بزرگنمايي:

آریا بانو - ایران / «پادشاه جزیره استیتن» عنوان فیلم تازه ای است که جاد آپاتو کارگردان امریکایی ساخته و مثل سایر کارهای او فیلمی اجتماعی و ملودرام و با رگه های طنز آشکار و نهان است و به تبع آن فیلم های مطرح قبلی وی همچون «بیهوش شده»، «این 40 سالگی است» و «مردم مسخره» را به یاد می آورد. تفاوتی که فیلم جدید آپاتو با کارهای پیشین وی دارد، این است که به گونه ای مبتنی بر زندگی واقعی بازیگر نقش نخست خود یعنی پیت دیویدسون است که شهرت اش از حضور در برنامه تلویزیونی و پرطرفدار و کمدی و قدیمی «نمایش زنده شنبه شب» می آید. دیویدسون که سناریو را با مشارکت دوست دیرینش دیو سایروس نوشته، در این فیلم ایفاگر نقش مرد 24 ساله ای به نام اسکات کارلین است.
کارلین از زمان مرگ پدرش که در 7 سالگی وی حادث شد، عملا هیچ کار قابل ذکری در زندگی اش انجام نداده و در خانه مادری اش کنار وی زندگی می کند. مادر او که مارژی نام دارد و ایفای نقش او با ماریزا تومی (برنده جایزه اسکار سال 1992) است، به شغل پرستاری مشغول و آماده سفر دخترش کلیر (با بازی مود آپاتو) است. کلیر می خواهد به کالج برود و دیگر نمی تواند کنار خانواده اش روزگار بگذراند. تشابه ها بین این آدم ها با بازیگران ایفا کننده این نقش ها بویژه در مورد پیت دیویدسون کاملا محسوس است. طبق سناریو، پدر اسکات کارلین یک آتش نشان بوده که هنگام خدمت کشته شده است و از قضا پدر دیویدسون نیز در زندگی واقعی اش آتش نشانی بود که هنگام تلاش برای اطفای آتش سوزی برخاسته از واقعه 11 سپتامبر در برج های دوقلوی شهر نیویورک در سال 2001 جان سپرد. اسکات براساس داستان فیلم از بیماری کرون رنج می برد که نوعی اختلال شخصیتی است و با وجود این به شدت عشق نقاشی و خالکوبی روی بدن دارد و دومی را هم در صورت اجرای صحیح یک هنر متعالی می انگارد. مجموعه این عناصر و احساس ها یک بار دیگر فیلمی را از جاد آپاتو روبه روی بینندگان قرار داده که صمیمی و گرم نشان می دهد و به همین سبب مردم با آن همذات پنداری کرده و به تماشای آن حتی در روزهای کرونایی جهان اشتیاق نشان داده اند.
راضی ناراضی!
مارژی از زندگی خود و وابستگانش حتی با اینکه از سطح متوسط فراتر نمی رود، راضی است و اعتقاد دارد بلندپروازی های بیش از این جایز نیست اما پنهان نمی کند که از تنهایی و نداشتن همدم هایی همسن با خود رنج می برد و ترجیح می داد که در این سن رو به افزایش و در گذر از میانسالی به سمت پیری، شریک و شوهری می داشت تا بر وی تکیه کند، او نمی داند با پسرش اسکات چه کند. با مردی که هنوز با دوستان زمان نوجوانی اش رفت و آمد دارد و آرزویش دایر کردن مکانی است که هم حکم یک کافه و رستوران را داشته باشد و هم آرایشگاهی که در آن به سفارش مشتریان و درخواست کنندگان خالکوبی هایی روی آنان صورت گیرد. با این حال ارتباط خوبی بین آنها وجود دارد تا اینکه سرانجام روزی مردی جدید (با بازی بیل بر) که او هم یک آتش نشان است، وارد زندگی مارژی می شود و علاقه ای بین آنها شکل می گیرد و قرار به ازدواج و تشکیل زندگی مشترک می گذارند و این به معنای حذف کم و بیش اسکات از زندگی مارژی یا حداقل تبدیل شدن او به فردی دارای اهمیت درجه چندم در زندگی مادرش است. چیزی که اسکات در ابتدا برای فهم و تحمل و فرو رفتن در قالب آن مشکلات عدیده ای دارد.
در مسیری مشابه
از این منظر و با توجه به آن چه از اسکات کارلین و اطرافیان وی در «پادشاه جزیره استیتن» می بینیم، این فیلم و بخصوص کاراکتر اول آن فرق چندانی با فیلم ها و کاراکترهایی مانند «Knocked Up» یا «مجرد 40 ساله» ندارد و زمینه و حال و هوا و آدم های این فیلم ها همگی در یک مسیر گام برمی دارند و به دنبال گمشده هایی می گردند که می دانند چیست اما برای کشف و لمس آنها مشکل دارند و سدهای آشکار و پنهان مقابل آنها بسیارند. دیویدسون کوشیده است برای حل مشکل فوق و کاملا شبیه نشدن موضوع این فیلم به سایر کارهای جاد آپاتو حداکثر تلاش خود را صورت دهد و شاید موفق هم بوده باشد زیرا با همت وی کاراکتر اسکات کارلین جدی تر و تلخ تر از چیزی نشان می دهد که در فیلم های «Knocked Up» و «مجرد 40ساله» مشاهده شده بود و ست روگن و استیو کارل که ایفاگر نقش های اصلی آن فیلم ها بودند، در قیاس با پیت دیویدسون ملایم تر و شوخ تر بودند و خبری از حقایق تلخی که در «جزیره استیتن» قابل رویت است، در آن فیلم ها نبود. در فیلمی که آتش نشان ها حرف اول را در آن می زنند، فرد دیگری از این حرفه نیز با بازی استیو بوسکمی کهنه کار وارد متن اتفاقات می شود و اسکات کارلین برای حل مشکلات و رفع تنهایی خود به وی رجوع می کند و در چنین ساعات و دقایقی اسکات فکر می کند که به پدرش روی آورده زیرا عادات و رفتار این آتش نشان به پدر مرحوم وی بسیار شبیه است.
و یک افسوس...
مجموعه این اتفاقات از «پادشاه جزیره استیتن» فیلم قابل اعتنایی ساخته است و اگر کمبود و افسوسی وجود داشته باشد، صرفنظر از برخی حفره ها و عیب ها در بطن داستان این نکته است که فیلم به سبب استمرار مشکلات و محدودیت های برخاسته از بسط کرونا نه به صورت اکران وسیع بلکه در قالب VOD (سفارش ویدئویی) یا Streaming (دانلود روی برخی سایت ها) در اختیار مردم در غرب گذاشته شده و درنتیجه بینندگان آن بسیار کمتر از چیزی بوده اند که در صورت اکران گسترده در سطح امریکای شمالی و سایر نقاط دنیا می توانستند باشند.