بزرگنمايي:

آریا بانو - صبح نو / فیلم «مهمانخانه ماه نو» به کارگردانی تاکه فومی تسوتسویی و تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی که محصول مشترک ایران و ژاپن است، از چهارشنبه، 31 اردیبهشت به صورت آنلاین در شبکه‌های «وی‌او‌دی» اکران شده است. مهناز افشار، مریم بوبانی، لاله مرزبان، علی شادمان، ماساتوشی ناگاسه و... از جمله بازیگران این فیلم سینمایی به شمار می‌آیند. نویسندگی فیلم سینمایی «مهمانخانه ماه نو» برعهده نغمه ثمینی، نویسنده مطرح ایران است که پیش از این نگارش فیلم و سریال‌های مطرحی چون «خون‌بازی»، «شهرزاد» و... را برعهده داشته است.
پیش از این فیلم‌های «خروج»، «طلا» و «زیر نظر» اکران آنلاین را تجربه کرده بودند. فیلم سینمایی «مهمانخانه ماه نو» داستان مادری به نام نوشین است که در زندگی با مساله‌ای روبه‌رو می‌شود. «مهانخانه ماه نو» پیش از این در سی‌وهفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش درآمده بود. تاکه فومی تسوتسویی، کارگردان این فیلم اثر مهمی در کارنامه هنری‌اش به چشم نمی‌خورد و به نظر می‌رسد که «مهمانخانه ماه نو» معتبرترین و جدی‌ترین فیلمی باشد که تا به امروز ساخته است.
فیلم «مهمانخانه ماه نو» داستانی ساده دارد و کارگردان می‌توانست با حفظ اصول کلی به‌خوبی داستان را به سرانجام برساند اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد، فیلم میان زمین و آسمان ماند و مخاطب از نتیجه آن رضایتی نداشت. فیلمنامه کار از اساس اشکال دارد و داستان به نوعی ناتمام باقی می‌ماند، آن هم با کلی علامت سوال. هیچ ‌سابقه درستی از شخصیت‌های داستان در دست مخاطب نیست و تا زمانی که مرد ژاپنی وارد داستان شود، ما یک روند کلیشه‌ای و بی‌نتیجه را شاهد هستیم. در ابتدا فیلم تلاش می‌کند تا رابطه صمیمی میان مادر و دختر را به تصویر بکشد اما این صمیمیت در دقایق بعد به پنهانکاری بی‌دلیل تغییر می‌کند، مانند دنبال‌کردن نوشین توسط دخترش هنگام شب که دلیل موجهی برای آن ارائه نمی‌شود.
داستانی که از طریق نوشین برای ما روایت می‌شود، خیلی خیلی گنگ است و گنگ هم باقی می‌ماند. فیلمساز عملا از اینکه همسر اصلی نوشین کیست، چه اتفاقی برایش رقم خورده و به‌طور کلی چرا در طول داستان وجود ندارد، عبور کرده و هیچ ‌پاسخی به این سوالات نداده است . این حجم از پیچیدگی برای مخاطب از رفتار نوشین غیر‌منطقی است. او به‌تنهایی فرزند خود را بزرگ کرده و به کمک خانواده ژاپنی توانسته است مدتی در کنار آنها زندگی کند؛ اینها موضوعات خاصی نیست که او بخواهد از دخترش پنهان کند اما اصرار دارد که دخترش متوجه این موضوعات نشود. رابطه میان مونا و سهند هم عملا کمکی به داستان نمی‌کند جز اینکه عاملی برای چک زدن نوشین به دخترش و فرار او از خانه می‌شود.
فیلمساز برای مطرح‌کردن مساله مهاجرت مونا به کانادا نه مقدمه‌چینی کرده و نه مشخص می‌کند که چرا باید این سفر انجام شود و مهم‌تر اینکه چرا باید پاسپورت دختر مخفی شود! این موضوع فقط چندباری توسط مونا مطرح و سپس به‌طور کل فراموش می‌شود. این مساله دقیقا مانند داستان گذشته نوشین در ژاپن است؛ ما به‌عنوان مخاطب نمی‌دانیم چرا مرد ژاپنی نوشین را به خانه‌اش راه می‌دهد و اگر این موضوع برای ‌گرفتن فرزند اوست چرا تا این حد بی‌رمق و بی‌‌انگیزه پیش می‌رود. در عین حال مشخص نیست که نوشین چگونه توانسته بگریزد و بدون دردسر به ایران بازگردد و زندگی کند. مرد ژاپنی در یک لحظه مصرانه عاشق دیدن موناست و در کمتر از یک دقیقه بعد، مونا را پس می‌زند. روز بعد به دلیلی نامشخص از یک تولیدی دیدن می‌کند و فردا صبح قصد پرواز دارد. فیلم از فیلمنامه‌ای ضعیف و غیر‌اصولی رنج می‌برد و در ادامه با حفره‌های بزرگی مواجه می‌شود. حقیقتا حذف برخی شخصیت‌ها از دوست نوشین گرفته تا مادر او و سهند هیچ ‌آسیبی به روند فیلم نمی‌زند زیرا بود و نبود این شخصیت‌ها هیچ ‌فرقی برای ادامه مسیر داستان ندارد. حضور بازیگرانی مثل مهناز افشار هم هیچ‌ کمکی به این فیلم نکرده و آن را از سطح معمولی فراتر نبرده است. «مهمانخانه ماه نو» از آن دسته آثار سینمای ایران است که هیچ‌کس نمی‌داند به چه دلیل ساخته شده و سازندگانش چه دغدغه‌ای را دنبال می‌کنند! فیلم نه دغدغه فرهنگی دارد که بخواهد دو ملت ایران و ژاپن را در یک قاب قرار دهد و نه حتی نیاز است چنین داستانی در ژاپن روایت شود. عوامل فیلم می‌توانستند با موضوعی متمرکز و شخصیت‌های متراکم فیلمی ساده و بی‌ادعا بسازند که حداقل دغدغه تلخی مهاجرت را به مخاطب نشان دهد.
زهرا سادات مصطفوی