بزرگنمايي:

آریا بانو - عقیق / جعفر عباسی:
...چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
چه قد کشیده درون تو شوق رزم ای ماه
که هست قامت جوشن برای تو کوتاه
به پای شوق تو پای رکاب هم نرسید
کسی شبیه تو دست از جوانی‌اش نکشید
لبت به تلخی دنیا حلاوت افزوده
که شهد، شاهد شیرین‌زبانی‌ات بوده
چقدر از نفست دشت عطرآگین شد
چقدر از سخنت کام شهد شیرین شد...
تمام حُسنِ حَسن‌زاد خویش را بردار
برو به جمع شهیدان «اولئکَ اَلاَبرار»
برو به بحر رجز بین دشت طوفان کن
به موج عشق بزن، مرگ را هراسان کن
رجز بخوان که شود زنده کوفۀ اموات
که گوش هلهله‌ها کر شود از این آیات
برای عقل مگر نقشی از جنون بکشی
برو که معرکه را هم به خاک و خون بکشی
برو به کوری چشمان مست هلهله‌ها
بدوز چشم خودت را به تیر حرمله‌ها
بگو به تیغ که از فرق ماه ما پیداست!
که فرق آل علی با بنی‌امیه کجاست!
که ننگ نام کجا، عزت قیام کجا!؟
حسینِ صبح کجا و یزیدِ شام کجا!؟...
بگو حسین ندارد دمی سر سازش
به پا نکرده در این دشت خیمۀ خواهش...
برو که رفتن تو ماندگار خواهد شد
پس از تو لشکر دشمن غبار خواهد شد
گرفته‌اند فقط نیزه‌ها تو را در بر
حسین می‌چکد از پیکر تو سرتاسر
چقدر کام زمین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تشنۀ شهادت توست
تو می‌روی و ‌دلم ‌‌‌کشتۀ حکایت توست...
محسن حنیفی:
شد مقدر که شود جام ؛حسن باده حسین
بنویسید حسن خوانده شود ساده حسین
قاسم ای پنجره ی باز شده رو به بقیع
مجتبای حرمی و به تو دل داده حسین
داغ سرخ تو مبادا جگرش را بدرد
آه ای اکبر و ای اصغر و سجاد حسین
نیزه ها هلهله کردند به روی بدنت
تا به بالا نرود ناله و فریاد حسین
نعلها روی تنت نقش ضریحی زده اند
تا شود سینه ی تو پنجره ی فولاد حسین
دست و پا می زنی افتاده عمو یاد حسین
زخم پهلوی تو آورد که را یاد حسین
مجمع کوچه و گودال شده روضه ی تو
هم حسن پیش تو جان داده هم افتاده حسین
ایوب پرند آور:
بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
دست‌خطی حسنی داشت که ثابت می‌کرد
سیزده سال، به دنبال حسینی شدن است!
جان سر دست گرفت و به دل میدان برد
خواست با عشق بگوید که عمو، جانِ من است
ناگهان از همه سو نعره کشیدند که آی...
تیرها! پَر بگشایید که او هم حسن است
نه فرات و نه زمین، هیچ کسی درک نکرد
راز این تشنه که آمادهٔ دریا شدن است...
مجید تال:
بر تن دشت ردپا مانده
گیسویت در هوا رها مانده
بازویت آنقدر که ضربت داشت
ردّ شمشیر در هوا مانده
بند نعلین...ظاهرا...،در اصل
دهن ازرق است وا مانده
یا حسن گفتنت که غوغا کرد
صبر کن ذکر مرتضی مانده
پس مدینه برادری شده است
که چنین پای کربلا مانده
پشت هر ذکر یا عمو جانت
هوس ذکر یا اخا مانده
لشکر تیغ! چشمتان روشن
یادگاری مجتبی مانده
گر چه «احلی من العسل» گفتی
تازه احلی من البلا مانده
چه به روز تو آمده که هنوز
کمر خیمه‌گاه تا مانده
زیر پا مانده‌ای و با حسرت
نو عروس تو روی پا مانده
دست تو در میان خون خودت
دست او نیز در حنا مانده
داستان جدایی‌ات این شد
سر جدا، تن جدا جدا مانده
تیغ‌ها که کشیده‌ات کردند
وای من سهم نعل‌ها مانده
گر چه قدت بلند شد اما
نجمه بعد از تو بی‌عصا مانده
محسن حنیفی:
عطر تنش ترنمی از یاس و سیب بود
حتی گل از لطافت او بی نصیب بود
اوبا غزل سرایی احلی من العسل
آموزگار عابس و حر و حبیب بود
بغض بهار وقت و داعش شکسته شد
مرثیه خوان رفتن گل ؛‌عندلیب بود
برروی شانه ی جبل النور می گریست
ابری که در وصال کسی بی شکیب بود
سنگ صبور دلهره ی گوشواره ها
روی لبش ترانه ی امن یجیب بود
چشم انتظار آینه ی مجتبی نشست
سنگی که با تبسم شیشه رقیب بود
اکبر نبود تاکه شود ساقدوش او
پهلو نشین نیزه شد از بس غریب بود
روی زمین ستاره ی دنباله دار شد
جان دادن سلاله ی نجمه عجیب بود
سید رضا جعفری:
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
دست رکاب بر سر پایم نمی‌رسید
آن اسب هم مخالف جنگ یتیم بود
وقتی که روی دامن تو سرگذاشتم
دیدم تو را چقدر نگاهت رحیم بود
حتی حضور زود تو هم فایده نداشت
آن لحظه آمدی تو که حالم وخیم بود
از نعل و اسب و دشنه و شمشیر و سنگ و خاک
هر چیز در بلندی قدّم سهیم بود
وقتی که بال‌بال زدم بین دست تو
زیباترین پریدن این یاکریم بود...
میثم داودی:
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده
که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را
نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست
ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را
دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی
که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را
میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر
به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را
در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند
ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!
تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی
رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را
حیدر منصوری:
این جوان کیست که گل صورت از او دزدیده‌ست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیده‌ست
رو به سرچشمهٔ زیبایی و دریای وفا
ماه از اوست که این‌گونه به خود بالیده‌ست
خاک پرسید که سرچشمهٔ این نور کجاست؟
عشق انگشت نشان داد که او تابیده‌ست
پیش او شور شهادت ز عسل شیرین‌تر
آسمان میوهٔ احساس ز چشمش چیده‌ست
گرچه هفتاد و دو لاله همه از ایل بهار
باغ سرسبزتر از او به جهان کی دیده‌ست؟...