بزرگنمايي:
آریا بانو - اگر این مقاله را مطالعه می کنید و فرزندتان در گوش دادن به صحبت های معلم مشکل دارد، امروز برای ارزیابی بدشنوایی اقدام کنید.
بدشنوایی عبارتست از نقص در پردازش محرکات شنوایی، که در این حالت، دانشآموز صدای معلم یا دیگران را به راحتی میشنود، اما در توجه کردن به صدا و تفکیک اصوات از یکدیگر دچار مشکل است. بدشنوایی، به معنای تبنلی گوش است، درست مانند تنبلی چشم. این کودکان صدا را میشنوند، اما نمیتوانند به آن توجه کنند. برخلاف کم شنوایی که معمولا نیاز به استفاده از سمعک دارد، بدشنوایی از طریق روشهای توانبخشی به آسانی قابل درمان است. اگر این مقاله را مطالعه می کنید و فرزندتان در گوش دادن به صحبت های معلم مشکل دارد، امروز برای ارزیابی بدشنوایی اقدام کنید. درمان بدشنوایی معمولا با یک دوره درمانی سه تا شش ماهه امکان پذیر است و نیاز به استفاده از هیچ وسیله دیگری ندارد.
دانشآموزانی که بدشنوایی دارند، علایم زیر را نشان میدهند:
نقص توجه و حواسپرتی
بلند کردن صدای تلویزیون
با صدای بلند صحبت کردن
خستگی و کلافه شدن در محیط شلوغ
مشکل در خواندن، تلفظ و یادگیری
ضعف در دایره لغات و حفظ کردن
درخواست مداوم برای تکرار مطالب
مشکل در انجام چند دستور کلامی پشت سر هم
بیقراری در محیط کلاس درس یا مهد کودک
در بسیاری از موارد، بدشنوایی و پرشنوایی با مشکل نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و حتی اوتیسم اشتباه گرفته میشود، زیرا یکی از علایم همراه با اختلال نقص توجه، بیش فعالی و اوتیسم، بدشنوایی و پرشنوایی میباشد که علایم مشابهی با این اختلالات دارند لذا با تشخیص بهموقع، بهراحتی میتوان آنرا درمان کرد.
نکاتی در مورد کودکان بدشنوا از زبان والدین
هنگامی که پسرم کلاس اول بود معلمش به من شکایت کرد که او در کلاس توجه نمیکند و گوش نمیدهد و لجبازی میکند. من توضیح دادم که پسر من بدشنوا است. او معمولا پسر بسیار خوبی است، اما کلاس درس برای او پر سر و صدا و غیر قابل تحمل است و نمیتواند به صحبتهای معلم گوش دهد. متاسفانه برخی از پرسنل مدرسه که نمیدانند بدشنوایی چیست، کودکان بدشنوا را لجباز وگستاخ تصور میکنند.
در اینجا به مواردی اشاره میکنم که امیدوارم مردم، ما را درک کنند و به آنها عمل کنند:
پسرم لجباز نیست.
زمانی که پسرم نمیتواند درست پاسخ دهد و آنچه میگویید را نمیفهمد به این معنا نیست که لجباز و گستاخ است، بلکه او نتواسته است صحبتهای شما را درک کند.
ارتباط بین بدشنوایی و شنیدن میتواند گیجکننده باشد.
بدشنوایی به معنای کمشنوایی نیست. شنوایی پسرم خیلی خوب است که البته این خود میتواند بخشی از مشکلات او باشد. برای مثال دستگاه ریشتراش همسرم زمانی که در حال شارژ است صدای تیزی تولید میکند که پسرم را آزار میدهد، در
صورتی که افراد دیگر در فامیل و
خانواده متوجه آن نمیشوند. پسرم به صداهایی توجه میکند که به نظر نمیرسد کسی آنرا شنیده باشد.
گفتن جملهی «با دقت
گوش کن» و یا «حواست رو جمع کن» اصلا کمککننده نیست.
بعضی بدشنوایی را با بیش فعالی/ نقص توجه اشتباه میگیرند. بدشنوایی میتواند با مشکلاتی در توجه و تمرکز و حتی بیقرار بودن همراه باشد. زمانی که مغز صداهای را به هم ریخته پردازش میکند، گفتن «حواست رو جمع کن» و «با دقت
گوش کن» فایدهایی ندارد. درست شبیه این است که زبانی که به ندرت شنیدهاید، دائما به شما گفته شود "با دقت
گوش کن، متوجه میشوی!"
بهتر است به جای تکرار جملات، آنها را به گونهی دیگری بیان کنید.
