدگرد» به من پیشنهاد داد اما گفتم نه. من حرف تندی به او زدم و گفتم تو بیجا کردی که گفتی نه! همین الان برو و بگو بله. کریم گفت من به این نمایش تعهد دارم. گفتم اینها اصلا مهم نیست، ما همه این کارها را می کنیم تا تجربیاتی در کنار استادانی مثل بیضایی و... داشته باشیم. اما کریم می گفت گروه ناراحت می شود و از هم می پاشد. حالا کدام یک از سوپراستارهای سینمای ما این کار را می کنند و چنین تعهدی دارند؟ من با تسلطی که حاکی از احترام کریم به خودم بود، او را روانه کردم تا نزد استاد بیضایی برود. همانجا به کریم گفتم اگر تمرینات آقای بیضایی اجازه داد، بیا و نقشت در نمایش «ارباب پونتیلا و نوکرش ماتی» را هم بازی کن. وقتی کریم سر کار بیضایی می رفت، یکی دیگر از دوستان ما به نام حسین گلدوز رل کشیش (نقش کریم اکبری مبارکه) را بازی می کرد. محمود جعفری کارگردان کار هم نظر مرا داشت و موافق بود کریم سر کار بیضایی برود. کریم همزمان با بازی در «مرگ یزدگرد»، هرازگاهی شب ها می آمد و نقش کشیش در نمایش ما را بازی می کرد. اتفاقا عکسی با کریم اکبری مبارکه و حسین گلدوز دارم که هر دو در این نمایش، یک نقش مشترک را بازی می کردند و لباس کشیشی نقش، یک شب تن کریم بود و یک شب تن حسین.
چهار) آخرین بازی کریم اکبری مبارکه در تئاتر هم بازی در نمایش «مردی به نام دایک» به کارگردانی من بود که در تئاتر شهر روی صحنه رفت. جالب این که کریم در این نمایش هم مثل ارباب پونتیلا و نوکرش ماتی، نقش یک کشیش را بازی می کرد.
نویسنده: علی رستگار