آریا بانو - روزیاتو / بچه های اول خانواده معمولاً قدرت ذهنی و استعداد استثنایی ای دارند. دانشمندان می گویند ترتیب تولد ما تأثیر زیادی بر روی هوش و دیگر توانایی های ما دارد.
در ادامه بیشتر به این موضوع خواهیم پرداخت و می خواهیم بینیم چرا دانشمندان ادعا می کنند بچه اول خانواده از بقیه ی خواهر و برادرهایش باهوش تر است.
دانمشندان چطور به این مسأله پی بردند؟
در سال 2017 محققان دانشگاه ادینبورگ انگلیس با بررسی تست ضریب هوشی خواهر و برادرهایی که از والدین یکسانی بودند، پی بردند به دلیل انگیختگی ذهنی ای که علت آن پدر و مادر هستند، بچه های بزرگ خانواده از سطوح بالاتری از توانایی های فکری برخوردار هستند. با این حال، وقتی از خواهر و برادرها تست رشد عاطفی گرفته شد، هیچ تفاوتی از این نظر میان آن ها وجود نداشت.
محققان در این پژوهش بیشتر از 5 هزار خواهر و برادر را از زمان تولد تا 14 سالگی شان مورد مطالعه قرار دادند. از این کودکان هر دو سال یک بار به روش های مختلفی تست ضریب هوشی گرفته می شد. فرزندان اول خانواده در تمام سنین عملکرد بهتری در این تست ها داشتند.
«اثر ترتیب تولد» چیست؟

دانشمندان می گویند ترتیب تولد تأثیر زیادی بر فرزندان اول، دوم و میانی دارد. بچه های بزرگ تر با آنکه به لحظ ذهنی رشد یافته تر هستند، اما ممکن است به خاطر فشاری که از سوی والدین برای همه چیز تمام بودن به آن ها وارد می شود، دچار مشکلاتی شوند. بچه های دوم معمولاً ممکن است توجه کمتری از سمت پدر و مادر خود در خصوص دستاوردهایشان دریافت کنند، به همین دلیل تأیید و رضایت والدین باعث شکوفایی آن ها می شود. بچه های وسط بیشتر اوقات احساس تنهایی می کنند و تصور می کنند کسی به آن ها توجه ندارد، به همین دلیل والدین باید مطمئن شوند که به اندازه ی کافی برای آن ها وقت می گذارند.
والدین چه نقشی دارند؟

پدر و مادرها در مورد فرزند اول شان اغلب دلشان می خواهد که هم از جنبه ی رشد عاطفی او و هم از جنبه ی رشد ذهنی اش موفق باشند، گویی یک مسابقه است که باید یک بچه ی همه چیز تمام تربیت کنند. این را بگذارید در کنار دانش کم پدر و مادرها درباره ی نحوه ی صحیح پرورش یک انسان؛ نتیجه ی کار می شود بچه ای که با توجه و میل پدر و مادر به موفق شدن خودشان بمباران شده است. به همین خاطر است که فرزندان اول معمولاً به موفقیت سوق داده می شوند و از نظر ذهنی رشد می کنند.
خواهر و برادرها چه نقشی دارند؟

وقتی بچه های اول به «یکی از فرزندان خانواده» تبدیل می شوند و دیگر تنها بچه ی خانواده نیستند، این مسأله می تواند طوری روی آن ها تأثیر بگذارد که باعث شود زودتر به پختگی برسند. از آنجایی که مادر بچه درگیر فرزند تازه به دنیا آمده ی خانواده می شود، بچه های اول گاهی احساس می کنند که دیگر به آن ها توجه نمی شود و با کمک کردن به والدین خود در کار مراقبت از خواهر/ برادر کوچک ترشان سعی می کنند رضایت آن ها را کسب کنند. این مسأله باعث می شود بچه های اول از سن بسیار پایین مسئولیت های پدر و مادرشان را برعهده گیرند و این این جایگاه معمولاً از سوی خانواده حمایت می شود. اغلب به همین خاطر است که فرزندان بزرگ تر خانواده باهوش تر و پخته تر از سن شان می شوند.
این مسأله را چطور می توان تغییر داد؟
از آنجایی که موفقیت تحصیلی و ذهنی فرزندان به طور مستقیم از توجه و محبت پدر و مادر تأثیر می گیرد، باید اذعان کرد کودکانی که از تعامل کمتری با پدر و مادر خود برخوردارند و زمان کمتری با آن ها می گذرانند، توانایی کمتری در خصوص یادگیری و ضریب هوشی از خود نشان می دهند .
چطور می توان از این نکته بهره برد؟
اگر نقص های موجود در مهارت های فرزند پروری مان که ناخودآگاه رخ می دهند را بدانیم، می توانیم نتیجه را پیش بینی کنیم. اما علاوه بر آن می توانیم از این دانش در کار فرزند پروری خود بهره بگیریم. برای شروع می توانیم فشار بیش از اندازه به فرزند اول خود وارد نکنیم و به یک اندازه به همه ی فرزندان خود توجه نشان دهیم. علاوه بر این، وقتی بتوانید باهم راحت صحبت کنید و به یکدیگر اعتماد داشته باشید، با وجود دانش فرزند پروری تان می توانید رابطه ی خود را به گونه ای حفظ کنید که همواره در حال رشد و پیشرفت باشد و بنیان مستحکمی برای فرزندان خود فراهم کنید تا بتوانند با موفقیت از دوران کودکی به دوران بزرگسالی قدم بگذارند.