بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / 🔺«زنده‌گی» در ایران یک فرسایش دایٔمی است. این یک عارضه کوچک‌ نیست. ساختارهای اجتماعی ما در یک کلام نه برای صیانت و پرورش زندگی بلکه برای سرکوب آن طراحی شده‌اند.
🔺همه چیز از خانواده شروع می‌شود. جاییکه اولین و‌ بزرگ‌ترین گام در سرکوب حیات و آینده و توسعه برداشته می‌شود. بزرگ‌ترین اشتباه والدین ‌و بویژه پدر اینست که کودک را یک «خمیر» تصور می‌کند، در حالیکه هر نوزادی که متولد می‌شود در همان لحظه صفر تولد یک‌ بردار است، یک قوه متحرک یک‌ «اراده‌ی برپاخاسته». کودک یک لحظه هم آرام و قرار‌ ندارد، به آنچه تمایل می‌یابد عمل می‌کند، مراعات دیگران را نمی‌کند، دایٔما در حال یادگیری است و از تجربه و سعی و خطا ‌و خطر کردن می‌آموزد. او خوب می‌داند به دنبال چیست: او سرشار از حیات است، روحیه‌ای که به تدریج می‌آموزد که فراموش کند. 
🔺و‌ والد کیست جز نماد ثبات و سکون و ایستایی و مرگ‌ به زور ایستاده‌ی تمدن بیرونی که می‌خواهد کودک‌ را به زنجیر بکشد و به شکل خود دربیاورد. هر لحظه کودکی مبارزه‌ای نفس‌گیر است میان اراده بزرگ اما کم‌توان کودکی که می‌کوشد رشد کند و پدری که می‌کوشد او‌را همچون خمیری به شکل دلخواه خود درآورد و اینجاست که تراژدی بزرگ حیات انسان نمودار می‌شود: تربیت همان قتل زنده‌گی است، چون تنها یک‌ لاشه مرده است که چون ماده‌ای خام‌ و با فراموش کردن اصل خود به قالب پدر درمی‌آید. 
بشین، ندو و گوش بده‌ نه تنها فلسفه پدری در خانواده بلکه فلسفه قدرت در دولت و جامعه است و مگر نه آنکه مدرسه و دانشگاه ‌و تلویزیون ‌و پادگان و شوهر و کارفرما همگی به یکصدا‌ همین را از کودکی‌ می‌خواهند که تا بازنشستگی خود کودک‌ و «صغیر» و محتاج «قیم و ولی» است؟
🔺و‌در این میان پاشنه چرخش گشوده شدن این سد آهنین به‌ دوش زنان است. زنانند که نه مثل کودکانند که درکی از سرنوشت غمبار خویش نیابند و نه مثل مردانند که به پیچ و مهره‌های زیرین‌ این نظام انجماد‌ و رکود و‌ مرگ مبدل شده باشند ‌و نفع خود را ‌در این بیایند که لااقل در این بردگی‌ مکرر‌‌ در مملکت خانواده خود اربابی کنند. این زنانند که خاطره مکرر وداع با وجود اصیل خود، خواسته ها و تمایلات خود و‌ درد جانکاه همیشه نشستن، همیشه ندویدن، همیشه نخندیدن، همیشه مطیع بودن و همیشه تکرار و تقلید پوچ خواسته‌های بزرگان بودن را در لحظه‌لحظه شبه‌زندگی خود مثل بغض فرومی‌دهند.
نویسنده: محمد بادامچی، دکترى جامعه شناسى