بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / بعضی از باشگاه‌های ایتالیایی هویتی دارند که به طور قاطع و درشت روی جوهر ذاتی آن‌ها درج شده و قابل تغییر نیست؛ مهم نیست چه تعداد مربی، بازیکن یا مدیر و مالک در این باشگاه‌ها تغییر کنند. شکست 2-یک مقابل بولونیای 10 نفره و تساوی ناامید‌کننده برابر هلاس‌ورونا، اینتر دیوانه واقعی را نشان داد. آنتونیو کونته نمی‌تواند ذات باشگاه را تغییر دهد و مهم نیست چقدر با استایل یوونتوسی‌اش در مورد ذهنیت پیروز سر و صدا راه بیندازد. آن‌ها یا در اوج هستند یا در افت. رنگ پیراهن آن‌ها آبی و مشکی است؛ مثل یک کبودی؛ آنجا جایی برای رنگ خاکستری نیست. رم، قرمز و زرد است؛ رنگ‌های آتش مثل رفتارها و تغییرات نرون(امپراطور روم) آن‌ها تا ابد سوزانند. باشگاه هر کسی را که در آن قرار بگیرد، می‌سوزاند؛ از مربی گرفته تا بازیکنان و روسا. آن‌ها همیشه به شیر آتش‌نشانی ادین ژکو اعتماد می‌کنند. اگر مرد بوسنیایی گلزنی نکند، بقیه اعضای تیم و حتی باشگاه به ستون‌هایی از خاکستر تبدیل می‌شوند. لاتزیو، آبی‌وسفید، مثل آسمان شهر رم است که هواداران آن تمایل دارند از حومه شهر آن را تماشا کنند. این معروف است که هواداران بیانکوچلستی در اطراف شهر ابدی زندگی می‌کنند و هواداران رم بیشتر در مرکز شهر هستند و این روی رویکرد لاتزیو به فوتبال هم اثر می‌گذارد! پس از آنکه سرجیو کرانیوتی خرج زیادی برای باشگاه کرد و موفقیت‌هایی در ایتالیا و اروپا داشت، کلودیو لوتیتو عقاب‌ها را از ورشکستگی نجات داد اما او انتظار دارد با حداقل ابزار به بزرگترین موفقیت‌ها برسد. آن‌ها برای سیمئونه اینزاگی استخوان‌های بزرگی مهیا کرده‌اند اما هیچ گوشتی به آن استخوان‌ها نچسبیده تا آن‌ها را به تیم بزرگی تبدیل کند. اگر شرایط این فصل نرمال بود و تیم‌های دیگر هفته‌ای 2 بازی در رقابت‌های مختلف انجام می‌دادند و لاتزیو برخلاف سایرین قرار بود فقط روی سری‌آ تمرکز کند، شرایط می‌توانست متفاوت باشد اما مشکل وقتی به وجود می‌آید که پلن A کار نکند و شما فقط یک پلن داشته باشید. یوونتوس، مائوریتسیو ساری را آورد و امیدوار بود مرزهای همیشگی باشگاه شکسته شود و تیم، خلاقیت و هیجان به خود بگیرد اما نه، آن‌ها سیاه و سفید هستند. از شر فانتزی‌های خود خلاص شوید زیرا بانوی پیر همین است که هست. مربیان و بازیکنان نمی‌توانند یوونتوس را تحت تاثیر قرار دهند و برعکس، یوونتوس آن‌ها را تغییر می‌دهد. مثل همیشه هواداران از نتایج خوب لذت می‌برند و ته دلشان کیفیت بهتری می‌خواهند. پیروزی بی‌وقفه، هزینه‌های بسیار بالاتر از رقبا؛ آن‌ها تمام عناصر لازم را دارند تا قدرت خود را بیشتر و رقبا را ضعیف‌تر کنند. ساری در مسیر کسب اسکودتوست و همچنان از 4 گوشه انتقاد دریافت می‌کند و حتی پتانسیل اخراج شدن در این تابستان را دارد و شاید حتی خودش استعفا بدهد. او تمام تلاشش را می‌کند تا یوونتوس به تفکر همیشگی‌اش برنگردد و کمک کند تا تیم تغییری داشته باشد. لاخویا در زبان اسپانیایی به معنی جواهر است و ساری به شدت دوست دارد این جواهر با درخشش خود چشم همه را ببندد؛ نه سوسوی ضعیفی در یک شبکه زینتی آهنی. سمبل باشگاه آتالانتا، الهه‌ای است که موهایش در باد جریان دارد زیرا به راحتی از دست هر موجود دوپایی که بخواد با او ازدواج کند، فرار می‌کند و درنهایت آزاد است. جانپیرو گاسپرینی و شاگردانش فقط یک نگرش را در فوتبال می‌شناسند؛ بدو! و اما آن‌ها در 2 بازی اخیر خود کلین‌شیت کرده‌اند و فقط یک یا 2 گل زده‌اند. شاید ما اشتباه می‌کنیم و یک پلنگ درنهایت بتواند دید خود را تغییر دهد؛ یا حداقل مهارت‌های جدیدی یاد بگیرد. دقیقا مانند یوونتوس که سعی می‌کند شباهت بیشتری به آتالانتا پیدا کند؛ الهه نیز نکات مهمی از بانوی پیر یاد بگیرد. به نظر می‌رسد مصاف امشب این 2 تیم نیز مانند القابشان تقابل الهه جوان و بانوی پیر باشد. در یک‌سو تیم قبلا گمنام گاسپرینی است که پس از آغاز دوباره سری‌آ حتی یک امتیاز هم به رقبا نداده و طرف دیگر یووه‌ای که حتی اگر بد هم باشد راه بردن اسکودتو را خوب می‌داند. هرچند نمایش دل‌انگیز آتالانتا زنگ خطر را برای رقبا نه فقط در ایتالیا بلکه در اروپا نیز به صدا درآورده تا تمامی‌ تیم‌ها از رویارویی با تیم تهاجمی گاسپرینی وحشت داشته باشد. باید دید حد غایت آبی و مشکی در این فصل به کجا خواهد رسید.