آریا بانو - فارس / بی‌شک یکی از گروه‌های تاثیرگزار در مقاومت 34 روزه خرمشهر در برابر ارتش عراق، تکاوران نیروی دریایی ارتش بودند.
کماندوهای نیروی دریایی در آن زمان در کنار برادران سپاهی و مردم خرمشهر دلاورمردانه در برابر بعثیان ایستادند و در این شهر مقاومت کردند.
آنچه می‌خوانید روایت است از یکی از این تکاوران نداجا به همراه تصاویری دیده نشده از حضور کماندوها و دانشجویان سال اول دانشگاه علوم دریایی امام خمینی(ره) نداجا در مقاومت خرمشهر

«نیروهای مردمی در خرمشهر با علاقه و ایمان قوی و محبت زیاد، به ما در دفاع از خرمشهر کمک می کردند. ما زمانی که از بوشهر به خرمشهر می آمدیم برای هر واحد یک آشپزخانه صحرایی داشتیم اما یک بار هم از آشپزخانه هایمان استفاده نکردیم و مردم در تمام طول مدتی که ما در این شهر بودیم ما را از همه نظر پشتیبانی می کردند.

خدمات تکاوران نیروی دریایی به خرمشهر محدود به زمان جنگ نمی شود، پیش از جنگ نیز در دورانی که جنبش خلق عرب کنترل اوضاع خرمشهر را به نفع خود در دست گرفته بودند و رعب و وحشت زیادی را در دل مردم ایجاد کرده بودند، کماندوهای نیروی دریایی در کنار مردم خرمشهر بودند.

کار به این صورت بود که این جنبش حتی به فرمان استاندار خوزستان هم مبنی بر خلع سلاح جنبش خلق عرب، توجهی نکردند و یک بار هم به مقر برادران سپاهی حمله ور شده و 17نفر از آنان از جمله شهید جهان آرا را به گروگان گرفتند. تکاوران نیروی دریایی به فرماندهی ستوان بای گروگانها را از دست آنها آزاد و در نهایت امنیت به خرمشهر بازگرداندند. به همین خاطر فرماندار وقت خرمشهر در تقاضایی ضمن تقدیر از تکاوران خواستار تمدید ماموریت تکاوران در خرمشهر شد.

روز چهارم مهر دشمن از جاده شملچه تا پل نو پیش آمده بود. تکاوران مستقر در پل نو سربازان دشمن را متوقف کرده و تا ساعت 11شب دشمن را از شلمچه عقب رانده و حتی وارد خاک عراق شدند و پاسگاه مرزی ایران و عراق در منطقه شلمچه در اختیار ما قرار گرفت و 21نفر از نیروهای آنها به اسارت ما در آمدند.

در این شرایط منتظر نیروی کمکی بودیم که نیروی کمکی برای ما نیامد. در روز بعد ارتش عراق با نیروی تازه نفس و آتش سنگین به میدان آمد و ما ناچار عقب نشستیم. ما در روز پنج مهر قدم به قدم از پاسگاه مرزی تا یک کیلومتری پل نو از صبح تا بعدازظهر با دادن هفت مجروح و یک شهید عقب نشینی کردیم. اما با همه این احوال اجازه ندادیم که نیروهای عراقی از پل نو جلوتر بیایند و در همان جا آنها را زمین گیر کردیم.

هوا که تاریک شد نیروهای عراقی مانند همیشه زمین گیر شدند زیرا که می ترسیدند عملیاتی انجام دهند و وقتی که راه می رفتند از سایه خودشان هم وحشت داشتند. آنها می گفتند: هر جا که ما می رویم تکاوران نیروی دریایی ایران حضور دارند و ما را در کمین گرفتار می کنند و در واقع هم همین طور بود.

در هفدهم یا هجدهم مهرماه بود که نیروهای ما در یک عملیات شناسایی محل استقرار یک لشکر تکاور از دشمن که در واقع مقر فرماندهی آنها بود را شناسایی کردند و ما تصمیم گرفتیم که با یک تک شبانه ضربه ای را به آنان وارد کنیم. نیروها در نیمه های شب در اطراف خاکریز عراقی ها با تمام تسلیحات مستقر شدند و وقتی فرمان آتش صادر شد کماندوهای ما خاکریز دشمن را به زیر آتش گرفتند.