هنگامی که پسرم در پاسخ به صحبتهای من میگوید: «چی؟؟» به نظر میرسد که او میخواهد من حرفهایم را تکرار کنم و یا با صدای بلندتر بگویم. برای او درک معنای بعضی کلمات و اصطلاحات سخت است. مثلا اگر صداها مشابه باشند و یا کلمات پیچیده و طولانی باشند، بیان جملات به شکلی دیگر به جای تکرار مجدد کلمات با صدای بلندتر، کمک زیادی به درک گفتار او می کند.
تشخیص بدشنوایی مهم است.
قبل از آن که بدشنوایی پسرم مشخص شود، به مراکز سنجش شنوایی زیادی مراجعه کرده بودم. در اکثر موارد نتایج آزمایشها نشان میداد که شنوایی فرزندم مشکلی ندارد. با تکمیل یک پرسشنامه برایم مشخص شد که واکنش او نسبت به صداها عادی نیست و مشکلات زیادی برایش ایجاد کرده است.
علایم بدشنوایی در افراد بزرگسال
بدشنوایی در افراد بزرگسال نیز مشکلات رفتاری و محدودیتهای عملکردی ایجاد میکند که قابل بررسی، ارزیابی و کنترل میباشند. این افراد به مراکز ارزیابی شنوایی زیادی مراجعه کردهاند، ولی تنها پاسخی که دریافت کردهاند این است که از نظر شنوایی مشکلی ندارند. نتایج آزمونها نشان می دهد که مشکلی وجود ندارد، اما خود این افراد مطمئن هستند که از نظر شنیدن صداها مشکلی دارند که کسی نمیتواند آن را تشخیص دهد. از آنجا که این افراد به خوبی میتوانند مشکلاتشان را بیان کنند؛ در ادامه به شکایتهای یک فرد بزرگسال بدشنوا از زبان خودش اشاره میکنیم:
از سر و صدای مزاحم خوشم نمیآید. این صداها من را کلافه و بدخلق میکند.
سعی میکنم در مهمانیها و جاهایی که تعداد افراد زیاد است، نروم.
وقتی چند نفر با هم صحبت میکنند، من سردرگم میشوم و نمیتوانم بفهمم چه گفته میشود.
وقتی میخواهم روی موضوعی تمرکز کنم، سر و صدا باعث میشود که حواسم پرت شود و حتما باید محیط ساکت باشد. گاهی اوقات مجبورم در گوشهایم پنبه بگذارم.
اگر کسی تند تند صحبت کند، من متوجه نمیشوم که چه میگوید و باید شمرده صحبت کند. انگار که برای درک صحبتها به زمان بیشتری نیاز دارم.
در کلاسهای دانشگاه و محیطهای آموزشی از
گوش دادن زود خسته و کلافه میشوم و صحبتهای استاد را متوجه نمیشوم. در کودکی هم همینطور بودم و همیشه باید خودم برای یادگرفتن تلاش می کردم چون نمی توانستم به حرفهای معلم
گوش دهم. حوصله
گوش دادن به صحبتهای دیگران را ندارم، به خصوص اگر طولانی شود.
تمایلی به صحبت کردن با تلفن ندارم. انگار که متوجهی صحبتها نمیشوم. گاهی اوقات اگر زیاد با تلفن صحبت کنم گوشهایم درد میگیرد.
همیشه
خانواده شکایت میکنند که چرا صدای تلویزیون را بلند میکنم. البته فکر میکنم اگر صدای تلویزیون را بلند کنم بهتر متوجه میشوم.
حافظهی خوبی ندارم. همیشه چیزهایی را که باید به خاطر بسپارم یادداشت میکنم.
تمایلی به
گوش دادن به موسیقی(با کلام) ندارم. چون نمیتوانم شعر و کلمات را درک کنم و آنها را به صورت کلمات به هم پیوسته میشنوم.
اعضای
خانواده همیشه شکایت میکنند که من نمیشنوم و از من میخواهند که گوشهایم را معاینه کنم. چون هر موقع من را صدا میزنند، متوجه نمیشوم و باید چند بار موضوعی را تکرار کنند.
هایلایت ها:
بدشنوایی باعث نقص توجه و حواسپرتی در
کودکان می شود.
بزرگسالان بدشنوا: از سر و صدای مزاحم خوشم نمی آید. این صداها من را کلافه و بدخلق می کند.
حواسپرتی، نقص توجه، خسته شدن در محیط شلوغ، با صدای بلند صحبت کردن و بلند کردن صدای تلویزیون از علایم مهم بدشنوایی در
کودکان است.
بزرگسالان بدشنوا: سعی می کنم در مهمانی ها و جاهایی که تعداد افراد زیاد است، نروم.
کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی ( ADHD ) و
کودکان اتیسم دچار بدشنوایی و پرشنوایی هستند.
با تشخیص به موقع بدشنوایی، می توان آن را به آسانی درمان کرد.