بزرگنمايي:

آریا بانو - بانک ورزش / در شکست تلخی که استقلال مقابل تراکتور متحمل شد، بی‌گمان نقش مدیریت باشگاه قابل کتمان نیست. همین که سعادتمند بلافاصله بعد از داربی گفت تراکتور را هم «راحت» می‌بریم، نشان داد چقدر از مرحله پرت است. با این همه اما آنکه باید جواب پس بدهد، فرهاد مجیدی است. از سعادتمند و بقیه مدیران دولتی نظیر او انتظاری بیش از این نیست؛ اما یکی مثل فرهاد که ادعای تعصبش گوش فلک و فردوس را کر کرده چرا تن به این بازی ناخوشایند داد؟ این همه ناسازگاری، این بازی فالو و آنفالو، این همه طلبکاری و «منم منم» کردن در حساس‌ترین شرایط چه مفهومی دارد؟
فرهاد مجیدی می‌توانست به خاطر تیمش چند صباح دندان روی جگر بگذارد و بعد از فینال هر چه در سینه داشت بیرون بریزد، اما افسوس که خودخواهی در ذات اوست، آمیخته به سرشت اوست. فرهاد در دوران بازی هم کم از این خودخواهی‌ها نداشت؛ وقتی دلتنگ چشمان دخترش در امارات شد و سر از لیگ قطر درآورد یا وقتی با آن خداحافظی ناگهانی، دست امیر قلعه‌نویی را لای پوست گردو گذاشت. بار اول فاجعه ایمون زاید رقم خورد و بار دوم استقلال بین چهار مدعی، پنجم شد. این دفعه هم نمایش استعفای اینستاگرامی پیش آمد تا از دست رفتن قهرمانی حذفی، شیرینی پیروزی در داربی را هم از بین ببرد.
استقلال امروز به تیمی باخت که سه بازیکن اصلی‌اش را نداشت، تیمی که با حضور مسعود شجاعی، نود دقیقه ده نفره بازی کرد و از مسیر پاس همدان، نود ارومیه، مس کرمان و نفت مسجدسلیمان به فینال رسیده بود. استقلال سهیه مستقیم آسیا و داربی داغ سوپرجام را به خاطر شکست مقابل چنین تیمی از دست داد و حالا لابد آقای سرمربی دنبال یک انشای خوب برای صفحه اینستاگرامش می‌گردد؛ هم‌او که قبل از بازی به این مهمی دو جلسه در تمرینات شرکت نکرد و تازه وقتی برگشت، مثل هواداران کم‌سال دنبال بازی با اعداد شش و چهار بود. خالق افه سکوت مطبوعاتی و نمایش مبهم «هیس»، شاید استعداد مربیگری داشته باشد، اما برای موفق شدن در این حرفه خیلی چیزهای دیگر کم دارد. او لااقل باید به اندازه سن شناسنامه‌ای‌اش قد بکشد و بیاموزد که اولین شرط معلم بودن، دست کشیدن از خودخواهی است؛ یک فرض غیرممکن برای کسی که انگار غیر از «من» هیچ کلمه دیگری بلد نیست.