بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / دکتر رضا شجیع، جامعه شناس فوتبال و عضو کمیسیون فرهنگی وزارت ورزش و جوانان، روی خط برنامه وقت اضافه رادیو ایران آمد و با چیا فوادی، سردبیر خبرگزاری فوتبالی به گفت و گو پرداخت.
به گزارش فوتبالی، دکتر شجیع در ابتدای سخنانش گفت: «ریشه ی اولیه ی این موضوع اینجاست که فضای مجازی برای ما فضای غریبیست و جامعه ی ما در مواجهه با تکنولوژی ها و فناوری های مدرن رفتارش به نوعیست که همچنان تأخر فرهنگی را میتوانیم مشاهده بکنیم و این ربطی به فوتبالی ها ندارد و در کلیه ی رفتارهای اجتماعی ما در فضای مجازی همچنان تأخر و مقاومت در برابر این فرهنگ تازه از راه رسیده وجود دارد. اساساً نوع رفتار در فضای مجازی رفتاریست که معمولا به ما آموزش داده نمی شود. شما در مدرسه و دانشگاه درباره ی رفتارهای اجتماعی ای صحبت می شود که مربوط به دنیای حقیقی هستند. ولی در دنیای مجازی هم این رفتار آدابی دارند که معمولا آموزش داده نمی شوند. انسان ها معمولا تا چشمشان به فضای اجتماعی باز می شود، گوشی ای در دست گرفته که با آن می‌توانند در آن دنیا هویت سازی بکنند و با هویت های مجهول وارد فضایی شوند، تولید ایده کنند و حرفی را منتشر کنند. این حرف میتواند آثار بسیار زیادی داشته باشد.»
وی افزود: « فوتبالیست های ما متاسفانه جایگاه و مسئولیت اجتماعی خودشان را نمی دانند. به خاطر اینکه شاید بر این نکته واقف نیستند که یک دیدگاه یا یک پست ساده ی سه کلمه ای یک فوتبالیست ما می‌تواند چه آثاری داشته باشد در ذهن جوانان و نوجوانانی که او را دنبال می‌کنند. بنابراین نه تنها فوتبالیست ها بلکه هر چهره ی مشهوری که در فضای مجازی دنبال کننده دارد باید به این نکته توجه بکند که در قبال دنبال کننده هایش و کسانی که دنبالش می‌کنند مسئول هست و کلمه هایش آثار بسیار زیادی دارند که افراد را ممکن است دچار هیجان، بی خوابی و تأثر بکنند. اشک از چشمان عده ای سرازیر بکنند یا عده ای را وادار به خنده یا تمسخر بکنند. فضای شبکه های اجتماعی نوعی از رسانه های جمعی هستند که در اختیار یک نفرند.»
وی ادامه داد: « قرارداد یک ورزشکار حرفه ای دیگر سه یا چهار یا ده صفحه نیست. بیش از 300 یا 400 صفحه است. و تک تک اجزای رفتاری آن ورزشکار داخل آن قرارداد ذکر شده و برای تک تک آن ها جریمه تعیین شده است. برای مثال اینکه وقتی شما برای مصاحبه ی مطبوعاتی می‌روید، چه برند آبی باید جلوی شما باشد و شما بنوشید. تا اینکه شما چه ساعتی بخوابید چه ساعتی بیدار شوید. اگر شب قبل از مسابقه دیر بخوابید و یا به مهمانی بروید، چه جریمه ای در پی خواهد داشت. همچنین اینکه در فضای مجازی چه رفتاری باید داشته باشید. و اینکه چند بار در ماه یا سال باید به مراکز خیریه سر بزنید. باشگاه چه سیاست هایی باید در قبال رفتارهای فرهنگی اجتماعی شما داشته باشد.»
وی در ادامه ی سخنانش افزود: « در کمیسیون فرهنگی تربیت بدنی در وزارت ورزش این موضوع را مطرح کردیم. پیش نویس قرارداد ها در حال اصلاح شدن هستند و این نکات در قراردادها ذکر خواهند شد. توجه به این مسائل از مدیریت باشگاه آغاز می‌شود و مدیران خودشان باید بدانند که این مسائل حائز اهمیت هستند و باید در قراردادها ذکر شوند. ما باشگاه ها را نهاد های مستقلی میدانیم که خودشان باید به این نقطه برسند که این مسائل مهمند. ولی متاسفانه در دوره های کذشته به خاطر اینکه ورزشکار سالاری حاکم بوده، معمولا برای باشگاه ها سخت بوده که بخواهند ورزشکار را در چهارچوب قراردادی قرار دهند. با مشاهده ی نمونه های موفق خارجی، باید این فرهنگ در باشگاه های ما و این نگرش در بین مدیران ما جا بیفتد که واقعا این عبارت «باشگاه فرهنگی ورزشی»، قسمت «فرهنگی» اش تضمینی نیست. و همه ی باشگاه در همه ی اجزای جامعه باید احساس مسئولیت بکنند.»
وی در انتهای سخنانش عنوان کرد: «ما امروز در حوزه های فرهنگیِ ورزش به نقطه هایی رسیدیم که دیگر باید از حرف و توصیه عبور بکنیم و باید به سمتی برویم که دنیا رفته که آن بحث درج کدهای رفتاری مورد انتظار در قراردادهای بازیکنان است. ما این موضوع را بارها و بارها به باشگاه ها تاکید کردیم. اتفاقات خوب باید از اینجا شروع شوند. من وقتی روند رفتاری باشگاه ها را طی ده سال گذشته بررسی میکنم، احساس من این است که وضعیت رفتاری بهتر شده است. هم در سطح هواداری و هم در سطح خود بازیکنان. به عنوان مثال در سطح هواداری، خشونت های فیزیکی خیلی کمتر شده اما متاسفانه خشونت کلامی را هنوز در سطح ورزشگاه و هواداری خودمان داریم. در سطح باشگاه ها هم خیلی رفتار ها ناشی از همین تکنولوژی های جدیدیست که هر روز در بین بازیکنان طرفدار بیشتری پیدا میکنند. این نشان می‌دهد که چقدر نگاه ما به اصلاح امور باید به روز باشد. موضوع فضای مجازی، امروز، موضوع روز است. در حالی که متاسفانه بعضی مدیرهای ما اصلا آشنا نیستند به این موضوع. البته فشاری که از همه نظر بر روی مدیران ما هست، زیاد هست. من امید برای دو تیم پرسپولیس و استقلال را در واگذاری به بخش خصوصی میبینم. که خوشبختانه وزیر محترم در این زمینه اطمینان کامل داده اند که این دو باشگاه واگذار میشوند. کسانی باید برای این دو باشگاه تصمیم بگیرند که خودشان ذینفع باشند. کسی که خودش ذینفع باشد، قطعا نگرانی هایش بیشتر خواهد بود و قطعا زیان این موضوع به خودش هم میرسد.»