بزرگنمايي:

آریا بانو - آخرین خبر / روزگاری پروجا را تنها با حضور رحمان رضایی و علی سامره در تیم سرسه کوزمی و در کنار بازیکنان نام‌آشنایی نظیر سباستیانو روسی، دروازه‌بان میلان بزرگ دهه 90، مانوئله بلازی، هافبک سابق یوونتوس و حضور جنجالی سعدی قذافی، پسر دیکتاتور سابق لیبی به یاد می‌آوردیم. هرچند فابیو گروسو را نباید فراموش کرد که از همین شهر و همین تیم به فوتبال ایتالیا معرفی شد. قرمزهای شهر پروجا هرگز نامی نبودند که با همسایه‌های بزرگ خود در شهرهای اطراف رقابت کنند. به غیر از چندین قهرمانی در دسته‌های پایین‌تر، بزرگترین افتخاری که کسب کردند، قهرمانی در جام کم‌اهمیت اینترتوتو در سال 2003 بود اما آن‌ها از اواسط دهه 70 توانستند دوباره در فوتبال ایتالیا نامی برای خود دست و پا کنند. در سال 1974 ایلاریو کاستانیر 34 ساله پا به پروجا گذاشت.
رناتو کوری
جشن صعود با نقل‌مکان به استادیوم جدید با نام پیان دی‌ماسیانو تکمیل شد. نخستین فصل در سری‌آ برای کاستانیر موفقیت‌آمیز بود و بالاتر از تیم‌هایی نظیر رم، سمپدوریا و لاتزیو رتبه هشتم را از آن خود کرد که برای شروع در میان بزرگان نتیجه‌ای ایده‌آل به شمار می‌رفت. فصل 77-1976 پروجا کماکان پیشرفت کرد و این بار در رتبه ششم جدول نهایی فصل ایستاد و در فصل 78-1977 گاوهای نر فرم متعادل خود را کماکان حفظ کردند و در رتبه هفتم جای گرفتند. در میانه این فصل اتفاق ناگواری افتاد که نه تنها پروجا بلکه جامعه فوتبال ایتالیا را تحت‌الشعاع قرار داد. رناتو کوری، هافبک جوان و 24 ساله تیم به دلیل حمله قلبی در جریان بازی با یوونتوس در 30 اکتبر 1977 از دنیا رفت و قرمزها را در شوکی عظیم فرو برد. بلافاصله در همان سال نام استادیوم تیم از پیان دی‌ماسیانو به احترام درگذشت کوری به استادیوم رناتو کوری تغییر کرد. این اتفاق تلخ باعث افت پروجا نشد و‌ انگیزه مضاعفی شد تا با نمایش‌هایی در خور نام کوری زنده بماند. کاستانیر که در دوران فوتبال خود یک مهاجم بود و در اوایل دهه 60 برای پروجا هم بازی کرده بود، علاقه زیادی به آژاکس رویایی اوایل دهه 70 داشت و خود را وامدار این سبک می‌دانست. عمدتا کاستانیر از سیستم 1-3-2-3-1 می‌کرد. نلو مالیتزیا درون دروازه قرار داشت. در خط دفاعی کاپیتانی مطمئن به نام پیرلوئیجی فروزیو عنوان سوئیپر انجام‌وظیفه می‌کرد و یک خط جلوتر ناپی، دلا مارتینا و چکارینی دیگر مدافعان تیم بودند. هافبک‌های خلاقی چون سالواتوره بانی و فرانکو وانینی جلوتر از هافبک‌های تدافعی تیم(بوتی و دال فیومه) در میانه زمین حضور داشتند و در خط حمله والتر اسپجورین به عنوان مهاجمی قابل اتکا از دیگر مهره‌های مهم تیمی بود که ستاره بزرگی را در خود نمی‌‌دید و مجموعه‌ای از بازیکنان کارگر و کم‌نام و نشان یک تیم منسجم را تشکیل می‌دادند.