تکاوران دشمن سراسیمه از خواب بیدار شده و ابتدا گمان می کردند که آتش از هوا بر سر آنها ریخته می شود و ضدهوایی هایشان را فعال کردند وضعیت به گونه ای بود که آسمان از آتش آنها روشن شده بود و آنها در مواقعی حتی یکدیگر را مورد هدف قرار می دادند. در نهایت در ساعت چهار صبح با دادن خسارات و تلفات زیاد تا حدود چهار کیلومتر عقب نشستند.

دشمن در منطقه بالای خور عبدالله پایگاهی برای پرتاب موشک های کرم ابریشم داشت که پرسنل ما با عبور از اروندرود در خاک دشمن با یک عملیات شناسایی و مهمات گذاری این پایگاه راداری را به آتش کشیدند.

گردان تکاور نیروی دریایی در 34 روز پیش از سقوط خرمشهر و در عملیات های ثامن الائمه، فتح المبین و بیت المقدس 103 شهید و 300 مجروح را تقدیم انقلاب کردند.
در روز چهار آبان 59 پس از 34 روز مقاومت با دستوری که از بالا رسیده بود ما باید شهر خرمشهر را ترک می کردیم؛ پرسنل حاضر به ترک شهر نمی شدند در نهایت با صحبت هایی که من با آنها داشتم و تاکید بر این که این دستور یک دستور نظامی است آنها را متقاعد کردم که شهر خرمشهر را ترک کنند.

پیش از عملیات ثامن الائمه گردان تکاور به همراه گردانی از لشکر 77 خراسان عملیاتی را به نام ذوالفقار اجرا کردند و آن به این صورت بود که تیپ شش لشکر تکاور عراق در منطقه ای به نام ذوالفقاریه می خواستند از رود بهمنشیر عبور کرده و جاده خرمشهر، اروندکنار که تنها جاده پشتیبانی ما بود را به تصرف خود درآورند.
تعدادی از نیروهای ما به این منطقه رفته و از زدن پل بر روی رود بهمنشیر توسط نیروهای عراقی جلوگیری کردند. گردان 153 لشکر 77 خراسان نیز به فرماندهی سرگرد کهتری به کمک ما آمد و پس از همفکری و طراحی عملیات در عملیات ذوالفقار 13 نفربر و 600 نفر از نیروهای دشمن در آب غرق شده و 6 تانک آنها نیز به آتش کشیده شد.

گردان تکاور پلی را از لوله های آهنی درست کرده و با آن از روی رود بهمنشیر عبور کرد و سربازان دشمن را تا پشت جاده آبادان، بندرامام عقب راندند. این شکست موجب تضعیف روحیه سربازان دشمن شد و فرماندهان ارتش اسلام وقتی که دیدند ارتش عراق در شرایط نامساعدی قرار دارد تصمیم گرفتند تا بلافاصله طراحی عملیات های بعدی را انجام دهند. به همین ترتیب عملیات های ثامن الائمه، فتح المبین و بیت المقدس به دنبال هم طراحی و با موفقیت اجرا شدند که در نهایت به آزادسازی خرمشهر منتهی گردید.
نیروی دریایی در عملیات بیت المقدس حضوری فعال داشت به این صورت که دو گردان تکاور، سه گردان تفنگدار، سه گردان قایقران با 300 قایق برای انتقال نیروها از رود کرخه و کارون و یک واحد غواص برای کمک به هنگام انتقال مجروحین از رودخانه، از نیروی دریایی در این عملیات شرکت داشتند. در عملیات بیت المقدس زمانی که سایر نیروها از شمال و شمال شرق به خرمشهر نزدیک می شدند تکاوران نیروی دریایی ضلع غربی رود کارون را در اختیار خود داشتند.

در روز سوم خرداد زمانی که سایر نیروها از سمت شمال وارد خرمشهر شدند دو گردان از تکاوران نیروی دریایی از ضلع شرقی رود کارون یعنی از همان جایی که در چهار آبان 59 عقب نشسته بودند، وارد خرمشهر شدند. درحدود ساعت 12 روز سوم خرداد 61 در میدان راه آهن خرمشهر نیروها به یکدیگر رسیده و کار الحاق انجام شد و نیروهای عراقی عده ای عقب نشینی کرده و بیش از دوهزار نفر از آنها نیز به اسارت ما درآمدند.