بزرگنمايي:

آریا بانو - صبح سینما / این روزها و پس از شیوع بیماری کرونا و اوج‌گیری چندباره آن، فعالیت‌های آنلاین گسترش پیدا کرده است. از فیلم‌های سینمایی و‌ به وجود آمدن پدیده اکران آنلاین تا گرایش به برنامه‌سازی اینترنتی و برگزاری کنسرت‌های مجازی.
قابل پیش‌بینی بود که مخاطبین و تولیدکنندگان با مقوله‌ای جدید و‌ تازه رو به رو شوند و ارتباط برقرار کردن با آن با واکنش‌های متفاوتی همراه باشد، سینما و کنسرت شاید موضوعات بی‌جایگزینی باشند و مخاطبین تجربه حضور فیزیکی در سالن سینما، تئاتر و کنسرت را با تجربه آنلاین قابل قیاس ندانند.
اما در خصوص برنامه‌سازی اینترنتی و با توجه به محدودیت‌ها و انحصار طلبی صدا و سیما، تجربه‌های جدید این مدل از برنامه‌سازی به شکل مستقل و خصوصی توجه بسیاری را به خود معطوف کرده است.
از عادل فردوسی‌پور که پس از تجربه موفق برنامه «کلاسیکو» اکنون در شرف ساخت برنامه اینترنتی جدید فوتبالی خود است تا رامبد جوان که پس از «خندوانه» در تلویزیون و «خونه بازی» در اینستاگرام حالا به ساخت برنامه «استند آپ‌شو» روی آورده است و البته شهاب حسینی که قرار است با اجرای برنامه‌ای به نام «هم‌رفیق» پس از سال‌ها دوباره مجری‌گری را تجربه کند.
اما قبل از پخش همه این برنامه‌ها، این روزها برنامه «امشو» توسط مجید صالحی در فضای مجازی کارگردانی و اجرا می‌شود. «امشو» برنامه طنز با گفتگوهای چالشی است که هر هفته به مسائل روز با نگاه کمدی می‌پردازد و آیتم‌های خلاقانه و متفاوتی نیز در آن بخش می‌شود. علاوه بر این، «امشو» روی ممنوعیت‌های تلویزیون هم دست گذاشته است و با حضور سامان احتشامی به موضوع اجرای زنده موسیقی نیز می‌پردازد که با استقبال زیادی در بین مخاطبان روبرو شده است.
این برنامه طنز به نوعی اولین تاک‌شو زنده سریالی اینترنتی کشور است و از قواعد برنامه‌های «لیت نایت‌شو» پیروی می‌کند که در سرتاسر دنیا، مخاطبان زیادی دارد و سال‌هاست که پخش می‌شوند و طی این مدت، با بالا رفتن ظرفیت عمومی جامعه و مهمان‌‌ها، شیوه تازه‌ای از برنامه‌سازی را رواج دادند.
ساخت اولین تاک‌شو طنز زنده سریالی و اینترنتی ایران توسط مجید صالحی این روزها در حالی اتفاق افتاده است که جایی مانند لایو اینستاگرام را برنامه‌های مبتذل و مستهجن احاطه کرده است؛ برنامه‌ای که محتوایی سالم و‌ خانوادگی را ارائه می‌دهد و هر برنامه تعداد مخاطبان بیشتری نسبت به قبل به دست می‌آورد.
سهراب کافی