برد 2-یک پروجا مقابل یوونتوس در فصل 79-1978
فصل 79-1978 با پیروزی 2-صفر برابر ویچنتزا و صدرنشینی سری‌آ با تفاضل گل 2+ برای گاوهای نر آغاز شد. هفته دوم آزمون سختی برای پروجا بود. قرمزها به خانه اینتر در جوزپه مه‌آتزا رفتند و با شوت زیبای از راه دور جانکارلو پاسیناتو در دقیقه 31 عقب افتادند. این نتیجه تا دقیقه 87 پابرجا بود تا این‌که مارکو کاچیاتوری در ریباند و با استفاده از غفلت مدافعان نراتزوری دروازه اینتر را گشود تا قرمزها در دومین گام شکست نخورند. فیورنتینا قربانی هفته سوم پروجا در خانه بود تا این‌که شاهکار قرمزها در هفته چهارم در خانه یوونتوس از راه رسید. ابتدا والتر اسپجورین در دقیقه 16 استادیوم کاموناله را با شوتی سرکش که دینوزوف موفق به دفع آن نشد، به سکوت وا داشت تا این‌که آنتونلو کوکوردو با شوتی غیرقابل مهار از داخل محوطه جریمه کار را به تساوی کشاند. اما این پایان کار نبود و در دقیقه 77 فرانکو وانینی کار یووه را با یک ضربه دیدنی در خانه یکسره کرد تا شاگردان کاستانیر پابه‌پای میلان در صدر جدول قرار بگیرند. پیروزی که بدون درخشش خیره‌کننده مالیتزیا درون دروازه مسلما امکان‌پذیر نبود. تساوی خانگی برابر آولینوی پایین جدولی چندان دلچسب نبود اما پیروزی 2-صفر هفته بعد برابر آتالانتا حکم صعود تیم سختکوش کاستانیر را به صدر جدول امضا کرد. این صدرنشینی تنها 2 هفته دوام داشت و پس از پیروزی برابر آسکولی، تساوی صفر-صفر در خانه رم و پیروزی سخت میلان در خانه ویچنزا 2 بار روسونری را به صدر فرستاد. صدر جدول دوباره در هفته دهم جابه‌جا شد و در این هفته دیدار حساس 2 تیم بالای جدولی میلان و پروجا در خانه روسونری برگزار شد. این بازی در 3 دسامبر 1978 انجام شد و ابتدا فرانکو وانینی روی دفع اشتباه انریکو آلبرتوسی دروازه میلان را گشود اما روبرتو آنتونلی در نیمه دوم گل تساوی روسونری را به ثمر رساند تا جدال بالای جدول برنده‌ای نداشته باشد و گاوهای نر دوباره در صدر جا خوش کنند. این اتفاق باز هم دوام نیاورد و میلان بلافاصله صدر را از آن خود کرد. تا اوایل سال 1979 رقابت پایاپای میلان و پروجا ادامه یافت و قرمزها با قدرت خط دفاعی و انسجام تیمی خود، سایه به سایه میلان حرکت کردند. در 4 فوریه 1979 پروجا در خانه میزبان اینتر بود و تیم شکست‌ناپذیر کاستانیر در این دیدار تا اولین شکست خود فاصله‌ای نداشت. بازی تا دقیقه 90 با نتیجه 2-یک به سود اینتر دنبال می‌شد تا در این دقیقه آنتونیو چکارینی، رناتو کوری را با گل خود منفجر کند و کار را به تساوی بکشاند. همانند دیدار رفت پروجا مقابل اینتر در دقایق پایانی از شکست گریخت تا در هفته‌های آتی با تلاش ستودنی خود نیم‌نگاهی به صدر داشته باشد. 2 تساوی یک-یک و صفر-صفر در هفته‌های 18 و 19 برابر فیورنتینا و یوونتوس، پروجا را پایین‌تر از میلان و تورینو به رده سوم فرستاد اما پیروزی دقایق پایانی با گل سالواتوره بانی، دوباره رتبه دوم را در فاصله 4 امتیازی میلان به ارمغان آورد. تا اوایل آوریل 1979 پروجا خود را به 2 امتیازی میلان رساند تا در دیداری سرنوشت‌ساز در هفته بیست‌وپنجم میزبان روسونری باشد. در دقیقه 15 مهاجم میلان در محوطه جریمه پروجا روی یک سانتر و ضربه سری که به او رسید نقش بر زمین شد و پنالتی مشکوکی به سود میلان گرفته شد. استفانو چویدی پشت توپ ایستاد و دروازه شاگردان کاستانیر را گشود اما تنها 2 دقیقه بعد پروجا صاحب پنالتی شد و جانفرانکو کاسارسا بدون دورخیز کار را به تساوی کشاند. تلاش 2 تیم در ادامه بی‌فایده بود تا با کسب تساوی و 2 امتیاز برتری میلان، کار در 5 هفته پایانی حساس‌تر دنبال شود.
پایان فصل برای پروجا بدون شکست و البته ناکام در کسب عنوان قهرمانی
هفته پایانی برای گاوهای نر مهم بود اما نه برای کسب عنوان قهرمانی بلکه برای تثبیت شکست‌ناپذیری و تاریخ‌سازی. این امر با تساوی 2-2 در خانه بولونیا میسر شد. میلان با هدایت نیلس لیدهولم، ستاره سابقش برای دهمین بار سری‌آ را فتح کرد و به اولین ستاره داخلی خود رسید. شاگردان ایلاریو کاستانیر گرچه دستشان به اسکودتو نرسید اما با عملکرد سختکوشانه و خیره‌کننده خود، نام خود را به عنوان اولین تیم واقعی بدون شکست تاریخ سری‌آ ثبت کردند.